Το στοιχείο που επιβεβαιώνεται, ως συμπέρασμα πολιτικό, (και) από την προχθεσινή σύνοδο του Εκτελεστικού Γραφείου του ΔΗΚΟ, είναι η ύπαρξη μιας δεδομένης πλειοψηφίας, που αποφασίζει και επιβάλλει τις απόψεις της για τα πάντα, χωρίς διάθεση σύνθεσης των θέσεων και των διαφορετικών προσεγγίσεων, και μιας δεδομένης μειοψηφίας, που φαίνεται ότι άρχισε να επιλέγει την τακτική της… αδειανής καρέκλας από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και διαμόρφωσης πολιτικής, καθώς κατ’ εξακολούθησιν αγνοείται…

Με αυτήν την εικόνα περιέγραψε, στη «Σ», «προβληματισμένο στέλεχος» του ΔΗΚΟ την κατάσταση… αδύνατης συνύπαρξης των διάφορων πόλων και τάσεων στο εσωτερικό του κόμματος, που εμβάλλει τη μεγάλη παράταξη του κέντρου σε μιαν αυτοϋπονομευτική δυσλειτουργούσα εσωστρέφεια, χωρίς προοπτική υπέρβασης των ενδοκομματικών διαφορισμών της.

Γι' άλλη μια φορά, η σύνθεση των λόγων και των αντιλόγων παρέμεινε το «όνειρο» ενός απραγματοποίητου διαλόγου, και γι' άλλη μια φορά, σημαίνοντες αξιωματούχοι έλαμψαν διά της απουσίας τους, από μια, υποτίθεται, σημαντική συνεδρία του ΕΓ, υπό το πρόσχημα ότι «γιατί να πάμε, αφού δεν μας ακούει κανένας».

Μέσα σ’ αυτό κλίμα, βεβαίως, το Εκτελεστικό προέβη στη συμπλήρωση των θέσεων της Γραμματείας και στον ορισμό των επικεφαλής των θεματικών τομέων του κόμματος, με τον Αντιπρόεδρο Χρίστο Πατσαλίδη να επισημαίνει την ανάγκη να βγουν στο προσκήνιο και οι άλλοι κομματικοί αξιωματούχοι του και όχι μόνον οι ένας δύο συνήθεις, για να αποκτήσει, έτσι, μια πιο πληθωρική επικοινωνιακή εκπροσώπηση. Δεν διετάθη, ακριβώς, ότι «δεν θέλει να παριστάνει τη γλάστρα», όπως γράφτηκε στα ΜΜΕ, αλλά έθεσε, επί της ουσίας, το θέμα της… βιολογικής, πια, συνέχισης του ΔΗΚΟ με όρους ευπρεπούς ανησυχίας.