Ο διορισμός διοικητικών συμβουλίων για τους ημικρατικούς οργανισμούς εξελίχθηκε, όπως πάντα, σε εμφύλιο πόλεμο. Και σε αντιπαραθέσεις εσωτερικής κατανάλωσης. Η αλήθεια είναι απλή: Η εκάστοτε Κυβέρνηση διορίζει τους δικούς της. Κατά μία άποψη, για να μπορεί να εφαρμόζει την πολιτική της, που αν το δει κάποιος χωρίς δόλο διαπιστώνει ότι υπάρχει λογική. Όμως, έχουμε και την άλλη όψη του νομίσματος, που αναφέρεται σε βόλεμα ημετέρων, με όλα τα «οφέλη» που είδαμε να προκύπτουν από όλους εκείνους που είχαν θέσεις-κλειδιά στους ημικρατικούς.

Βεβαίως, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, το ορθό θα ήταν να διορίζονται και ικανοί και αξιοπρεπείς πολίτες, οι οποίοι να μην υπηρετούσαν το κομματικό κατεστημένο, αλλά την πατρίδα και το κράτος. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό είναι δυνατό να συμβαίνει. Δεν είναι όμως ο κανόνος, όπως θα έπρεπε να ήταν, αλλά η εξαίρεση. Συνεπώς, καθόλου τυχαία δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, δηλαδή στην πτώχευση.

Και ως εκ τούτου, με τις ιδιωτικοποιήσεις θα περιοριστούν και οι καβγάδες, αφού θα φτωχύνει ο αριθμός των ημικρατικών, με την προσδοκία να ξεχρεώσει και να αναπτυχθεί η οικονομία μέσα από την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και μέσα από ένα μοντέλο ανάπτυξης. Το πρόβλημα παραμένει πάντως το ίδιο: Ακούμε μεν για ανάπτυξη, αλλά δεν βλέπουμε το μοντέλο που θα υιοθετηθεί για τα επόμενα πέντε ή ακόμη και δέκα χρόνια, για να βγούμε νικητές από την κρίση το συντομότερο δυνατόν.

Ας μη χάνουμε το δάσος για το δέντρο. Ο καβγάς για τους ημικρατικούς έχει τη δική του σημασία. Όσο δε, για τις ιδιωτικοποιήσεις είναι προαποφασισμένες και αναπόφευκτες, εφόσον δεν υπάρχουν σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις για την εξεύρεση των χρημάτων εκείνων και δη του 1,4 δις ευρώ, για να καταστεί το χρέος βιώσιμο. Εάν αναλωνόταν η κομματική ηγεσία επί της ουσίας, δηλαδή για την εξεύρεση εναλλακτικών τρόπων δράσης και ανάπτυξης, παρά να ανταλλάζει πυρά για τη συσπείρωση των ψηφοφόρων, η Κύπρος και η οικονομία της θα ήταν και θα μπορούσε να είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ' ό,τι είναι σήμερα.

Αυτό όμως το πολιτικό σκηνικό της μικροπολιτικής σκοπιμότητας είναι που αποδυναμώνει το κράτος και είναι λόγω αυτών των λογικών που καταρρεύσαμε. Και είναι γι΄ αυτούς τους λόγους που υπάρχουν πολίτες οι οποίοι αγανακτισμένοι και προφανώς εν βρασμώ ψυχής σιγοψιθυρίζουν ότι, όντως, χρειαζόταν η Κύπρος την Τρόικα για να βάλει μια τάξη στην αταξία που είχε δημιουργήσει το οικονομικό και το κομματικό κατεστημένο του τόπου, από τους ημικρατικούς οργανισμούς ώς τον δημόσιο τομέα και τις τράπεζες.

Η υπόθεση των ημικρατικών οργανισμών έχει διαστάσεις που αφορούν στην αξιοκρατία, την πολιτική ηθική, την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανάπτυξη. Ο καβγάς που ξέσπασε, κατ΄ άλλους ουσίας και κατ΄ άλλους μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, δεν πείθει με τον τρόπο που γίνεται ότι έχει υγιή κίνητρα και ότι μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα επί του πολίτη. Αντιθέτως, συνιστά ακόμη ένα δείγμα της σήψης και τον καθρέφτη της πολιτικής, οικονομικής και κομματικής μας παρακμής.

Μαρτυρεί δε, ακόμη κάτι εξίσου σημαντικό: Η κομματική ηγεσία αυτού του τόπου δεν έχει πάρει τα μηνύματα του λαού και τα παθήματα της κρίσης δεν έχουν γίνει μαθήματα. Με αποτέλεσμα το ίδιο το κομματικό κατεστημένο να εμπεδώνει τον κατοχικό ρόλο όχι μόνο της Τρόικας, αλλά και σε επίπεδο Κυπριακού, εκείνον της Τουρκίας.