Η ζωή είναι στιγμές ποιότητας και ειλικρίνειας

Τους κουβαλούμε πάντοτε στην αγκαλιά και στην καρδιά μας…

ΟΙ ΦΙΛΟΙ μάς θυμούνται για την καλοσύνη, την ανθρωπιά, το χαμόγελό μας και τη λάμψη στο πρόσωπό μας

Ξεφυλλίζω το ημερολόγιο του γραφείου μου για να δω τις εκκρεμότητες της εβδομάδας και για να προγραμματίσω τις προτεραιότητες του μήνα. Για να είμαι ειλικρινής κάθε φθινόπωρο, και ακόμη δεν έδωσε τα έντονα σημάδια του, με πιάνει μια μελαγχολία. Ίσως να αναπολώ την ξεγνοιασιά της θάλασσας, την αλμύρα του νερού ή τη δροσιά του βουνού. Ή ακόμη και να σκέφτομαι πως όπου να 'ναι τελειώνει ο χρόνος και εμείς ψάχνουμε το νόημα της ζωής, αναζητούμε κάποια ελπίδα για να πιαστούμε από κάπου, για να νιώσουμε καλύτερα ή ακόμη κάποιο σημάδι πως όλα θα πάνε καλά.

Ίσως να ζούμε με τις ψευδαισθήσεις ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, όλα θα είναι τα ίδια όπως και πρώτα, ή τουλάχιστον όπως είναι τώρα. Ζούμε με τη νοσταλγία της ευημερούσας Κύπρου, τελικά της πλούσιας νήσου των ψεύτικων αριθμών, των χαλκευμένων στοιχείων και της υποτιθέμενης καλής ζωής. Όλα μια αυταπάτη, μόνο και μόνο για να είμαστε περήφανοι που ζούμε στη γη της επαγγελίας.

Ο μήνας τρέχει και μου φαίνεται πως χθες ακόμη μπήκε ο χρόνος. Τον άλλο μήνα ξανάρχεται η Τρόικα και ποιος ξέρει τι έχει και πάλι στο μυαλό της. Ακούω πως τα αιτήματα για βοήθεια κατακλύζουν τα οικονομικά Υπουργεία, η κρίση φαίνεται πως έχει γονατίσει αρκετά κυπριακά νοικοκυριά και για πολλούς ο εφιάλτης τώρα αρχίζει.

Τα καλούπια του καθωσπρεπισμού

Οι σκέψεις φεύγουν και έρχονται, όπως την αναλαμπή, ταξινομημένες τέλεια στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αξεδιάλυτα ζητήματα που με κρατούν σε εγρήγορση, και μου υπενθυμίζουν πως όλα πρέπει να γίνουν. «Τι σημαίνει πρέπει;», συλλογίζομαι για άλλη μια φορά. Εδώ και καιρό έχω πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τη λέξη «πρέπει», ή τουλάχιστον λέω πως την πέταξα, σε μια προσπάθειά μου να χαλαρώσω, να μην πιέζομαι και, κυρίως, να μην μπαίνω στα καλούπια του καθωσπρεπισμού, που τελικά αποδείχτηκε ψεύτικος.

Και εκεί που πάλευα για το «πρέπει» και «δεν πρέπει» και σκέφτηκα να το αντικαταστήσω με μια πιο ανάλαφρη και θετική έκφραση «θα ήταν καλό», μια σκέψη πέρασε βιαστικά από το μυαλό μου. Ο μήνας Σεπτέμβριος είναι ο μήνας των γενεθλίων. Είναι τα γενέθλια πολλών γνωστών και φίλων, ξεχωριστών ανθρώπων, ή ακόμη και εκείνων που πέρασαν φευγαλέα σε κάποια φάση από τη ζωή μου. Συνεργάτες, παλιοί συνάδελφοι ή ακόμη και απλοί γνωστοί.

Για να είμαι ειλικρινής η μνήμη μου με προδίδει τελευταία, και δεν θυμάμαι ημερομηνίες, επετείους, γενέθλια ή άλλες σημαντικές ημερομηνίες. Θυμάμαι, όμως, πάνω κάτω, συνήθως κάμνω λάθος, μήνες γενεθλίων και πολλές φορές παίρνω για ευχές λίγες μέρες πριν ή λίγες μέρες μετά. Πόσα να κρατήσει τούτο το μυαλό που καταβροχθίζει ασταμάτητα πληροφορίες, σκέψεις και που προσπαθεί να ταξινομήσει προτεραιότητες, να συναρμολογήσει τα σημαντικά και τα λιγότερο σημαντικά;

Όμως, σίγουρα είναι κάποιες στιγμές που οφείλω, ή καλύτερα είναι σημαντικό, να στρέψω την προσοχή μου σε κάποιους ανθρώπους και να τους πως «Χρόνια πολλά, φίλε ή φίλη μου». Μια συνηθισμένη λέξη, που λέγεται από πολλούς, μονάχα για να λέγεται μια φορά τον χρόνο.

Τούρτα με τα ροζ τριαντάφυλλα

Δεν συνηθίζω ή τουλάχιστον σε αυτήν τη φάση της ζωής μου δεν μου αρέσει να μιλώ, μόνο για να μιλώ, παρόλο που συνήθως η φλυαρία ίσως και να είναι μια διέξοδος για να ξεχάσουμε όσα βλέπουμε και ακούμε γύρω μας.

Για μένα τα γενέθλια, τουλάχιστον τα δικά μου, δεν είχαν ποτέ καμιά ιδιαίτερη σημασία. Ίσως μόνο όταν ήμουνα ακόμη παιδί και σβήναμε τα κεράκια που ήταν τοποθετημένα στην άσπρη τούρτα με τα ροζ τριαντάφυλλα.

Μεγαλώνοντας, τα γενέθλια ήταν για μένα άλλος ένας χρόνος στην πλάτη μου, που τον δεχόμουνα με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, και ποτέ δεν έκρυψα την πραγματική μου ηλικία. Ακόμη και τώρα που κόντεψα τα πενήντα και πολλοί με συμβουλεύουν ότι πρέπει να κρύβουμε την ηλικία μας εμείς οι γυναίκες. Πάντοτε απαντώ με χαμόγελο πως ο άνθρωπος είναι όσο αισθάνεται και φαίνεται, αυτοσαρκαζόμενη πως εγώ είμαι 25 χρονών και θα μείνω σταθερά εκεί για χρόνια.

Λοιπόν, θυμάμαι τα γενέθλια των φίλων και γνωστών μου, και σκέφτομαι πως είναι συνηθισμένο να τους εύχομαι χρόνια πολλά. Τα πολλά δεν έχουν καμιά σημασία για μένα. Ίσως επειδή πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι σημαντικό να αποβάλει από τη ζωή του τα πολλά και περιττά. Σημασία έχει η ποιότητα των σχέσεων, η επιλογή των ανθρώπων και των αγαθών.

Αποβάλλω τη σαβούρα

Μεγαλώνοντας προσπαθώ συνεχώς, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε με πλήρη αποτυχία, είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη, να αποβάλλω τη σαβούρα από τη ζωή μου, να παραμένω στο λίγο και σημαντικό.
Έτσι, και με εκείνους που γιορτάζουν τα γενέθλιά τους, λέω πως σημασία δεν έχει το πολλά αλλά το λίγα και δημιουργικά, ανθρώπινα, ποιοτικά. Χρήσιμα για τους ίδιους και για την κοινωνία. Σκέφτομαι και γράφω, όπως μαθαίνουν τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, πως θα ήθελα να ανοίξω την καρδιά μου στους φίλους μου και να τους πω πόσο πολύ τους αγαπώ και τους νοιάζομαι.

Πόσο σημαντικοί είναι για μένα, πως έχουν και θα έχουν πάντοτε μια θέση στην καρδιά μου. Οι φίλοι είναι για πάντα και δεν έχει καμιά σημασία εάν είναι μακριά ή κοντά, αν τους βλέπουμε ή όχι. Οι φίλοι οι πραγματικοί είναι για να μοιραζόμαστε τις χαρές και τις λύπες μας, για να καθρεφτίζουν τον εαυτό μας και τον εαυτό τους.

Σίγουρα δεν είναι η Σφίγγα της Αιγύπτου ούτε και εμείς είμαστε κωφοί για να μην ακούμε ούτε τυφλοί για να μη βλέπουμε. Οι φίλοι είναι για τα δύσκολα, για τις κρίσεις, για τις ανατροπές. Είναι ακόμη δίπλα μας και στις μεγάλες χαρές. Φίλοι μας σας εύχομαι από καρδιάς να δίνετε, να παίρνετε, να νιώθετε, να είσαστε άνθρωποι.

Η καλοσύνη και ανθρωπιά

Η ΖΩΗ είναι στιγμές. Ερχόμαστε και φεύγουμε από τον κόσμο και οι άνθρωποι δεν μας θυμούνται για τις μεγάλες επιτυχίες και τα μεγάλα επιτεύγματά μας. Μας θυμούνται για την καλοσύνη, την ανθρωπιά, το χαμόγελό μας και τη λάμψη στο πρόσωπό μας. Μας θυμούνται για τα μικρά και ασήμαντα, εκείνα που δίνουμε και παίρνουμε με την καρδιά μας. Γι’ αυτό και το όμορφο τραγούδι της Σοφίας Βόσσου ίσως είναι το καλύτερο δώρο που θα ήθελα να χαρίσω με την καρδιά μου. Και να τους ευχαριστήσω γιατί είναι στη ζωή μου. Ίσως όλοι μας να θέλαμε να γείρουμε το κορμί μας στην αγκαλιά ενός φίλου και να σιγοψιθυρίσουμε:

«Πού να βρω ένα φιλαράκι
να μου πει πως μ' αγαπάει ακόμα
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί»

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες. Με τα χρόνια η μνήμη μου με απατά αλλά η καρδιά μου θυμάται. Σας εύχομαι από καρδιάς να είστε πάντα καλά, και να ζείτε την κάθε στιγμή που σας δίνει η ζωή, όπως εσείς θέλετε.
Είσαστε πάντα στη σκέψη, ίσως και γι’ αυτό έχω κάτι με τα γενέθλιά σας. Είμαι πάντοτε δίπλα σας, στις μεγάλες στιγμές της δοκιμασίας κι ακόμη κι αν είμαι μακριά σας σάς κουβαλώ στην αγκαλιά μου. Σας ευχαριστώ που είστε φίλοι μου!