Οδεύουμε στο κυρίως πιάτο, και στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο, και ολοένα πληθαίνουν οι μουρμούρες, οι αμφισβητήσεις και τα παράπονα που εκφράζονται, είτε έμμεσα είτε άμεσα, από πολλούς και με πολλούς αποδέχτες.

Θα πει κάποιος ότι αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο στην κυπριακή ποδοσφαιρική πραγματικότητα και κρατά όσο μια καλή κολόνια, δηλαδή για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι φωνάζουν στη φετινή περίοδο περισσότερο οι μεγάλοι παρά οι μικρομεσαίοι.

Κι αυτό γιατί κάνουν σύγκριση με αποφάσεις διαιτητών και Δικαστικής που αφορούν τους ίδιους και τους λοιπούς της πρώτης εξάδας, και όχι το σύνολο των ομάδων που συμμετέχουν στον μαραθώνιο.

Σου λέει ο κάθε μεγάλος, εμένα με ενδιαφέρει η αντιμετώπιση που έχει ο βασικός ή οι βασικοί μου αντίπαλοι και όχι ο Άρης και η Σαλαμίνα.

Και υπό αυτήν την έννοια, είναι λογικό κάποια στιγμή να βρεθούν οι αδικημένοι και οι ευνοημένοι στα μεταξύ τους ντέρμπι, γενικώς…

Γινόταν και εξακολουθεί να γίνεται μεγάλη μάχη ανάμεσα στους εκάστοτε μνηστήρες του τίτλου και στον αγωνιστικό χώρο και εκτός αυτού.

Το επικοινωνιακό παιχνίδι πάντα ήταν στα πλάνα τους και είναι ένας τομέας που έχουν αποκτήσει τεράστια εμπειρία με το πέρασμα των χρόνων…

Ξέρουν πολύ καλά πότε να σιωπήσουν, πότε να προβούν σε βαρύγδουπες δηλώσεις και πότε να κάνουν διασκέψεις τύπου.

Ξέρουν πολύ καλά πότε θα επικαλεστούν τον κόσμο και πότε θα τον αγνοήσουν, όπως ξέρουν πολύ καλά με ποιους να τα βάλουν και πού να επιρρίψουν την ευθύνη για τη δική τους αποτυχία.

Γενικά, νιώθουν ολοένα και περισσότερη την πίεση εκ των έσω και προσπαθούν με χίλιους δυο τρόπους να μετατοπίσουν από τους ώμους τους τις ευθύνες που τους αναλογούν και να τις μεταφέρουν αλλού.

Σπανίζουν οι περιπτώσεις που παράγοντες μεγάλων ομάδων βγαίνουν ευθαρσώς και αναλαμβάνουν την ευθύνη, μιλώντας ντόμπρα στον απλό τον κόσμο, τον αιμοδότη δηλαδή της όποιας ομάδας.

Όπως συμβαίνει και στην πολιτική και σε άλλους τομείς της κυπριακής πραγματικότητας, σε μιαν αποτυχία έχουμε εύκολη τη δικαιολογία.

Φταίει πάντα ο προκάτοχος ή οι προκάτοχοι και νομίζουμε ότι καθαρίζουμε.

Καταντήσαμε μουρμούρηδες, γκρινιάρηδες και καχύποπτοι, θεωρούμε ότι η κάθε εύνοια προς την ομάδα μας περιέχει το στοιχείο του ανθρώπινου λάθους και όταν νοιώσουμε ότι αδικούμαστε, σχίζουμε τα ιμάτιά μας και βλέπουμε οργιώδες παρασκήνιο σε βάρος μας.

Μόνο που με αυτόν τον τρόπο καταντούμε σαν τον βοσκό στη γνωστή και διαχρονική ιστορία, που και δίκαιο να έχουμε αραιά και πού, το χάνουμε και κανείς δεν μας πιστεύει, αφού τους φλομώσαμε όλους στα ψέματα και στις υπερβολές…

Μέσα σε όλα αυτά έχουμε σε εξέλιξη και Κύπελλο και Πρωτάθλημα.

Έχουμε ντέρμπι και πάνω και κάτω, αλλά ειδικά στα ψηλά, όπου παίζονται πολλά, το ότι πλησιάζουμε στην ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου μάς προδιαθέτει για ένα συναρπαστικό ημιμαραθωνιο από την 27η έως και την 36η στροφή της διοργάνωσης.

Αυτό πρέπει να διαφυλάξουν ως κόρην οφθαλμού οι έχοντες την ευθύνη και όταν τελειώσει και αυτή η διοργάνωση με το καλό, θα αναμένουμε να τεθούν σε εφαρμογή όλα όσα συμφωνήθηκαν μεταξύ τους σε πρόσφατες συναντήσεις που είχαν, στην παρουσία και του Προέδρου της Ομοσπονδίας

Το τονίζω αυτό, γιατί και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν βγήκαν από συναντήσεις οι παρευρισκόμενοι, και μίλησαν για συμφωνίες και κοινή στρατηγική σε σοβαρά θέματα, και πριν αλέκτορα φωνήσαι, άρχισαν τα όργανα και ο καθένας πήρε τον δρόμο τον μοναχικό. Αυτόν δηλαδή που ήταν μαθημένος να περπατά μια ποδοσφαιρική ζωή...

Τι θα αλλάξει τούτη τη φορά στο όλο θέμα;

Είναι ένα μεγάλο ερώτημα, που πραγματικά αναμένουμε να απαντηθεί πριν ξεκινήσει με το καλό η νέα περίοδος, ακόμα και στη διάρκεια των αγώνων των μπαράζ, όπου η πίεση θα είναι μεγάλη και κάθε πράξη θα μετρά διπλά…
Καλή Κυριακή να έχετε.