Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΔΗΚΟ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ

Η ιδιότητα της πολιτικού, οι καβγάδες στο σχολείο και το δικαστήριο ως «αίθουσα οξυγόνου» για μια γυναίκα που πιστεύει ότι είναι ταυτόχρονα πεισματάρα και διαλλακτική

«Η αίθουσα του δικαστηρίου μού δίνει οξυγόνο, εκεί είναι η πραγματική άσκηση της Νομικής και η απόδοση της δικαιοσύνης»

«Ο όρος “Σιδηρά κυρία” ανταποκρίνεται στη δύναμη που εκπέμπει κανείς ή τον χαρακτήρα που έχει, έτσι ώστε να σταθεί μέσα σε ένα σύστημα το οποίο είναι αδυσώπητο και μπορεί να σε διαλύσει»

Γεννήθηκα στη Λευκωσία και μέχρι τα έξι μου χρόνια ζούσα στην Παλουριώτισσα. Έχω πολύ έντονες εικόνες μέσα μου από εκείνη την ηλικία. Μάλιστα, περνώ πολύ τακτικά από την παλιά μου γειτονιά και φέρνω στο μυαλό μου τότε που έπαιζα μικρή με τα ξαδερφάκια μου. Όταν έγινα 12 ετών, μετακομίσαμε στην Αγλαντζιά, όπου εξακολουθώ να ζω μέχρι και σήμερα. Εκεί είναι ο φυσικός μου χώρος.

Μικρή ήμουν καβγατζού

Όταν ήμουν μικρή, ήμουν λίγο καβγατζού, είναι αλήθεια. Δεν δημιουργούσα ποτέ πρόβλημα στο σχολείο, δεν ήμουν το παιδί που το παρέπεμπαν συνέχεια στη διευθύντρια, δεν με τιμωρούσαν. Όμως, έκανα πολύ έντονες συζητήσεις και δεν είχα κανένα πρόβλημα να επιχειρηματολογήσω απέναντι στη δασκάλα μου, ακόμα και όταν ήξερα ότι έχω άδικο. Μου άρεσε η πρόκληση της διαλεκτικής και προκαλούσα συνέχεια τη συζήτηση με τους μεγαλύτερους.

Δεν τιμωρήθηκα ποτέ, αλλά θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά όταν ήμουν στο δημοτικό, έτυχε για δύο συνεχόμενες ημέρες να μην πάρω μαζί μου το τετράδιο της Ιστορίας. Μας είχε αναθέσει η δασκάλα να γράψουμε μια έκθεση κι εγώ δεν την έγραψα. Την πρώτη ημέρα, η δασκάλα δέχτηκε ότι ξέχασα το τετράδιο, αλλά τη δεύτερη δεν το δέχτηκε και με οδήγησε στο γραφείο της διευθύντριας, προκειμένου να δώσω αναφορά.

Στον δρόμο, όπως πηγαίναμε μαζί, είχα μια έντονη συζήτηση μαζί της, όπου της έλεγα ότι ήταν εξαιρετικά άδικη μαζί μου, καθώς μπορεί μεν να είναι σπάνιο το γεγονός ένας μαθητής ξέχασε το τετράδιό του επί δύο συνεχόμενες ημέρες στο σπίτι, αλλά δεν είναι αδύνατο, μπορεί να συμβεί. Έπειτα της επισήμανα ότι διανύαμε το «έτος του παιδιού», όπως είχε προκηρύξει ο ΟΗΕ, και ότι θα προέβαινα σε καταγγελία εναντίον της, γιατί δεν μπορούσε να αποδεχθεί μια δικαιολογία, δύσκολη μεν, πλην όμως όχι απίθανη.

Αποτέλεσμα: η δασκάλα αποδέχτηκε ότι ίσως εκείνη να είχε άδικο, κι έτσι στραφήκαμε πίσω χωρίς να τιμωρηθώ. Τηλεφώνησε όμως στη μητέρα μου, της είπε τι είχε συμβεί, εκείνη βρήκε το τετράδιο της Ιστορίας και συνειδητοποίησε ότι όντως δεν είχα κάνει την εργασία, με αποτέλεσμα να πει στην δασκάλα την αλήθεια.

