Θεωρείται δεδομένο ότι ένας προπονητής στη διάρκεια της καριέρας του θα καθίσει στον πάγκο αρκετών ομάδων.

Σε αντίθεση με κάποιους παίκτες που αρχίζουν και τελειώνουν την καριέρα τους σε μια, άντε το πολύ σε δυο ομάδες, είναι μετρημένοι οι προπονητές που δεν άλλαξαν τουλάχιστον τρία στρατόπεδα.

Κι αυτό έχει και τη λογική του, καθώς σε μια ομάδα, όταν κάτι στραβώσει, τη νύφη πληρώνει ο ένας, δηλαδή ο προπονητής και όχι οι πολλοί, οι παίκτες δηλαδή.

Εκτός και αν είσαι ο Φέργκιουσον και δουλεύεις στη Μάντσεστερ Γ. ή είσαι ο Κλαφ και δουλεύεις στη Νότιγχαμ Φόρεστ ή και ο Βεγκέρ και δουλεύεις στην Άρσεναλ…

Όμως και μόνο από την αναφορά στα ονόματα και στις ομάδες, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα, γι' αυτό και έρχονται στο μυαλό όλων όσοι έζησαν αυτήν τη συνεργασία.

Στην Κύπρο υπάρχουν παράγοντες με δεκαετία και βάλε στο ίδιο πόστο, είτε αυτό αφορά ομάδες είτε και ομοσπονδίες.

Δεν υπάρχουν όμως παραδείγματα τύπου Φέργκιουσον και Κλαφ, ακόμη και Βεγκέρ αρκετά, για να έρχονται στο μυαλό με τη μεγαλύτερη ευκολία…

Υπό αυτήν την έννοια, κανείς δεν κατακρίνει την αλλαγή στρατοπέδων των προπονητών, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά τους και μάλιστα πολλές φορές δεν είναι δική τους επιλογή, αλλά αναγκάζονται να αποχωρήσουν, εκδιωκόμενοι και φέροντες την ετικέτα του αποτυχημένου.

Στην Κύπρο, όμως, έχουμε πρωτιά πέραν από τα χρωστούμενα σε παίκτες, προπονητές και κράτος, και στην ανακύκλωση των προπονητών που επιχειρούμε κάθε λίγο και λιγάκι.

Εδώ και μια εικοσαετία πάνω-κάτω, όταν υποτίθεται περάσαμε στο στάδιο του επαγγελματισμού, δημιουργήσαμε και ρεκόρ αντικατάστασης προπονητών και ρεκόρ ανακύκλωσής τους.

Είμαστε ίσως η πρώτη με διαφορά χώρα στην Ευρώπη, που προπονητές που φεύγουν στα μέσα της περιόδου εργοδοτούνται με μεγάλη ευκολία σε σύντομο διάστημα και ο αριθμός αυτός δεν ξεπερνά τους δέκα.

Σκεφτείτε για λίγο τους Κυπρίους και τους ξένους που εκδιώχθηκαν, και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν δεχτοί σε άλλες ομάδες της Α' Κατηγορίας σαν Μεσσίες…

Το πιο ανησυχητικό απ' όλα είναι ότι υπάρχουν ομάδες που διώχνουν προπονητές και λίγα χρόνια αργότερα τους καλούν για να τις σώσουν.

Δεν βρίσκεις άκρη και σε αυτό το κεφάλαιο και απλώς το υπενθύμισα για να τονίσω την ευκολία με την οποία απολύονται προπονητές, αλλά και τον εξίσου εύκολο τρόπο με τον οποίο επιστρέφουν ακόμη και στις ίδιες ομάδες.

Η απογοήτευση και ο ενθουσιασμός των παραγόντων και κατ' επέκτασιν του κόσμου δημιουργεί αυτό το σκηνικό, που σαν αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές τα οικονομικά των σωματείων επιδεινώνει και κανέναν άλλον, όπως τουλάχιστον έδειξε το πρόσφατο παρελθόν…

Όμως, αυτό το έργο θα έχει και συνέχεια, και η απλή δικαιολογία που βρίσκουν οι παράγοντες είναι ότι εμπιστεύονται προπονητή που γνωρίζει την κυπριακή πραγματικότητα.

Ασφαλώς και την γνωρίζει, γι' αυτό και δεν τον νοιάζει και πολύ όταν χάσει τη δουλειά του, αφού πολύ λίγο θα μείνει άνεργος και θα πάρει και αποζημίωση.

Τρελός είναι να μην προτιμά να δουλεύει στην Κύπρο;

Κατά τα άλλα, σήμερα έχουμε ως Εθνική επίσημες υποχρεώσεις έναντι της Ανδόρας στο ΓΣΠ.

Θεωρείται αυτονόητο ότι θα πρέπει να κερδίσουμε και καμιά δικαιολογία δεν χωρά, απλώς αν συνδυαστεί η νίκη με καλή εμφάνιση θα ευχαριστήσει όλους αυτούς που θα τρέξουν πάλι να στηρίξουν Πάμπο και διεθνείς.

Έχουμε ανάγκη από δυο συνεχείς νίκες απέναντι σε μια ομάδα που λογικά όλοι στον όμιλο θα πάρουν τους έξι βαθμούς.

Όμως, επειδή την αντιμετωπίζουμε τώρα, έχει σημασία στον παράγοντα ψυχολογία να βελτιώσουμε τη θέση μας και να είμαστε έτοιμοι για τη δύσκολη μετά-Ανδόραν εποχή.

Ο κόσμος έδειξε να εκτιμά τη νέα προσπάθεια, οφείλουν όλοι που έχουν την ευθύνη της Εθνικής να τον κρατήσουν μέχρι και το τέλος της διαδρομής στη φάση των ομίλων.

Αν συμβεί αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος για την ομάδα μας και πάνω σε αυτό μπορεί να στηριχτεί και γι' άλλες διοργανώσεις.

Καλή επιτυχία στην Εθνική και καλή Κυριακή σε όλους.