Κανένας δεν μπορεί να κλέψει τα όνειρα των ανθρώπων που πιστεύουν ότι μπορείς να καθαρίσεις το φορτωμένο με «τρύπες» σύστημα

Τα δώρα της αγάπης και της στοργής δεν μοιράζονται σε ψεύτικα πακέτα με φιόγκους και φανταχτερές κορδέλες, αλλά με αγκαλιές στοργικές που τονώνουν την ψύχρα της εποχής

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα εκπλήξεις! Χάνομαι μέσα στους δρόμους της Λεωφόρου Μακαρίου που ερήμωσε και κάποιοι προσπαθούν απεγνωσμένα να τη σώσουν, αυξάνοντας τις δόσεις της θεραπείας. Η Λήδρας, που προσελκύει τον κόσμο που ξέμεινε γενικώς από ρευστό και ψάχνεται απεγνωσμένα να βρει τρόπους να ξεχάσει τη μιζέρια και την κατάθλιψή του, μετατράπηκε σε σταυροδρόμι της νέας κουλτούρας που επιβάλλεται στο νησί μας. Ένας χώρος-συναπάντημα ανθρώπων και πολιτισμών.

Σκέφτομαι πως αυτά τα Χριστούγεννα δεν είναι όπως τα άλλα. Βλέπω μιαν απάθεια στα πρόσωπα των ανθρώπων για όλα όσα βίωσε το νησί τούς τελευταίους εννέα μήνες, μια πίκρα ανέκφραστη, που προσπαθούν να την αναπληρώσουν, με τις περιορισμένες πλέον κοινωνικές συναθροίσεις των κυριών που συνεχίζουν να ζουν στον κόσμο τους αλλά ξέρουν ότι οι μεγάλες πολυτέλειές τους και τα κοσμικά ρεβεγιόν θα περιοριστούν.

Μια ψεύτικη ζωή

Μέσα τους υποφέρουν για εκείνα που έχασαν στο «χρηματιστήριο» της ζωής, μιας ζωής ψεύτικης και επίπλαστης, με την οποία κάλυπταν τις πραγματικές τους ανάγκες για έναν σύζυγο που θα τους έδινε περισσότερη σημασία, για παιδιά που θα είχαν περισσότερο χρόνο για εκείνες και μια ζωή με προκλήσεις. Συλλογίζομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι, ναι σε αυτήν την ευημερούσα και εναλία χώρα Κύπρο, πλούσια κάποτε σε αριθμούς, που στηρίζονται στα συσσίτια της Εκκλησίας και της κοινότητάς τους, και στις αγαθοεργίες των αξιοσέβαστων κυριών που οργανώνουν τσάγια και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, για να αποδείξουν ότι νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους και έχουν κάποιο ενδιαφέρον στη ζωή τους.

Ψεύτικα πακέτα με φιόγκους…

Περπατώ στους δρόμους της πρωτεύουσας παίρνοντας βαθιές ανάσες για να μπορώ να λειτουργώ ακόμη, σκεφτόμενη ότι τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είναι τόσο εύκολα και ευχάριστα για πολλές οικογένειες, που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Πόσω μάλλον για τα παιδιά, που είναι η χαρά της ζωής και της δημιουργίας και περιμένουν τον δικό τους Άγιο Βασίλη για να τους θυμηθεί! Τα δώρα της αγάπης και της στοργής δεν μοιράζονται σε ψεύτικα πακέτα με φιόγκους και φανταχτερές κορδέλες, αλλά με αγκαλιές στοργικές, που τονώνουν την ψύχρα της εποχής.

Προσωπικά δεν έχω την ανάγκη κανενός για να νιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων, πιστεύοντας ότι ο κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνος στη ζωή όταν έχει πλούσια καρδιά, βλέπει την κρίση σαν ευκαιρία για να ανοίξει ορίζοντες σε νέους δρόμους και κυρίως να αναζητήσει και να βρει μέσα του το νόημα της ζωής. Κανένας δεν μπορεί να κλέψει τα όνειρα των ανθρώπων που ακόμη είναι δεμένοι με αξίες και «πιστεύω» ότι μπορείς να φτιάξεις από την αρχή μια κοινωνία, αν καθαρίσεις το σύστημα που είναι φορτωμένο με μεγάλες «τρύπες», γνωστά και παγιωμένα κατεστημένα, ανθρώπους που θυσιάζονται στον βωμό της προσωπικής ανέλιξης και των χρημάτων που έκλεψαν από τους συνανθρώπους τους.

Καμιά Ντέλια δεν… καθαρίζει

Κάθε Χριστούγεννα όλοι οι άνθρωποι που επιμένουν να ζουν σε μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας ονειρεύονται ότι θα καθαρίσει το κατεστημένο από τη σαπίλα και τη βρόμα που μαζεύτηκε εδώ και χρόνια, που ακόμη συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσες Τρόικες κι αν κατεβούν στο νησί, όσες Ντέλιες κι αν θέλουν να βάλουν τάξη με μεταρρυθμίσεις κι αλλαγές. Αυτά τα Χριστούγεννα, που σίγουρα είναι διαφορετικά για όλους, για τον καθένα ξεχωριστά, αναπολώ τα παιδικά χρόνια μια άλλης εποχής, όταν τα δώρα ήταν μετρημένα, οι πολυτέλειες λιγότερες αλλά υπήρχε αγάπη και ειλικρίνεια, οικογενειακή θαλπωρή και ζεστασιά στο σπιτικό της οικογένειας, των συγγενών, των φίλων και των γειτόνων.

