Ένα «σύγχρονο» κράτος με τα μέα και τα σέα του !

«...το ‘μετανεωτερικόν’ ως πιο πλήρως ‘νεωτερικόν’, που μπορεί να συνοψισθεί σε δύο επιτεύγματα: την εκβιομηχάνιση της αγροτικής οικονομίας, δηλ. την καταστροφή όλων των παραδοσιακών αγροτικών μονάδων και την αποικιοκρατική κυριαρχία και εμπορευματοποίηση του Υποσυνείδητου, ή μ’ άλλα λόγια, τη μαζική κουλτούρα και την πολιτιστική βιομηχανία». Fredric Jameson «Mια μοναδική Μοντερνικότητα: Δοκίμιο για την Οντολογία του Παρόντος». Σελ. 12. (μτφ. ΝΚ) Εκδόσεις Verso, 2002.

Ο ορισμός «σύγχρονο κράτος» είναι από μόνος του ένας πλεονασμός. Το κράτος είναι μια μορφή οργάνωσης της εξουσίας σχετικά «σύγχρονη», αφού δημιουργήθηκε από τον 17ον αιω. κι εδώ, άλλοτε ενοποιώντας ένα γεωγραφικό χώρο στην Ευρώπη, όπως λ.χ. την Ιταλία, ή τη Γερμανία, όπου ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού τους μιλούσε καν την ίδια γλώσσα, για να θυμηθούμε τον Ντάριο Φο και έργα του που ΄χουν να κάνουν με την προσπάθεια να δείξουν τη Lingua Franca (ήταν τα Λατινικά) ή τοπικές διαλέκτους.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε τα Ελληνικά ως επίσημη γλώσσα, ενώ σε πολλές κατακτημένες φυλές/χώρες όπως η Ιρλανδία απαγορευόταν η τοπική γλώσσα του λαού, η γοϊδελική και επιβλήθηκε η Αγγλική (μετά τα Λατινικά, ως κάποτε επίσημη γραπτή γλώσσα), που είναι σήμερα, μαζί με την Ιρλανδική (που μιλιέται από πολύ μικρό αριθμό Ιρλανδών).

Επίσημες γλώσσες, ακόμα και στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, είναι πάλι η Ιρλανδική και η Αγγλική, ενώ στη Β. Ιρλανδία, που υπάγεται στη Μεγάλη Βρετανία, χωρίς να υπάρχει «επίσημη» γλώσσα, η Αγγλική είναι de facto η γλώσσα που χρησιμοποιείται. Στην Τουρκία δεν αναγνωριζόταν η Κουρδική καθόλου πριν από μερικά χρόνια, ή μια από τις Κουρδικές γλώσσες, που η Τουρκία ονόμαζε μέχρι πρότινος ως «γλώσσα των βουνών»(!!!).

Δεν ξέρω ποια θα είναι η τύχη της Κουρδικής (μιας Κουρδικής, όπως να ΄χει) μετά το πιο πρόσφατο «πραξικόπημα» στην Τουρκία που στοχοποίησε και εξοντώνει ειδικά τους Κούρδους της Τουρκίας (και της Συρίας, χωρίς να ΄ναι... «εγγυήτρια»). Το πόσο αμιγές πολιτισμικά, εθνοτικά, είναι ένα κράτος δεν εξυπακούει εθνοτική διχοτόμηση, αφού αυτός είναι ο κανόνας στα πιο πολλά κράτη. Άρα, άλλοι πιο κεκαλυμμένοι (χοντρά, έστω) σκοποί πολιτικής ετεροθέσμισης είναι σε δράση εδώ!

