Επιστρέψαμε στις πολυθρόνες μας και βλέπουμε και πάλιν από τηλεοράσεως τις μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ειδικά το Τσάμπιονς Λιγκ, που θεωρείται και είναι η κορυφαία σε επίπεδο συλλόγων παγκοσμίως.

Δυστυχώς το 2012, παρ' ότι χρονικά δεν απέχει και πολύ από τη σημερινή εποχή, φαίνεται να απέχει πολύ περισσότερο στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, όταν γίνεται η αναγκαία σύγκριση τού προ διετίας ΑΠΟΕΛ και των επιτυχιών του, με τη σημερινή κυπριακή ποδοσφαιρική πραγματικότητα.

Ενώ ομάδες άλλων χωρών σε αυτήν τη διετία πάτησαν γκάζι, οι δικές μας κάνουν βήμα σημειωτόν και, το χειρότερο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν
δείχνουν ικανές να επανέλθουν σε υψηλές πτήσεις.

Η ωμή ποδοσφαιρική πραγματικότητα είναι ότι όσο καλές ομάδες και να έχουμε αυτήν τη στιγμή στον μαραθώνιο, δεν συγκρίνονται με την ποιότητα της Ανόρθωσης του Τιμούρ Κετσπάγια και του ΑΠΟΕΛ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Μπορεί να δούμε ξανά ομάδα ή και ομάδες μας κυρίως σε ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, όμως επανάληψη του άθλου που πέτυχε ο ΑΠΟΕΛ το 11-12 πιθανότατα να μη ζήσουμε ξανά, τουλάχιστον στα επόμενα χρόνια.

Μακάρι να διαψευστούμε και να γίνει ξανά η υπέρβαση, όμως αυτήν την εποχή τουλάχιστον, περισσότερο το οικονομικό συγύρισμα έχουν στο μυαλό τους οι ηγέτες των εκπροσώπων μας στην Ευρώπη.

Βέβαια, κανείς δεν υποστηρίζει ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε στη θέση του κομπάρσου, που για δεκαετίες κατείχαμε στην Ευρώπη.

Όμως, ταυτόχρονα θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.

Θα πρέπει να χτιστούν ομάδες που να ανταποκρίνονται και στις οικονομικές και στις αγωνιστικές πραγματικότητες, και αν αυτό συνεπάγεται κάποιο κόστος στις διοργανώσεις, θα πρέπει να τις υποστούμε και με μακροχρόνιο και συνετό προγραμματισμό να επανέλθουμε στο προσκήνιο χωρίς να το αντιληφθεί κανείς…

Πολλά τα παραδείγματα συλλόγων και εθνικών ομάδων που πέρασαν μια περίοδο κάμψης, σχεδόν εξαφανίστηκαν από τον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη, αλλά όταν επέστρεψαν έστρεψαν δικαιολογημένα τους προβολείς πάνω τους και κυρίως απέδειξαν ότι ήλθαν για να μείνουν.

Θα πρέπει σε συλλογικό καθώς και εθνικό επίπεδο να παραδειγματιστούμε και, επιτέλους, να καταρτίσουμε ένα πρόγραμμα το οποίο ευλαβικά να ακολουθήσουμε, έστω και αν χρειαστεί να αναμένουμε κάποια χρόνια για να υλοποιηθεί.

Αυτές οι σκέψεις, με αφορμή την επανέναρξη των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, αλλά και ενόψει της νέας περιόδου, που πέντε εισιτήρια για πρώτη φορά αναμένουν ισάριθμους κατόχους κυπριακούς συλλόγους.

Είναι σημαντικό να αξιοποιηθεί αυτή η ευκαιρία, όμως, επιμένω ότι σημαντικότερο είναι να μπαίνουμε κάθε χρονιά στις διοργανώσεις γνωρίζοντας και ποιοι είμαστε και σε ποιαν αγωνιστική και οικονομική κατάσταση βρισκόμαστε.

Κατά τα άλλα, πλησιάζουμε στην έναρξη του μαραθωνίου των 10 αγωνιστικών με γεμάτα ντέρμπι να περιέχουν και ασφαλώς τα κομπιουτεράκια έκαναν πάλι την εμφάνισή τους και οι υπολογισμοί για τη βαθμολογική συγκομιδή αλλά και τη θέση που θα τερματίσουν οι της πρώτης εξάδας δίνουν και παίρνουν.

Το ίδιο συμβαίνει και σε ό,τι αφορά στα κάτω της βαθμολογίας, όπου επίσης υπάρχει ενδιαφέρον.

Ταυτόχρονα, αναμένεται και η έκδοση του 4ου εισιτηρίου που οδηγεί στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου, γιατί πιθανόν στο φινάλε να αποδειχθεί καθοριστικό για το ποιες τελικά ομάδες θα μας εκπροσωπήσουν στο Γιουρόπα Λιγκ…

Στο μεταξύ, οι εξελίξεις σε δυο από τα πραγματικά μεγάλα σωματεία μας, όπως είναι η Ομόνοια και η Ανόρθωση, δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο, έστω και αν δεν είναι οπαδός αυτών των ομάδων.

Η ποδοσφαιρική Κύπρος έχει μεγάλη ανάγκη να παραμένουν δυνατές οι παραδοσιακές διεκδικήτριες του τίτλου και στο κεφάλαιο ανταγωνισμός και στο κεφάλαιο μαζικής παρουσίας του κόσμου στα γήπεδα, αλλά πάνω απ' όλα γιατί αυτό απαιτεί η ίδια η ένδοξη ιστορία που έχουν.

Είναι από τις περιπτώσεις που καμιά χαιρεκακία δεν έχει θέση, αντίθετα, ο προβληματισμός είναι έντονος, γιατί απλά στη θέση τους βρέθηκαν στο παρελθόν άλλες μεγάλες ομάδες και δυστυχώς στο εγγύς μέλλον δεν αποκλείεται να βρεθούν ξανά και άλλοι…

Καλή Κυριακή να έχετε.