Μυρίζομαι τους κουραμπιέδες της μαμάς και τη μεγάλη πιατέλα που έβγαινε κάθε Χριστούγεννα από τη ντουλάπα για να χωρέσει τη γαλοπούλα με γέμιση και το πιάτο με τη μυρωδιά της σπιτικής κουζίνας. Περπατώντας στους λιτά στολισμένους για φέτος δρόμους της πρωτεύουσας, θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου που τον συνάντησα τυχαία πρόσφατα και με προσγείωσε ανώμαλα -έναν άνθρωπο που η κρίση τού χτύπησε την πόρτα όπως χιλιάδων αυτοτελώς εργαζομένων, οικογενειακών επιχειρήσεων και ιδιωτικών υπαλλήλων- και μου είπε επιμένοντας: «Περιμένεις ακόμη ότι θα πέσουν τα κεφάλια αυτών που κατέστρεψαν τον τόπο. Τα μεγάλα ψάρια δεν πιάνονται ποτέ. Κανένα μικρό ψαράκι θα πιαστεί και πάλι, όπως συνήθως».

Ζώντας με ψευδαισθήσεις

Ζώντας πολύ συχνά στον … κόσμο μου, έναν κόσμο που πιστεύω συνήθως ότι θα αλλάξει προς το καλύτερο, θυμάμαι τα λόγια του φίλου μου, ξέροντας ότι τελικά ζω μέσα σε ψευδαισθήσεις γι’ αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και για «ξήλωμα» ανθρώπων που κατέστρεψαν τον τόπο και κυκλοφορούν ακόμη, με τις γραβάτες και την υπεροψία, δεν καταδέχονται ούτε να γυρίσουν προς το μέρος σου, αλλά δεν χαμηλώνουν ποτέ τα μάτια τους από ντροπή για ό,τι έκαμαν.

Το γιορταστικό ταξίδι στην πρωτεύουσα, για να μου δώσει ανάσες και να με κάμει να νιώθω ότι επιτέλους ήλθαν τα Χριστούγεννα, τελειώνει με την ψευδαίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει. Ακόμη δεν μπορώ να απορροφήσω μέσα μου ότι αυτός ο τόπος δεν έχει μέλλον και ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που ψευδώς πλασάρουν ιστορίες -που ούτε και οι ίδιοι τις πιστεύουν- ότι το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο θ’ αλλάξουν την εξαθλίωση αυτού του τόπου και ότι όλοι μας θα γίνουμε πλούσιοι!

Τοξικοί κομματικοί λέοντες

ΕΙΝΑΙ για μένα αδύνατον να ανεχθώ ανθρώπους με ψεύτικα προσωπεία, που πουλούν συμπαράσταση στους απελπισμένους και πονεμένους και γίνονται άλλοι άνθρωποι όταν τους «πιάνει» η τηλεοπτική κάμερα. Αύριο είναι αυτοί που θα τους πάρουν τα σπίτια. Τώρα συνεχίζουν πιο διακριτικά να κλείνουν πίσω από τις ορμητικά κλειστές πόρτες, λογαριασμούς και συμφωνίες για προσωπικά οφέλη.

Αποστασιοποιούμαι με έναν ανέλπιστο για μένα τρόπο από όλην αυτήν την τοξικότητα που σκορπούν εν γνώσει τους όλοι οι κομματικοί λέοντες και η παρέα τους, η αυλή που τους κολακεύει για να μοιράζονται μαζί τα λάφυρα όχι του πολέμου, αλλά τη λεία από τα πάρε-δώσε για να περνούν όλοι καλά. Στο ίδιο έργο θεατές που συντηρείται από το «άρρωστο» σύστημα, που συνεχίζει να υπάρχει για να περνούν όλοι καλά κι εμείς χειρότερα.

Τελευταία άρχισα να πιστεύω ότι από τον καιρό που πυροβόλησαν το περιστέρι με ατομική βόμβα δεν θα ξαναφανεί ούτε ένα περιστέρι στο νησί, για να δώσει τουλάχιστον το μήνυμα της ελπίδας πως επιτέλους κάτι θα αλλάξει σε αυτόν τον τόπο.

Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη και να πιστεύω ότι σίγουρα η ζωή και η οικονομία έχει κύκλους και θα αλλάξουν τα πράγματα, όταν σκεφτόμαστε θετικά και αισιόδοξα, όπως μας συμβουλεύουν οι αυτοαποκαλούμενοι γκουρού, που πλασάρουν στον κόσμο ψεύτικες ελπίδες με κάμποση… ζάχαρη που την λατρεύουμε οι περισσότεροι, γιατί κατά βάθος είμαστε όλοι άνθρωποι και αναζητούμε τη σωτηρία μέσα από ψεύτικα λόγια, πλασαρισμένα επιμελώς οράματα για να μας κρατούν ακόμη στη ζωή.

Κρατώ μέσα μου μια ουσιαστική σκέψη τού Σόλωνα, του Αθηναίου νομοθέτη και φιλοσόφου, ότι: «Ελπίς γαρ η βόσκουσα τους πολλούς βροτών» (Η ελπίδα τρέφει τους περισσότερους ανθρώπους), με τις δικές μου ευχές που δεν νοθεύτηκαν από τον χρόνο και την κρίση, ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα τελευταία τής αρνητικά ψυχικής καταθλιπτικής εικόνας που εκπέμπει το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος».