Σ' ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΑΛΑΚΡΟ ΒΟΥΝΟ, ΕΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΙΑΡΑΤΕΣ, ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ, ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ 15 ΝΕΚΡΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟ 1940

Είναι ένας ακραιφνώς ελληνικός τόπος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και οι Βορειοηπειρώτες εξεγέρθηκαν πολλές φορές για την Ένωση με την Ελλάδα ή την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου

Πήγα για πρώτη φορά στη Βόρειο Ήπειρο το 1997 ή 1998, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, όταν οι Έλληνες της μειονότητας βρισκόντουσαν μέσα στη δίνη του αλβανικού εμφυλίου. Πήγα στη συνέχεια πολλές φορές με ομάδες γιατρών από την Κύπρο, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και εργαστήκαμε σε νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα από Χειμάρρα ώς Τεπελένι, από Κορυτσά ώς Αγίους Σαράντα, από Λεσκοβίκι ώς τα χωριά της Δρόπολης, από το Αργυρόκαστρο ώς την Τσαρτσόβα και την Πρεμετή.

Πριν από δύο χρόνια περίπου με κάλεσαν οι Χειμαρριώτες, με την ιδιότητά μου ως ευρωβουλευτού και σκιώδους εισηγήτριας για τις ενταξιακές της Αλβανίας, σε μια μεγάλη συγκέντρωση-διαδήλωση που γινόταν στα Τίρανα για το ζήτημα της καταπάτησης των περιουσιών των Ελλήνων της Χειμάρρας, με αυθαιρεσίες, τρομοκρατία και παράνομες πράξεις, την υφαρπαγή και την παραχώρησή τους σε εποίκους από το Κοσσυφοπέδιο και άλλες μουσουλμανικές χώρες.

Ένας αλύτρωτος τόπος - «Ένωσις ή Θάνατος»

Η Βόρειος Ήπειρος είναι ένας ακραιφνώς ελληνικός τόπος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και οι Βορειοηπειρώτες εξεγέρθηκαν πολλές φορές για την Ένωση με την Ελλάδα ή την αυτονομία τη Βορείου Ηπείρου. Κορυφαία στιγμή του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα -ο οποίος δεν σταμάτησε ποτέ γιατί οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου ουδέποτε κατέθεταν τα όπλα αν δεν τους αλυσόδενε κάποιο καταπιεστικό καθεστώς- ήταν η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας στις 17 Μαΐου 1914, μεταξύ της αλβανικής κυβέρνησης και του Προέδρου της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου» Γεωργίου Ζωγράφου. Το Πρωτόκολλο προβλέπει ευρεία αυτονομία της περιοχής υπό την εγγύηση των μεγάλων Δυνάμεων.

Είναι αλήθεια ότι οι Βορειοηπειρώτες δεν το είχαν αποδεχθεί, επιμένοντας στην Ένωση με την Ελλάδα, αλλά με τη συμβουλή του Ελευθερίου Βενιζέλου πείστηκαν να υποχωρήσουν και να επικυρώσουν το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας κατά την Πανηπειρωτική Συνδιάσκεψη στο Δέλβινο. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι εκπρόσωποι της Χειμάρρας, που επέμεναν υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα, φωνάζοντας συνεχώς «Ένωσις ή Θάνατος».

Με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου τερματίστηκαν οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ αλβανικής χωροφυλακής και ατάκτων από τη μια, και Βορειοηπειρωτών Ιερολοχιτών και Κρητικών εθελοντών από την άλλη, και αναγνωρίστηκε η Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου με μια σειρά δικαιωμάτων για τον Ελληνισμό. Καίτοι το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας δεν αναιρέθηκε ποτέ και συνεπώς βρίσκεται εν ισχύι, μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο δεν εφαρμόζεται.