«Οι γονείς δεν με ήθελαν δικηγόρο»

Ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν επίσης δικηγόροι και ήταν κάθετα εναντίον του να ακολουθήσω τη νομική επιστήμη. Κυρίως η μητέρα μου, η οποία ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα σε μια εποχή που ήταν εξαιρετικά δύσκολο για μια γυναίκα να είναι δικηγόρος. Την ίδια στιγμή, και πρέπει να το ομολογήσουμε, η μάχιμη δικηγορία είναι γενικώς ένα πολύ σκληρό επάγγελμα, που ίσως κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι δεν ταιριάζει με τη φύση μιας γυναίκας. Νομίζω ότι οι γονείς μου επιθυμούσαν να διαλέξω κάτι που θα μου έδινε μεγαλύτερη ελευθερία να διαχειριστώ θέματα οικογένειας. Ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να αποδεχτεί τη δική μου απόφαση κι έτσι δεν προσπάθησε να με επηρεάσει.

Με τον Νικόλα Παπαδόπουλο έτυχε να είμαστε συμμαθητές και φίλοι από παλιά, αλλά αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο να μπω στην Πολιτική. Στην Πολιτική μπήκα στα φοιτητικά μου χρόνια, μεγαλώνοντας σε μια πολύ πολιτικοποιημένη οικογένεια. Θυμάμαι να ακολουθώ τον πατέρα μου σε εκστρατείες προεδρικών εκλογών σε ηλικία μόλις 12 χρονών. Ένιωθα να με ελκύει όλο αυτό και με έπνιγε η αδικία για όλα αυτά που άκουγα πως είχε υποφέρει ο τόπος και ο λαός μας. Δεν μπορούσα να τη δεχτώ αυτή την αδικία και εξακολουθώ να μην μπορώ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν από την τουρκική εισβολή, τα συναισθήματα αυτά δεν θα σβήσουν.

Στο πλαίσιο της ηθικής και της κριτικής

Γιατί με αποκαλούν «Σιδηρά κυρία»; Αυτό είναι κάτι που μπορούν να σας το απαντήσουν μόνο εκείνοι που με αποκαλούν έτσι. Δεν με ενοχλεί όμως, θεωρώ ότι με κολακεύει. Εξάλλου, η Πολιτική είναι ένας πολύ σκληρός χώρος και για να επιβιώσει κανείς μέσα του θα πρέπει να έχει γερό στομάχι. Άρα θέλω να πιστεύω ότι ο όρος «Σιδηρά κυρία» ανταποκρίνεται στην δύναμη που εκπέμπει κανείς ή τον χαρακτήρα που έχει, έτσι ώστε να σταθεί και να λειτουργήσει μέσα σε ένα σύστημα, το οποίο πολλές φορές είναι αδυσώπητο και μπορεί να σε διαλύσει. Τουλάχιστον εγώ θέλω να εισπράξω όλο αυτό ως μια τιμητική αναφορά.

Σε άλλους χώρους, ο δυναμισμός ενδεχομένως να εκλαμβανόταν είτε ως αδυναμία, είτε ως σκληρότητα του χαρακτήρα, με την κακή έννοια. Η Πολιτική είναι ένας χώρος που επιβάλλει στον καθένα μας να είναι όσο πιο δυνατός και όσο πιο δυναμικός μπορεί να είναι. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να επιβιώσει και να μπορέσει να δουλέψει πραγματικά μέσα σε αυτό το σύστημα και να παράγει ένα αποτέλεσμα που θα έχει όφελος για την κοινωνία.

«Σιδηρά κυρία» αποκαλούσαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ και, για να πω την αλήθεια, αυτός ο παραλληλισμός δεν με ενοχλεί καθόλου. Άλλωστε, αν υπάρχει αρνητισμός μέσα σε αυτό τον χαρακτηρισμό, εφόσον επιλέγει τη δημόσια ζωή, θα πρέπει να είναι έτοιμος κανείς να εισπράξει και να αποδεχτεί την αρνητική κριτική. Θεωρώ ότι ο παραλληλισμός αυτός, που γίνεται με την πάλαι ποτέ πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας, είναι μέσα στο πλαίσιο της ηθικής και της κριτικής. Ο καθένας δικαιούται να εκφράσει την άποψή του σχετικά με την αντίληψη που έχει για την προσωπικότητα ενός πολιτικού ανθρώπου.