Αποικιοκρατία Vs Εθνική Κυριαρχία

Λαοί που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους μετά από μια αποικιοκρατική κυριαρχία ονομάζονται «κράτη» ανεξάρτητα, ανεξαρτήτως αν υπάρχουν ακόμα «κατάλοιπα εξουσίας» που καταχωρίζονται στην «απελθούσα» και πανταχού παρούσα αποικιοκρατική δύναμη, π.χ. οι Βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο, που θεωρούνται «κυρίαρχες» εντός του «κυρίαρχου» κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ άλλες, πρόσθετες, «εγγυήσεις» από ενδιαφερόμενες χώρες, την Ελλάδα και την Τουρκία, στην περίπτωση της Κύπρου, ήρθαν να συμπληρώσουν την κεφαλοκλειδωμένη, ασφυκτιούσα «ακεραιότητα» της νεόδμητης, κακότυχης Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το ισοζύγιο δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο η μικρά αγγλοκρατούμενη Κύπρος έδωσε τριάντα χιλιάδες εθελοντές στον Βρετανικό και τον Ελληνικό Στρατό, πολεμώντας σε όλα τα μέτωπα, και στο Αντάρτικο στην Ελλάδα, με πολλούς Κυπρίους να μη γυρίζουν ποτέ πίσω στην Κύπρο, δεν έφθασε να «σκεπάσει» και την μικράν θυγατέρα, που η μητέρα Ελλάς δεν έστερξε να δεχτεί διά της κυβερνήσεως Ζαΐμη, όταν της προσφέρθηκε από τη Βρετανία για να μπει στον Α’ Παγκόσμιο (1915).

Άλλα ιστορικά σχόλια των ξενοκίνητων κυβερνώντων την Ελλάδα, σε σχέση με την Κύπρο, είναι γλαφυρά και δηλωτικά της κατοπινής έκβασης της ιστορίας μας και ενός καημού βαθύτατα ελληνικού και αλυτρωτικού. Η προσφυγή στα Ην. Έθνη (με μισή ελληνική καρδιά) δεν επέφερε κανένα αποτέλεσμα, οπόταν κηρύσσεται ο Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ με σύσσωμο τον Κυπριακό Ελληνισμό με ήρωες αληθινούς, άντρες, γυναίκες και παιδιά, που κάμαν την Μεγαλόνησο πιο Μεγάλη μέσα βαθιά μας. Με «νενικήκαμεν» τη φενακισμένη «Ανεξαρτησία» της Ζυρίχης, προστατευμένη, περιτριγυρισμένη πόλα-σέλα όχι από μίαν αλλά από τρεις Εγγυήτριες - Ολετήρες Δυνάμεις. Ένα «σύγχρονο» καθ' όλα κράτος, ήδη παγκοσμιοποιημένο, και... πολύ πολυπολιτισμικό!

Τα Τείχη του Μαξ, του Μαρξ και του Τραμπ!

Ένα «σύγχρονο» κράτος χαρακτηρίζεται από μια διακυβέρνηση με μια γραφειοκρατία όπως την όρισε ο Μαξ Βέμπερ, απρόσωπη, αξιοκρατικά δομημένη, με διαφάνεια, που χειρίζεται τα του κράτους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων που ΄ρχονται και παρέρχονται και καλά ξεκουμπίδια, αυτό, η αλλαγή κομμάτων στην εξουσία ενισχύει τη δημοκρατία, κατά τον πατέρα της Κοινωνιολογίας. Ο Μαρξ, αντίθετα, θεωρούσε το κράτος ως επιτομή των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, ως εποικοδόμημα που θα καταστραφεί με την έλευση του κομμουνισμού, όπου ελευθερία και κράτος θα ήταν αντιφατικές οντότητες.

Αυτό δεν έγινε με τον Σταλινισμό, η γραφειοκρατία έγινε βραχνάς και Υπερδομή του Κόμματος, και η έννοια της Ηγεμονίας, ως έκφανσης του Κεφαλαίου, θα βασανίσει τον Γκράμσι που βλέπει πεφωτισμένες ελίτ να αναλαμβάνουν την Εξουσία, μέσα από τη σκοτεινή του φυλακή, τον Πουλαντζά που αυτοκτόνησε και τον Αλτουσέρ που έφθασε στην τρέλα και στον φόνο.

