Παρά τις ενστάσεις των πολιτικών κομμάτων και τους προβληματισμούς που κατέθεσε ο Δημοκρατικός Συναγερμός, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δήλωσε ότι "αναλαμβάνει την προσωπική ευθύνη" και θα συνεχίσει τη διαδικασία έκδοσης κοινής διακήρυξης. Τι σημαίνει, επιτέλους, "προσωπική ευθύνη"; Είναι το Κυπριακό, το οποίο δικαίως χαρακτηρίστηκε εθνικό θέμα, προσωπική ευθύνη του οποιουδήποτε Προέδρου της Δημοκρατίας;

Είναι αυτή η συλλογικότητα που ευαγγελιζόταν προεκλογικά και μετεκλογικά ο Νίκος Αναστασιάδης; Δεν είναι το Εθνικό Συμβούλιο, το οποίο διαχειρίζεται συλλογικά το Κυπριακό και χαράσσει γραμμή; Και πώς νομιμοποιείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να χειρίζεται προσωπικά το εθνικό θέμα και σε αντίθεση μάλιστα των προεκλογικών δεσμεύσεών του; Έλαβε την ψήφο του λαού, υποσχόμενος ότι θα αποδεχθεί άνευ πιέσεων, άνευ συνομιλιών, χωρίς πιστόλι στον κρόταφο, τη διπλή κυριαρχία και τη διπλή ιθαγένεια;

Δεν είπε αυτό το πράγμα στον λαό. Αντίθετα, δεσμεύτηκε και προς τον λαό και προς το ΔΗΚΟ και προς το ΕΥΡΩΚΟ, ότι θα αποσύρει τις γενναιόδωρες προτάσεις του Δημήτρη Χριστόφια, από το τραπέζι των συνομιλιών. Πώς θα το πράξει τώρα, όταν έχει ξεπεράσει, σε παραχωρήσεις, τον προκάτοχό του;

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει διακηρύξει ότι θα απαιτούσε κοινό ανακοινωθέν στο οποίο θα διασφαλιζόταν ξεκάθαρα η βάση της λύσης. Και υποστηρίξαμε όλοι -και πολιτικά κόμματα και αυτή η εφημερίδα- την προσπάθειά του.

Τι έπραξε, όμως, στη συνέχεια; Αντί ενός λιτού κοινού ανακοινωθέντος, στο οποίο θα περιέχονταν οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών για μία νομική προσωπικότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια, κατασκεύασε μία ολόκληρη ενδιάμεση λύση. Με κατ΄ όνομα μία κυριαρχία, και κατ΄ όνομα μία ιθαγένεια. Και όταν η τουρκική πλευρά απέρριψε και αυτήν την πλησιέστερη, προς τη δική της φιλοσοφία, γενναιόδωρη πρόταση Αναστασιάδη, ο Πρόεδρος επιμένει να συνεχίζει το παιγνίδι και να οδηγεί το εθνικό θέμα προς μία καταστροφική λύση. Δεν αντιλαμβάνεται ότι με την πρόταση που υπέβαλε, έστω και αν απερρίφθη από την τουρκική πλευρά, η διπλή κυριαρχία και η διπλή ιθαγένεια, παραμένουν και καταγράφονται από την τουρκική πλευρά ως κεκτημένο. Ούτε φαίνεται να κατανοεί ότι, συνεχίζοντας αυτή την τακτική της συνεχούς ανταλλαγής προτάσεων, το άμεσο αποτέλεσμα είναι να καταλήξουμε σε ένα χειρότερο κείμενο από εκείνο που κατέθεσε αρχικά.

Εκ των υστέρων, αντελήφθη ότι, εάν αποσυρθεί από τη διαδικασία, θα χρεωθεί το αδιέξοδο. Οποία απρονοησία και οποία ανευθυνότητα. Όταν ένας ηγέτης αποφασίσει να εισέλθει σε μία διαδικασία, μελετά και τα πιθανά ενδεχόμενα και την κατάληξη της διαδικασίας. Μελετά και προβλέπει και τις αντιδράσεις και κινήσεις του αντιπάλου και πώς αντιδρά σε αυτές, μελετά και τις πιθανές επιπτώσεις της τακτικής που θα ακολουθήσει. Και ο Πρόεδρος δεν ζύγισε σωστά τα πράγματα, και αργά αντελήφθη πως εισήλθε μόνος του σε μία παγίδα, από την οποία δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί, χωρίς να εκτεθεί ο ίδιος, αλλά και η ελληνοκυπριακή πλευρά, και να χρεωθούν το αδιέξοδο.

Ο Νίκος Αναστασιάδης, σύντομα, θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα, όχι στη διεθνή κοινότητα, αλλά στην ίδια την κοινότητά του. Δεν μπορεί να εμπαίζει τον λαό σε εθνικά μνημόσυνα ότι δεν θα υποκύψει και πως δεν θα δεχθεί επανάληψη του διαλόγου, χωρίς κοινό ανακοινωθέν. Αμερικανοί και Βρετανοί το έχουν κάμει ξεκάθαρο ότι θέλουν να συνεχιστεί η ίδια διαδικασία, επειδή γνωρίζουν ότι θα καταλήξει σε συμφωνία ενδιάμεσης λύσης, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα οριστική λύση στη βάση των προδιαγραφών Ανάν.

Και ο Νίκος Αναστασιάδης προς αυτή την κατεύθυνση εργάζεται...