Με τους Άγγλους, για έναν ανεξήγητο λόγο που έρχεται σε αντίθεση με άλλους κατακτητές, μας δένει μια σχέση από τα γεννοφάσκια μας, λες και είμαστε εξ αίματος συγγενείς.

Ό,τι και αν μας κάνουν, που ποτέ δεν μας βγαίνει σε καλό, όσο και αν μας πληγώνουν, πάντα θα υπάρχει μέσα μας αυτό το λίγο ή πολύ αγγλικό, που δεν μας αφήνει να τους αποβάλουμε παντελώς από το σύστημά μας.

Είναι σαν μια σχέση γάμου, που ενώ δεν οδηγεί πουθενά, δεν προχωρεί ποτέ σε οριστικό διαζύγιο. Είναι οι μόνοι αποικιοκράτες που μάντρωσαν όλους αυτούς που υποδούλωσαν και εκμεταλλεύτηκαν ως βρετανική αυτοκρατορία, σε ένα μαντρί που ονομάζεται κοινοπολιτεία. Στο μυαλό του απλού πολίτη η κοινοπολιτεία δεν εξυπηρετεί σε τίποτε, εκτός από κάτι κοινοπολιτειακούς αγώνες, που μαζεύονται σαν σε πριβέ κλαμπ, όμως κανενός δεν περνά από το μυαλό να φύγουμε από εκεί.

Το Brexit μάς ήρθε λίγο βαρύ, όχι για τους λόγους που βλέπουν οι υπόλοιποι πολίτες των 26, αλλά γιατί μέσα μας υπάρχει αυτή η ιδιαίτερη σχέση, αγάπης - μίσους, που μας κρατά δεμένους.

Τους Άγγλους δεν θα τους παρεξηγήσουμε ποτέ, ακόμα και μας καλέσουν σπίτι τους και βγάλουν δύο μπίρες και πατατάκια - αντίθετα, αν το κάνει αυτό άλλη εθνικότητα, εκτός, με τι σχόλια θα τους στολίσουμε, ενώ πιθανώς να είναι και το τέλος της κοινωνικής επαφής μαζί τους.

Με τους Άγγλους μάς δένουν πάρα πολλά, αν και σε από όλα αυτά, δεν υπάρχει κάτι που να το θυμόμαστε ευχάριστα - όμως μας δένουν. Πάντα θα μας βασανίζει το ερώτημα κατά πόσον οι Άγγλοι αισθάνονται το ίδιο για εμάς ή μας βλέπουν σαν μια φυλή αγρίων, που μας έκαναν τη χάρη να μας εξημερώσουν.

Τη συναισθηματική αυτή πλευρά μας, που πληγώθηκε με το Brexit, οι Άγγλοι δεν θα την καταλάβουν ποτέ.

Ίσως η δημοκρατία να έχει τις ατέλειές της και σε περιπτώσεις δημοψηφίσματος, που θα έχει να κάνει με το μέλλον και όχι με το σήμερα ή το παρελθόν, οι άνω των 68 να μην λαμβάνουν μέρος, γιατί «χρονικά» δεν τους αφορά.