Μια σουρεαλιστική πραγματικότητα των μεγάλων αντιθέσεων

Οι άνθρωποι στη Νιγηρία ζουν σε μια χώρα βυθισμένη στη διαφθορά, που δέχεται επίθεση από μια ισλαμιστική εξέγερση, αλλά που είναι ταυτόχρονα γεμάτη δυνατότητες και αναγνωρισμένη ως η οικονομική υπερδύναμη στην αφρικανική ήπειρο

Η ΝΙΓΗΡΙΑ είναι η πιο πυκνοκατοικημένη χώρα της Αφρικής, και η μεγαλύτερη παραγωγός πετρελαίου

Ο δρόμος προς το Τσιμπόκ είναι απόκοσμα ήσυχος, με σημεία ελέγχου επανδρωμένα από πολίτες, πολλές φορές εφήβους, που κρατάνε σκουριασμένα ντουφέκια για πρόσθετη ασφάλεια, εκεί που δεν υπάρχει καμία.

Σε αυτό το χωριό, στα βορειοανατολικά της Νιγηρίας, όπου 300 έφηβες μαθήτριες απήχθησαν από αυτονομιστές αντάρτες της ισλαμιστικής οργάνωσης Μπόκο Χαράμ, στις 14 Απριλίου, οι αποσβολωμένες οικογένειες εξακολουθούν να περιμένουν τα παιδιά τους να γυρίσουν στο σπίτι. Περισσότεροι από 750 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί μόνο φέτος σε επιθέσεις της Μπόκο Χαράμ. Τουλάχιστον 29 αγόρια σκοτώθηκαν σε επιδρομή στο σχολείο τους, τον Φεβρουάριο. Αυτήν τη φορά, η αποτυχία της κυβέρνησης να διασώσει τα κορίτσια και να αντιμετωπίσει το ζήτημα, έχει εξοργίσει τους Νιγηριανούς και πολλούς ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.

Οι άνθρωποι στη Νιγηρία ζουν σε μια σουρεαλιστική πραγματικότητα των μεγάλων αντιθέσεων, σε μια χώρα βυθισμένη στη διαφθορά, που δέχεται επίθεση από μια ισλαμιστική εξέγερση, αλλά που είναι, ταυτόχρονα, γεμάτη δυνατότητες και αναγνωρισμένη ως η οικονομική υπερδύναμη στην αφρικανική ήπειρο.

Με 170 εκατομμύρια ανθρώπους, η Νιγηρία είναι η πιο πυκνοκατοικημένη χώρα της Αφρικής, και η μεγαλύτερη παραγωγός πετρελαίου. Η οικονομία της έχει ξεπεράσει αυτήν της Νότιας Αφρικής και έχει γίνει η μεγαλύτερη στην ήπειρο. Αλλά αυτή η ανάπτυξη έχει διευρύνει απλώς το χάσμα της οικονομικής ανισότητας.

Η οικονομική δραστηριότητα έχει σχεδόν σταματήσει σε περιοχές όπου η τρομοκρατία της Μπόκο Χαράμ έχει αναγκάσει τους αγρότες να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους, ενώ οι νέοι, χωρίς προοπτική να βρουν δουλειά, έχουν φύγει για τις πόλεις. Περισσότεροι Νιγηριανοί είναι φτωχοί σήμερα απ' ό,τι το 1960, όταν η χώρα ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από την βρετανική αυτοκρατορία. Περισσότεροι από το 60% ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας.

Η ανεργία των νέων είναι μια μάστιγα που την αγνοεί συστηματικά η κυβέρνηση, αλλά την έχει εκμεταλλευθεί για στρατολόγηση η Μπόκο Χαράμ. «Οι απαγωγές είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου», λέει ο Τάγιο Ολουφούγουα, 23χρονος επιχειρηματίας από το Μουσίν, μια από τις πιο φτωχές γειτονιές του Λάγος. Έχει ανοίξει ένα γραφείο αναζήτησης εργασίας στο ίντερνετ, που λέγεται «Δουλειές στη Νιγηρία».

Όταν τον γυρίσαμε σε βίντεο, πριν από δύο εβδομάδες, να περπατάει στους δρόμους της παιδικής του ηλικίας, αστυνομικοί με πολιτικά μας κράτησαν για τέσσερις ώρες, κατάσχοντας τα διαπιστευτήρια και τον εξοπλισμό μας. Μας είπαν ότι μας προστατεύουν από την Μπόκο Χαράμ, και από άλλες απειλές, έπαιξαν ξύλο με τον οδηγό μας για ένα μπαχτσίσι, και χλεύασαν τα παιδιά που είχαν μαζευτεί τριγύρω. «Είμαστε μια χώρα που κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό», είπε ο Ολουφούγουα, αργότερα, με αγανάκτηση. Είναι μια έκφραση που τη χρησιμοποιούν συχνά οι Νιγηριανοί, που νιώθουν απογοήτευση αλλά όχι έκπληξη από τις αντικρουόμενες κινήσεις και τις ανακοινώσεις μιας κυβέρνησης που δεν την εμπιστεύονται καθόλου.

Τουλάχιστον 16 Νιγηριανοί τσαλαπατήθηκαν μέχρι θανάτου τον Μάρτιο, όταν σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι έκαναν αίτηση για λιγότερες από 5.000 θέσεις εργασίας στο δημόσιο. Ο 30χρονος Φρέντερικ Κουσόμπουα ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες ανθρώπους που αναζητούσαν εργασία στο εθνικό στάδιο στην πρωτεύουσα Αμπούτζα, ένα από τα σημεία κατάθεσης των αιτήσεων. Είδε τον κόσμο να ποδοπατιέται, τον έναν να κλοτσάει και να παίζει ξύλο με τον άλλον, για να πάρει πρώτος το χαρτί για την αίτηση. «Αναρωτήθηκα, τι έχει απογίνει η χώρα μου;» μας είπε. Ο υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε ότι οι νεκροί «έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της ανυπομονησίας τους».