Τις τελευταίες μέρες, γι' μια άλλη φορά η νήσος μας έζησε την κυβερνητική εξουσία και αδιαφορία εξαιτίας της μεγάλης πυρκαγιάς στη Λεμεσό. Αντί να ικανοποιήσουν τις ανάγκες και τα ερωτήματα της κοινωνίας του Αγίου Αθανασίου Λεμεσού, προσπάθησαν να ικανοποιήσουν τις δικές τους σκοπιμότητες και ιδιορρυθμίες, καθώς και εκείνες του καναπέ λόγω σαββατοκύριακου, παρά το γεγονός ότι ο Κύπριος συνέχεια ματώνει και αναμένει στωικά να φανεί στην άκρη του τούνελ η ελπίδα.

Εκείνο που διερωτάται ένας είναι εάν μετά τη μεγάλη κρίση που περνούμε άλλαξε κάτι ή συνεχίζουμε τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Οι κρατούντες την εξουσία συνεχίζουν το ίδιο βιολί και τροπάρι όπως και παλαιότερα. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Βουλή, που αδυνατεί να εκπληρώσει τον ρόλο της και με το πελατειακό σύστημα που, παρά την καθίζηση που υπέστη, εξακολουθεί να κινείται στους ρυθμούς του αποτυχημένου συστήματος που ζήσαμε στο παρελθόν, χωρίς τις ριζικές αναδιαρθρώσεις που απαιτούνται να γίνουν σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένου του χρηματοπιστωτικού και κοινωνικού τομέα, όπου οι προσδοκίες είναι αναιμικές.

Ο δημόσιος λόγος ορθώνεται σε γραμμές μιας παραμυθένιας ζωής στο μέλλον, άσχετα με το γεγονός ότι υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενες εξαγγελίες και αοριστίες. Τα δημόσια έσοδα συρρικνώνονται, λόγω οικονομικής δυσπραγίας και της πλήρους αποστράγγισης μισθωτών και συνταξιούχων, ενώ από την άλλη αρχίζει το κυνήγι νέας φορολογίας, αντί φορολογικής ισότητας και δικαιοσύνης, και στο γεγονός ότι απουσιάζει ο κοινός νους για πάταξη του «μαύρου χρήματος».

Η δυσπιστία δεν είναι μόνο σ’ αυτούς που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, αλλά και σε αυτούς που εμφανίζονται μεταλλαγμένοι στην πολιτική σκηνή. Το συμμάζεμα μιας χώρας δεν μπορεί να περιορίζεται σε ποσοτικούς δείκτες και στο νοικοκύρεμα αριθμών, αλλά στο γεγονός ότι πίσω από αυτούς υπάρχουν άνθρωποι. Παρά το γεγονός ότι η πολιτεία μας θεωρείται δημιουργική, εντούτοις η εφαρμογή των νόμων, θεσμών και αξιών γίνεται στην πραγματικότητα για ικανοποίηση συμφεροντικών καταστάσεων και εξουσίας, και αυτό διαπιστώνεται στην καθημερινότητα με τις πολλές στρεβλώσεις που υπάρχουν γύρω μας, λόγω της απουσίας ευθύνης σε όσους την ασκούν, που τις πλείστες φορές είναι νομοθετημένη.

Η Κύπρος χωρίς ελπίδα