Οι Άραβες θρηνούν και οι Εβραίοι πανηγυρίζουν
Στις 14 Μαΐου του 1948 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Ισραήλ, προκαλώντας την πιο μακροχρόνια διεθνή διένεξη στην ιστορία της ανθρωπότητας

Συμπληρώθηκαν 68 χρόνια από τότε που η Γενική Συνέλευση του νεοσύστατου ΟΗΕ αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Ισραήλ, δημιουργώντας το μεσανατολικό ζήτημα, την πιο μακροχρόνια διεθνή διένεξη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για τους περισσότερους Άραβες η 14η Μαΐου 1948 είναι ημερομηνία πένθους, ενώ για τους Εβραίους ημερομηνία χαράς και περηφάνιας. Από τα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία τους εκδίωξε από τον τόπο τους, είχαν οι Εβραίοι να αισθανθούν τη χαρά ότι ζουν και πάλι στα εδάφη τους.

Σήμερα το κράτος του Ισραήλ έχει περισσότερους από 8 εκατομμύρια κατοίκους, από τους οποίους το 70% είναι Εβραίοι, ενώ το 20%, κάπου ένα εκατομμύριο, είναι αραβικής καταγωγής. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα, περίπου το 4%, θεωρούν τους εαυτούς τους απάτριδες, αλλά διαμένουν στο Ισραήλ. Υπολογίζεται πως το 2035 ο πληθυσμός του Ισραήλ θα έχει ξεπεράσει τα 11 εκατομμύρια κατοίκους. Άλλοι τόσοι Εβραίοι θα ζουν στο εξωτερικό.

Αιχμή του δόρατος της Δύσης
Για τους Άραβες, το Ισραήλ αντιπροσωπεύει την αιχμή του δόρατος της Δύσης σε μια περιοχή που τη θεωρούν δική τους. Όμως σειρά από τραγικά λάθη τακτικής και απίστευτης ανοργανωσιάς, από τη μεριά των Αράβων, καθώς επίσης και η στρατηγική των Ισραηλινών στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν σε ένα εντελώς εχθρικό γι' αυτούς περιβάλλον, δημιούργησαν αυτό που πολλοί αποκαλούν ένα θαύμα του 20ού και του 21ου αιώνα. Μέσα σε 68 χρόνια, το Ισραήλ όχι μόνο κατάφερε να αυξήσει εντυπωσιακά την επικράτειά του -αποτέλεσμα συνεχών νικών σε πολεμικές αναμετρήσεις με τους Άραβες- αλλά να μετατραπεί και σε περιφερειακή υπερδύναμη, πολιτική, πολιτιστική, οικονομική και στρατιωτική.

Σήμερα το Ισραήλ είναι ένα υπερσύγχρονο κράτος, το οποίο βασίζεται στην άριστη οργάνωσή του, αλλά και στην οικονομική βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, που κάθε χρόνο του στέλνουν περίπου 5 δις δολάρια, επιτρέποντάς του να διατηρεί έναν από τους καλύτερους στρατούς στον κόσμο, που εξοπλίζεται όχι μόνο με αμερικανικά όπλα και με οπλικά συστήματα δικής του κατασκευής, τα οποία τώρα εξάγονται και στο εξωτερικό.

Με τι εφοδιάζει άλλες χώρες
Τα αεροσκάφη της πολεμικής αεροπορίας της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι εφοδιασμένα με υπερσύγχρονα ραντάρ ισραηλινής κατασκευής. Τα πολεμικά αεροσκάφη Λαβί του Ισραήλ και τα άρματα μάχης τύπου Μερκάβα θεωρούνται από τα καλύτερα στον κόσμο, ενώ τώρα οι Ισραηλινοί έχουν προοδεύσει και στη ναυπήγηση υπερσύγχρονων φρεγατών, καθώς και στην κατασκευή αντιπυραυλικών συστημάτων. Η Ελλάδα, με άριστα κάποτε ναυπηγεία, προμηθεύεται φρεγάτες από την Ολλανδία, αεροπλάνα και άρματα μάχης από τις Ην. Πολιτείες, τη Γαλλία και τη Γερμανία (πληρώνοντας υπέρογκα ποσά, ενώ είναι έρμαιο των ορέξεών τους γιατί δεν κατασκευάζει ανταλλακτικά).