Οι Έλληνες είναι όμως αναγνωρισμένη Εθνική Μειονότητα και θεωρητικά απολαμβάνουν όλα όσα δικαιούται βάσει του διεθνούς νόμου μια αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα. Τα ίδια διαλαμβάνονται και στο Αλβανικό Σύνταγμα, όπως για παράδειγμα να ομιλούν τη μητρική τους γλώσσα, να διδάσκονται Ελληνικά στα σχολεία και να υψώνουν τη Γαλανόλευκη στα σπίτια τους, στους Ιερούς χώρους, σε δημόσια μέρη, σε κάθε ελληνικό χωριό.

1940: Η Απελευθέρωση

Τη Βόρειο Ήπειρο απελευθέρωσε ο Ελληνικός Στρατός το 1940. Σε εκείνο το φαλακρό βουνό, επάνω από τους Βουλιαράτες, στο σημείο όπου έστησε τον τεράστιο μεταλλικό Σταυρό ο Κωνσταντίνος Κατσίφας και μια τεράστια Ελληνική Σημαία που φαίνεται από κάθε σημείο του κάμπου της Δρόπολης, έπεσαν οι πρώτοι 15 νεκροί των ελληνικών απελευθερωτικών δυνάμεων.

Οι κάτοικοι του χωριού έστησαν αμέσως σε άδειο σπίτι στρατιωτικό νοσοκομείο για την περίθαλψη των τραυματιών, οι οποίοι για την αποθεραπεία τους νοσηλεύονταν στα σπίτια των χωρικών. Όσοι απέθαναν, ετάφησαν στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο που ιδρύθηκε στο χωριό. Σε αυτό είναι θαμμένοι 82 αναγνωρισμένοι πεσόντες και στο οστεοφυλάκιο υπάρχουν τα κρανία και τα οστά άλλων 200, αγνώστων στρατιωτών. Αλλά, δυστυχώς, η Βόρειος Ήπειρος και πάλι δεν απεδόθη στην Ελλάδα, με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Ελληνισμός της περιοχής έζησε υπόδουλος, υφιστάμενος φρικτά βασανιστήρια, εξορίες και φυλακίσεις και κάθε είδους διάκριση και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθ' όλη τη διάρκεια της θηριωδίας του Ενβέρ Χότζα. Άντεξε και διέσωσε την εθνική του ταυτότητα κρυμμένη βαθιά μέσα στους εθνικούς μας μύθους, τους θρύλους της Φυλής και την ελληνική μας γλώσσα.

Μετά την πτώση του καθεστώτος, πολλοί Βορειοηπειρώτες έφυγαν λόγω της φτώχιας που μαστίζει τον τόπο τους, μετανάστευσαν στην Αμερική, ζουν στην Ελλάδα και στην Κύπρο και επιστρέφουν όποτε μπορούν στη γενέθλια γη. Δυστυχώς, το καθεστώς Χότζα διαδέχθηκε μια σειρά από διεφθαρμένες κυβερνήσεις, άμεσα διαπλεκόμενες με το κοινό ποινικό έγκλημα, τη διακίνηση ναρκωτικών και ανθρώπων, οι οποίες αφενός καλλιεργούν τον ακραίο εθνικισμό της Μεγάλης Αλβανίας που διεκδικεί ελεύθερους ελληνικούς τόπους, μέχρι την Άρτα, την Πρέβεζα, τη Λάρισα και την Κατερίνη, και αφετέρου διώκει συστηματικά την ελληνική μειονότητα, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας πολίτες, κλείνοντας σχολεία, απαγορεύοντας τη χρήση της ελληνικής γλώσσας, υφαρπάζοντας τις περιουσίες και παρεμποδίζοντας την επιστημονική και επαγγελματική ανέλιξη των Βορειοηπειρωτών. Ο Αριστοτέλης Γκούμας δολοφονήθηκε πριν από έξι χρόνια, επειδή μιλούσε ελληνικά.

