Προσβλητική για τη νοημοσύνη του λαού, είναι ο ολιγότερον επιεικής χαρακτηρισμός για τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, διά του εκπροσώπου του, ότι δεν γνώριζε πως ο σύζυγος της Διοικητού Χρυστάλλας Γιωρκάτζη ήταν ο δικηγόρος του Ανδρέα Βγενόπουλου.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο ανώτατος άρχων αυτής της Πολιτείας, είχε δηλώσει γραπτώς την 31η Οκτωβρίου 2014, τα εξής, μετά τις αποκαλύψεις για τη σχέση του συζύγου και της κόρης της με τον ενάγοντα την Κυπριακή Δημοκρατία:

«…Θλίβομαι ακόμη να παρατηρήσω ότι ουδέποτε και με οποιονδήποτε τρόπο, η κα Γιωρκάτζη μού γνωστοποίησε ότι η θυγατέρα της εργοδοτείτο στο δικηγορικό γραφείο του πρώην συζύγου της, αλλά το χείριστο, ότι το εν λόγω γραφείο εκπροσωπούσε νομικά τον πρώην Πρόεδρο της Λαϊκής Τράπεζας κ. Ανδρέα Βγενόπουλο».

Και μόνον αυτή η παράγραφος της δήλωσης του Προέδρου Αναστασιάδη αποδεικνύει ότι τουλάχιστον από τον περασμένο Οκτώβριο γνώριζε το χείριστο, κατά τη δική του έκφραση, τη σχέση δηλαδή Γιωρκάτζη-Βγενόπουλου.

Η δήλωση της περασμένης Κυριακής, ότι δεν γνώριζε για τη σχέση αυτή, όταν την διόριζε, εκθέτει τον Πρόεδρο και ως άνθρωπο και ως θεσμό. Όφειλε να γνωρίζει. Πέραν τούτου, όμως, όταν έμαθε, πώς διόρθωσε; Με το νέο συμβόλαιο, το οποίο δεν έλεγξε και στο οποίο δεν περιλαμβανόταν πρόνοια για σύγκρουση συμφερόντων;

Θα ανέμενε και ο τελευταίος πολίτης αυτού του τόπου από τον Ν. Αναστασιάδη, το ελάχιστον: Να βγει από το προεδρικό γραφείο και με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια, που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να απολογηθεί για τους σωρηδόν λανθασμένους (επιεικής και πάλι ο χαρακτηρισμός) χειρισμούς στην υπόθεση Γιωρκάτζη.

Θα ανέμενε και ο τελευταίος πολίτης ότι ο Πρόεδρός του θα αναλάμβανε κυρίως την ευθύνη, αυτός και μόνον αυτός, για τη ζημιά που είναι δυνατόν να προκαλέσει η προχειρότητα με την οποία αυτό το κράτος χειρίσθηκε ένα μέγα θέμα, του συμφέροντος της Διοικητού, διά του συζύγου της, στην υπόθεση της αγωγής για τις αποζημιώσεις 4 και πλέον δις, τις οποίες μας ζητά ο Ανδρέας Βγενόπουλος.

Η νοσηρή κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει οι θεσμοί στην Κύπρο, δεν αφήνει πλέον άλλες επιλογές στον Πρόεδρο. Αν ο Πρόεδρος αφουγκράζεται ορθά τις οργίλες αντιδράσεις των πολιτικών δυνάμεων αλλά και του λαού, μήπως ήρθε η στιγμή του προβληματισμού για τις επιλογές του; Μήπως θα έπρεπε να μελετήσει σοβαρά και το ενδεχόμενο να θέσει τον εαυτό του ξανά στην κρίση του λαού;