Τι στο καλό είναι ένα «σύγχρονο» κράτος, που εξαγγέλλει τη δημοκρατία και την ισονομία, με ενισχυμένο το δίκαιο για τις μειονότητες, δομημένο στη διαφάνεια και στοχεύοντας την κυριαρχία και ελευθερία κράτους και πολίτη; Πού τίθενται τα όρια, τα σύνορα ενός κράτους, στον Τοίχο του Μεξικού του Τραμπ, στο Σινικό, ή στην Τηλλυρκά;

Γιατί να τα σκεφτόμαστε τώρα δα, είναι εκείνο το «σύγχρονο» κράτος κάπως απότομα και με «ανεκτικότητα» (sic), στην κυβερνητική αργκό που ηχεί ρηχό και φάλτσο και «για πρώτη φορά». Η «ανεκτικότητα» (μια λέξη - σαχλαμάρα γιατί είτε τον πας τον άλλο, είτε όχι) είναι... καχεκτικότητα όταν ο άλλος είναι ο ισχυρός, κι αν πιο αδύναμος είναι υπεροψία. Οι δ’ εχόμενοι, συνασπισμένοι εξουσιαστές, με κοινά ιδεώδη τη διαιώνιση της Εξουσίας, απέχουν πια αιώνες πίσω από τους ανεχόμενους λόγω ανέχειας. Άλλο η ΕΕ, άλλο το ΕΕΕ.

Κοινωνία πολιτών ή... πωλητών;

Ποια η απόσταση μεταξύ Κράτους και πολίτη, και πώς πληρούται το ενδιάμεσο κενό; Ο Βέμπερ λέει με την «κοινωνία πολιτών», το έλεγε κάποτε κι ο Νίκος ο Μουζέλης, δε ξέρω αν το πιστεύει ακόμα, τώρα που οι ΜΚΟς στην Κύπρο τουλάχιστον δεν είναι κάν λογιών - λογιών, μη κυβερνητικών, ξεχάστε το, αφού... εισροφήθηκαν από τον βουλιμικό, νεποτικό, κυβερνητικό μηχανισμό ως πρώτο βαθμό αίματος και συζυγίας, και κάμποσης αγχιστείας, ή κουμπαρίας ή... γκομενίας, καθιστώντας το τρίδυμο Κυβέρνηση-Διοίκηση-ΜΚΟς ένα Κήτος υδροκέφαλο, με την καθωσπρέπει αποστασιοποιημένη γεροντοκόρη, τη Γραφειοκρατία του Μαξ Βέμπερ και το εργασιακό (ανοργασμικό) ήθος της (ο πατέρας του ήταν πάστορας) ένα καθ' όλα Κοινωνιολογικό Καρτέλ.

Και μία σπουδαία ΠτΔ, έστω... Γυναίκα!!!

Σύγχρονο κράτος; Ναι, αυτό που θαυμάζουμε στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ακόμα και τις Σκανδιναβικές, σοσιαλίζουσες χώρες. Το αστείο Καλάθι του Νεογέννητου που ΘΑ αντιγράψουμε πειθαναγκαστικά, πιθηκίζοντας την αξιοπρόσεκτη Φινλανδία, με ένα σύστημα Κοινωνικής Πρόνοιας και Εκπαίδευσης ανθρώπινο και ευαίσθητο, όχι για το θεαθήναι.

Γνώρισα πριν από μερικά χρόνια, στο εξωτερικό, την Πρώτη γυναίκα (2000-12) Πρόεδρο της Φινλανδίας (*την πολύ δημοφιλή, πολύ σοσιαλίστρια και ενάντια στο ΝΑΤΟ, αγωνίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των LGBT, σπουδάστρια της Ιστορίας της Τέχνης και Νομικό, επικριτική της ΕΕ σε πολλά θέματα με μεγάλη πολιτιστική δράση), Tarja Kaarina Halonen, σε επίσημη επίσκεψή της στη Βρετανία, και στα πρώτα πέντε λεπτά μου ΄πε τόσα πράγματα για την Κύπρο που διάβασε και ήξερε καλά, που αμφιβάλλω αν τα ξέρει ένας... μέσος μορφωμένος... Κύπριος...