Γυναίκες και Πολιτική

Έχετε απόλυτο δίκιο όταν λέτε ότι, τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες που συμμετέχουν στην Πολιτική εισπράττουν θετικές κριτικές, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι είναι γυναίκες. Αυτό είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα για τον τόπο. Θα πρέπει να καταφέρουμε, κι ο καθένας από εμάς έχει την ευθύνη για το άτομό του, να φτάσουμε ως κοινωνία σε ένα επίπεδο αντίληψης και συνείδησης που θα κρίνουμε τον κάθε πολιτικό μόνο με βάση τις απόψεις του, τις αρχές του, το έργο το οποίο παράγει και να μην υπεισέρχεται πουθενά στην κριτική του σκέψη το θέμα του φύλου. Αυτό είναι ο τελικός στόχος και θεωρώ ότι είναι το πιο σωστό.

Αν, παραδείγματος χάριν, σε μια εκλογική διαδικασία, το εκλογικό σώμα κρίνει ότι όλοι οι εκλεκτοί του θα είναι μόνο άντρες, θα πρέπει να το κάνει εφόσον αυτή η κριτική του βασίζεται σε παράγοντες που έχουν σχέση με την ποιότητα των απόψεων που ακούει. Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί, αν αποφασίσει ότι οι εκλεκτοί του θα πρέπει να είναι μόνο γυναίκες. Τα μοναδικά κριτήρια θα πρέπει να είναι πολιτικά. Αυτό βέβαια είναι ένα επίπεδο ωριμότητας για το οποίο έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε.

Αν και δεν νομίζω ότι υπάρχει πολιτικός που να γνωρίζει από πού προέρχονται οι ψήφοι του, θεωρώ ότι κι εγώ μπαίνω στο σύνολο όλων των πολιτικών και όλης της κοινωνίας. Σίγουρα παίρνω ψήφους μόνο επειδή είμαι γυναίκα. Θέλω όμως στην πορεία να αποδείξω σε όσους με ψήφισαν μόνο λόγω του φύλου μου, ότι έκαναν μια καλή πολιτική επιλογή.

Πολιτικός ή δικηγόρος;

Αν αισθάνομαι «πολύ πολιτικός»; Μου αρέσει η Πολιτική, είναι κάτι που με συνεπαίρνει. Νομίζω ότι αν δεν υπήρχε το εθνικό μας πρόβλημα στη μέση, ενδεχομένως η Νομική να υπερτερούσε της Πολιτικής, μέσα μου. Η δική μου συνείδηση, όμως, δεν αντέχει να παρέμενα μακριά από την Πολιτική, γνωρίζοντας ότι διακυβεύεται η επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού.

Από την άλλη, αγαπώ πολύ το επάγγελμά μου, μου αρέσει πολύ η μάχιμη δικηγορία, άλλωστε είναι ο τομέας που επέλεξα. Η αίθουσα του δικαστηρίου μού δίνει οξυγόνο, εκεί είναι η πραγματική άσκηση της Νομικής και η απόδοση της δικαιοσύνης, ανεξαρτήτως του τι θα αποφασίσει ο δικαστής, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να έχει υπεράσπιση. Ουδέποτε είχα ως όνειρο να κάθομαι πίσω από ένα γραφείο και να κάνω τη δουλειά μου πάνω σε έναν υπολογιστή. Με βάζετε να διαλέξω ανάμεσα σε Κοινοβούλιο και Δικαστήριο. Κοινοβούλιο λοιπόν.

Τρεις λέξεις για τον εαυτό μου; Δύσκολο. Λοιπόν: Πεισματάρα και διαλλακτική ταυτόχρονα και ίσως κάποιες φορές εκρηκτική.