ΚΩΣΤΑΣ ΣΜΟΚΟΒΙΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΤΑΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
«ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΓΓΙΞΕΙ ΑΚΟΜΑ! ΟΣΟ ΑΝΤΕΧΕΙ ΤΟ ΛΑΡΥΓΓΙ ΜΟΥ, ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ»
«Έχω ένα δικό μου ρητό, που μιλάει για τον δρόμο του αετού και τον δρόμο του ερπετού. Διαλέγεις, επιλέγεις και πορεύεσαι, αντιμετωπίζοντας όμως τις αντίστοιχες συνέπειες»
Το ελληνικό τραγούδι ταξιδεύει σε θάλασσες και σε στεριές. Πιάνει λιμάνια, χάνεται σε καταιγίδες, ανεβαίνει βουνά, σωπαίνει μέσα στις ρεματιές κι ύστερα, ξανά, γεννάει τα λόγια, τις μουσικές, τις μελωδίες, τον πόνο, τη χαρά των Ελλήνων. Ένας άνθρωπος που πέρασε μέσα από τις μαγικές χαράδρες του ελληνικού μας τραγουδιού είναι ο Κώστας Σμοκοβίτης. Με μια διαδρομή που μετράει πολλές δεκαετίες, έχει καταφέρει να βρεθεί στην πηγή. Εκεί που η ποίηση και ο στίχος ανάβλυζαν αλήθεια και άγγιζαν την ψυχή των ανθρώπων... Όταν οι δυσκολίες της ζωής έφερναν το καλό τραγούδι στα χείλη τους... Τον συναντήσαμε στην Αθήνα και είδαμε τις στάσεις και τους σταθμούς του...
Τα τραγούδια δεν φτάνουν στον λαό
Κώστα, είχες την τύχη να ζήσεις τα χρυσά χρόνια της ελληνικής δισκογραφίας. Μίλησέ μας γι' αυτήν την εποχή! Τι συνέβη τότε; Μέσα σε μερικές δεκαετίες μεγαλούργησαν συνθέτες, στιχουργοί, ερμηνευτές...
Είμαι ευλογημένος που ξεκίνησα το ’72 στο στούντιο της Columbia, όπου ήταν παρών ο στιχουργός Πυθαγόρας και άλλοι σημαντικοί παράγοντες. Τότε είπα τρία τραγούδια. Ένα του Κελαηδόνη, ένα του Μούτση και ένα του Χατζηνάσιου. Η πρώτη μου δισκογραφία άρχισε το ’73, όταν με επέλεξε ο αείμνηστος Μάνος Λοΐζος με τον Δημήτρη Χριστοδούλου να ερμηνεύσω ...
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στην "Σημερινή της Κυριακής" που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