Άντε, κάντε πρώτα μια καλή Μονάδα για τα Πρόωρα Μωρά στο Μακάρειο, που γονείς και συγγενείς, με μια καλή Πρόεδρο, ούτε κάν μαμά, έχουν στήσει έναν ΜΚΟ για να βοηθά, γιατί το ιατρικό προσωπικό είναι λίγο (όχι καλέ) και σκοτώνεται να τα κρατάει στη ζωή. Εγώ, ως αρχαία Mυκηναία (ένεκα Έγκωμης) θυμούμαι τη συζήτηση για το ΓεΣΥ από το... 1988.

Θυμούμαι ότι ο κ. Β. Σιαρλή, Τραπεζίτης και ΥΠΟιΚ ήταν διορισμένος Πρόεδρος (επί Χριστόφια) σε ένα «Συμβούλιο Για τη Δημιουργία του ΓεΣΥ» και θυμούμαι κι έναν Υπουργό Υγείας του ΑΚΕΛ υποψήφιο Πρόεδρο (έτσι μας προέκυψε-ενέσκηψε ο ΔΗΣΥ στην εξουσία). Χωρίς ΓεΣΥ, με μπόλικον ELA και Μαρί...

ΔΡ ΝΙΚΗ ΚΑΤΣΑΟΥΝΗ
Κριτικός Πολιτισμού και Πολιτικής.

Άλλο Πλάτες, άλλο Πλαταιές...

Μοδέρνο κράτος σημαίνει παγκοσμιοποίηση και καπιταλισμό, όχι σύνορα, σημαίνει διεθνή ελεύθερη αγορά, σημαίνει ανταγωνισμό που σεις οι «μοδέρνοι» της άλλης μεταμοδέρνας αφήγησης θεωρείτε πάντοτε υγιή, όπως τις τιμές του πετρελαίου, που μόνον ανεβαίνουν. Μοδέρνο Κράτος σημαίνει άμβλυνση της Ιστορίας του έθνους, αλλά φευ, μόλις ατονίσει το κρατικό έθνος, μπουκάρει εκ των δεξιών η άκρα δεξιά, ή η προπαγάνδα σαν εξαναγκαστικό νέο «αφήγημα» της μοδός, και ο φονταμενταλισμός της θρησκείας και ο ισλαμισμός...

Έτσι γίνεται. Τα κενά γεμίζουν με όλων των λογιών τη μαυρίλα και τη σαβούρα της έξωθεν «μνήμης» και της άνωθεν ντιρεκτίβας. Της οργανωμένης νέας «βερσιόν» της Ιστορίας που είναι για τα παναϋρκα... Και που ΄σαι... της έκφρασης τού εκ του ασφαλούς θράσους ως... τολμηράς πολιτικής... γνώμης (ελλείψει γνώσεως), όταν οι ΠΛΑΤΕΣ είναι ολάκερη Κυβέρνηση, και δύο Κραταιά κόμματα! Αλλ’ άλλο Πλάτες, άλλο... Πλαταιές!

ΣΗΜ: Διαβάστε τι σημαίνει Παρρησία. Έστω και... Ελληνικά. Ο λόγος της αλήθειας και της κριτικής προς τον άρχοντα, ΜΟΝΟΝ προς ανώτερον, ποτέ προς... προσκεκλημένον και ανοχύρωτον: με κίνδυνο της ζωής σου, μανάρι μου: ΠΑΡΡΗΣΙΑΚΑ, λοιπόν! Μπορείς; ΝΚ