Επίσης, ενώ κατασκεύασε το καλύτερο ίσως αντιαεροπορικό σύστημα στον κόσμο, το Άρτεμις, υποχρεώθηκε να σταματήσει την παραγωγή του, ύστερα από αξίωση του… Ισραήλ, επί υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά. Πώς τα κατάφεραν αυτά οι Ισραηλινοί, και πώς απέτυχαν τόσο παταγωδώς οι Έλληνες; Το περιγράφει στο βιβλίο του «Η εξέγερση - η πραγματική ιστορία της Ιργκούν», ο Μενάχεμ Μπεγκίν, πολωνοεβραίος, άλλοτε πρωθυπουργός του Ισραήλ. Ο Μπεγκίν, στην πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου, αναφέρεται στους Έλληνες ως έναν εξαιρετικά προικισμένο λαό.

«Αλλά την ώρα που εμείς οι Εβραίοι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε στραμμένη την προσοχή μας στον έλεγχο των αμερικανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και την επιρροή μας στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, οι Έλληνες αλληλοεξοντώνονταν σε έναν αλόγιστο εμφύλιο πόλεμο. Ποιοι; Αυτοί που είχαν αντισταθεί με τόσο σθένος ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις της Ιταλίας και της Γερμανίας», έγραφε στο βιβλίο του ο Μπεγκίν, παρουσιάζοντας σε όλη τη διάστασή της τη διαφορά των Εβραίων με τους Έλληνες.

Για να προσθέσει, σε κάποιαν άλλη παράγραφο, πως «ενώ εμείς λειτουργούμε με το μυαλό μας, αυτοί (οι Έλληνες) λειτουργούν με την καρδιά τους». Αυτές οι δυο παράγραφοι έχουν απαλειφθεί από τις επόμενες εκδόσεις του βιβλίου, του οποίου όμως η πρώτη έκδοση έτυχε να πέσει στα χέρια του συντάκτη του παρόντος άρθρου.

Αξιοζήλευτο εκπαιδευτικό σύστημα
Εκτός όμως από τη στρατιωτική ισχύ, σήμερα το Ισραήλ έχει να επιδείξει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που λίγες χώρες διαθέτουν. Πανεπιστήμια σαν το Εβραϊκό της Ιερουσαλήμ, του Τελ Αβίβ και το Τεχνολογικό της Χάιφας συγκαταλέγονται ανάμεσα στα κορυφαία στον κόσμο. Η Δεξιά κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου έχει δώσει τα τελευταία χρόνια μεγάλη έμφαση στην τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας, θεωρώντας πως εκεί βρίσκεται το κλειδί της οικονομικής επιτυχίας της χώρας.

Το Ισραήλ δημιουργήθηκε πάνω σε σοσιαλιστικά πρότυπα, με τη δημιουργία των κιμπούτς και των μοσάβ, αλλά με το πέρασμα του χρόνου μετεξελίχθηκε σε καθαρά καπιταλιστική χώρα. Η εισαγωγή συστημάτων που προήγαγαν την οικονομία της ελεύθερης αγοράς δεν ήταν εύκολη και το Ισραήλ πέρασε δύσκολες στιγμές. Σήμερα τα κιμπούτς αποτελούν παρελθόν γι' αυτήν τη χώρα, που παρά τα επιτεύγματά της σε πολλούς τομείς, αντιμετωπίζει παράλληλα μεγάλα προβλήματα.

Περιβάλλεται από περισσότερα από 200 εκατομμύρια Άραβες που ονειρεύονται την πλήρη εξαφάνισή του, αντιμετωπίζει την αντίδραση των Παλαιστινίων, που στενάζουν κάτω από τον ισραηλινό ζυγό και ονειρεύονται να αποκτήσουν και αυτοί δικό τους κράτος, η κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη ανάμεσα σε κοσμικούς και θεοκρατικούς, η ένταξη αφρικανών έχει δημιουργήσει πρόβλημα στην κοινωνία (λένε πως ανήκουν σε εβραϊκές φυλές), ενώ η αυξημένη παρουσία Ρώσων μεταναστών έχει προκαλέσει κλονισμό, καθώς αυτοί δυσκολεύονται να εγκλιματιστούν σε ένα περιβάλλον δυτικού τύπου.