«Δεν του πάει ο μιναρές αυτού του τόπου»

Εδώ και αρκετό καιρό, οι Αλβανοί άρχισαν να εγκαθιστούν εποίκους όπως ήδη έχουμε πει, μερικές οικογένειες σε κάθε χωριό και να κτίζουν ισλαμικά σχολεία και γυαλιστερά τζαμιά με πανύψηλους μιναρέδες που λογχίζουν τον καταγάλανο ουρανό της Ηπείρου και προσβάλλουν την αισθητική του τοπίου. Γιατί «δεν του πάει ο μιναρές αυτού του τόπου ρε παιδιά, δεν του πάει», όπως θα έλεγε και ο Μόντης. Στόχος η εθνοκάθαρση σε βάρος του Ελληνισμού και η δημογραφική αλλοίωση της περιοχής.

Τα χωριά της Δρόπολης, που είναι σήμερα ενωμένα σε Δήμο, πολύ κοντά στο Αργυρόκαστρο, βρίσκονται συνεχώς σε εξέγερση κατά του καθεστώτος, ανυπακοή και παθητική αντίσταση, παρά τα καταπιεστικά μέτρα των Αλβανών. Κεφαλοχώρι της περιοχής είναι οι Βουλιαράτες, στις ανατολικές υπώρειες του Πλατοβουνίου. Σε αυτό το χωριό γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Κατσίφας.

Κωνσταντίνος Κατσίφας

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δεν μπορούσε να αντέξει τη σκλαβιά, τους εξευτελισμούς, την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς του και την καταπάτηση κάθε ανθρωπίνου δικαιώματος των συμπατριωτών του. Είχε ήδη στοχοποιηθεί από τις μυστικές υπηρεσίες για τον φλογερό του λόγο και την αντρειοσύνη του.
Τον περασμένο Μάιο άρχισαν οι προπηλακισμοί εναντίον του και αποφασίστηκε η εξόντωσή του από το βαθύ παρακράτος. Αρκετές φορές άγνωστοι ξέσκιζαν τις Ελληνικές Σημαίες στον Σταυρό του Κατσίφα και στο ελληνικό νεκροταφείο. Το ίδιο έγινε και την 28η Οκτωβρίου 2018, όταν οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους συνέτρωγαν με τα φιλαράκια τους, τους Αλβανούς αξιωματούχους της διαφθοράς, κεφτεδάκια στο καφενείο.

Ο Κωνσταντίνος προπηλακίστηκε άγρια, απειλήθηκε με προτεταμένα όπλα, υβρίστηκε, τα ιερά και τα Όσιά του εκχυδαΐστηκαν από παραστρατιωτικούς χαφιέδες. Οι γονείς του κακοποιήθηκαν άγρια από ενόπλους κουκουλοφόρους, καθ' ον χρόνο διαρκούσε η καταδίωξη του Κωνσταντίνου. Μπροστά στη θέα της ξεσκισμένης σημαίας, θόλωσε ο νους του. Η προσβολή και η ύβρις τού έκαψαν τα φρένα. Πήρε το όπλο του και άρχισε να πυροβολεί στον αέρα.

Ήταν δεινός σκοπευτής και είχε υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Ήταν καλοκάγαθος, δεν μπορούσε να κάνει κακό σε κανέναν. Είχε μετατρέψει ολόκληρο το χωριό σ' έναν πανέμορφο ανθώνα, φυτεύοντας παντού λουλούδια. Ήταν πονόψυχος, γι’ αυτό δεν κτύπησε ούτε τους Αλβανούς, δήθεν αστυνομικούς, ούτε τα αυτοκίνητά τους. Αυτό το έκαναν οι ίδιοι, για άλλοθι. Πυροβολούσε μόνο στον αέρα.

Έφυγε προς το βουνό του, για να υπερασπιστεί τον Σταυρό. Θα μπορούσε να πιάσει τον Δρίνο, το τρανό ποτάμι και σ' ένα τέταρτο να βρεθεί στην Ελλάδα. Δεν το έκανε, πήγαινε προς τον Σταυρό. Εκεί μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο ειδικές δυνάμεις του αλβανικού στρατού και τον έζωσαν μαζί με άλλα τμήματα, που είχαν καταλάβει από την προηγούμενη μέρα τα δύο γειτονικά χωριά Βόδριστα και Ζερβάτι. Και πάλιν δεν τους πυροβόλησε. Στάθηκε όρθιος και έπεσε χαμογελώντας.