Οι συνθήκες ειρήνης
Μονάχα δύο αραβικές χώρες, η Αίγυπτος και η Ιορδανία έχουν υπογράψει συνθήκες ειρήνης με το Ισραήλ, αλλά αυτές είναι μονάχα στα χαρτιά. Ελάχιστοι Αιγύπτιοι ή Ιορδανοί επισκέπτονται το εβραϊκό κράτος ως τουρίστες. Μετά την επιδείνωση των σχέσεων με την Τουρκία, μοναδικός διάδρομος των Ισραηλινών προς χώρες φιλικές και μη ισλαμικές είναι αυτός της Κύπρου-Ρόδου-Αθήνας-Κέρκυρας. Και από εκεί η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη.

Γι' αυτό και τον τελευταίο καιρό η σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας για το Ισραήλ είναι αυξημένη, εξ ου και οι συμφωνίες ευρείας συνεργασίας που έχει υπογράψει με την Αθήνα και τη Λευκωσία. Πολύ πρόσφατα, οι Ισραηλινοί διεξήγαγαν ευρείας μορφής αεροπορικά στρατιωτικά γυμνάσια, με τη συμμετοχή των πολεμικών αεροποριών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ελλάδας. Ενώ στην Κύπρο και την Ελλάδα ελάχιστα δημοσιεύθηκαν γι' αυτά τα γυμνάσια, ο ισραηλινός Τύπος τους έδωσε μεγάλη δημοσιότητα.

Τα ανοίγματα προς χώρες της Αφρικής
Το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια επιχειρεί ανοίγματα προς χώρες της Αφρικής, αναγνωρίζοντας πως το μέλλον ανήκει στη Μαύρη Ήπειρο. Επίσης, συνεργάστηκε πολύ στενά με τη Σρι Λάνκα και διαδραμάτισε τον σημαντικότερο ρόλο στον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου, ανάμεσα στους εξεγερμένους Ταμίλ του Βορρά και τις κυβερνητικές δυνάμεις. Το Ισραήλ εξόπλισε και οργάνωσε τον κυβερνητικό στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες αυτής της νησιωτικής χώρας, που έχει στρατηγική θέση στον Ινδικό Ωκεανό, στα νότια της Ινδίας. Παρ' όλο που διατηρεί χαμηλούς τόνους, το Ισραήλ έχει εγκαθιδρύσει άριστες σχέσεις με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, επιτρέποντας μεταξύ άλλων τη λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού, που μεταδίδει πρόγραμμα στην κινεζική γλώσσα.

Μοναδικός άλλος σταθμός με παρόμοιο πρόγραμμα ήταν ο AIR 104,4 του Δήμου της Αθήνας, με έδρα το Γκάζι, αλλά φρόντισαν οι Έλληνες να τον περιορίσουν μονάχα στο διαδίκτυο. Οι Κινέζοι απλώς μετακόμισαν στο Ισραήλ. Για τους Άραβες, το Ισραήλ είναι «ένα καρκίνωμα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που πρέπει να ξεριζωθεί». Τα ίδια αισθήματα προς το εβραϊκό κράτος έτρεφαν και οι Μπααθίστες του Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ.

Παρ' όλη την καταστροφή αυτής της χώρας από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους, πολλοί Μπααθίστες που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό αρνούνται πεισματικά να συναντηθούν με Ισραηλινούς, ή έστω να επισκεφθούν το Ισραήλ, για να δουν πώς λειτουργεί αυτό το κράτος, το οποίο κατάφερε και επιβίωσε μέσα σε τόσους εχθρούς. Και να σκεφθεί κανείς πως οι Ισραηλινοί και οι Ιρακινοί είναι «ξαδέρφια», Σουμέριοι, κάτι που εντούτοις δεν τους αρέσει να τους το αναφέρει κανείς.

Η μεγάλη αγωνία για πολλούς Ισραηλινούς είναι το πολιτικό μέλλον της χώρας τους. Μετά τον Νετανιάχου δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια πολιτική προσωπικότητα, που να δείχνει ικανή να κρατήσει τα χαλινάρια σε μια κοινωνία βαθιά πολυπολιτισμική. Όσο τα συμφέροντα της Δύσης θα συμπορεύονται με αυτά του Ισραήλ, αυτό το κράτος, που ιδρύθηκε πριν από 68 χρόνια, θα αντέχει. Μετά όμως;
Γ.Σ.