Ο πατέρας του «στρατηγικού βάθους», Αχμέτ Νταβούτογλου, επισκέφθηκε το ψευδοκράτος και υπενθύμισε, σε όσους εξ ημών ξεχνούν, ότι υπάρχει κατοχή. Χωρίς να αποδεχθεί τα νέα περί κυριαρχίας δώρα της Κυβέρνησης, που συνιστούν άλλη μια προσπάθεια συμβιβασμού, χωρίς επί του παρόντος αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει και για τον Αλεξάντερ Ντάουνερ, ο οποίος ουδόλως πρωτοτύπησε. Επισκέφθηκε τον Νταβούτογλου στην τουρκική «πρεσβεία» στα κατεχόμενα και επιβεβαίωσε ότι βρίσκεται σε εντεταλμένη αποστολή για να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Αμφότεροι τη δουλειά τους κάνουν. Το ερώτημα είναι άλλο: Εμείς τι κάνουμε;
Η ουσία του κοινού ανακοινωθέντος επικεντρώθηκε στην κυριαρχία. Και επί τούτου έχουμε πολλάκις αναλύσει ότι εφόσον η ενιαία κυριαρχία πηγάζει από τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους, στην ουσία θα είναι διπλή. Διχοτομημένη. Και παρέχει στην τουρκική πλευρά την ευκαιρία να ισχυρίζεται ότι θα ασκηθεί χωριστά το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Έτσι, λοιπόν, ενώ σήμερα στον Βορρά ο νόμιμος πληθυσμός είναι οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες, την επαύριον των δημοψηφισμάτων -εάν αυτά έχουν θετικό πρόσημο- οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι (όσοι εξ αυτών θα πολιτογραφηθούν) θα συνιστούν πλέον νόμιμο πληθυσμό του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους. Άρα, όταν οι Τουρκοκύπριοι το θελήσουν, θα μπορούν να ισχυριστούν ότι διαθέτουν πληθυσμό, δηλαδή λαό, που κατοικεί σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και δύναται κατά νόμιμον τρόπο να ασκεί εξουσία.
Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι η μία κυριαρχία -όπως ήταν για παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας και καθοριζόταν από τον ΟΗΕ, καθώς και αυτή της Τσεχοσλοβακίας ή ακόμη και αυτή της Σοβιετικής Ένωσης- οδηγεί στη διχοτόμηση ή στον πολυτεμαχισμό και αποτελεί σήμερα τη νομική βάση ανεξαρτήτων κρατών, που κάποτε ήταν συνιστώντα κράτη πολυεθνικών ή διεθνικών ομοσπονδιών. Συνεπώς, η τροχοπέδη για την αποτροπή της διχοτόμησης δεν είναι μόνο η έκδοση κοινού ανακοινωθέντος, αλλά κάτι άλλο: Το πρόβλημα είναι η ίδια η ομοσπονδία, που συνιστά πηγή διχοτόμησης, καθώς και τα ισοζύγια δυνάμεων τα οποία, επί του παρόντος, είναι υπέρ της Τουρκίας. Και τα οποία θα θεμελιωθούν προς όφελός της με μια λύση δικών της προδιαγραφών. Άρα και μετά τη λύση, η Άγκυρα θα συνεχίσει να έχει το πάνω χέρι.
Οι Τούρκοι εκτιμούν ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά, εφόσον έχει προβεί σε υποχωρήσεις επί της κυριαρχίας, θα κάνει και άλλες. Οπότε, επιδιώκουν να πάρουν όσα περισσότερα μπορούν. Εφόσον δε, γνωρίζουν ότι δεν έχουν κόστος από το άλυτο Κυπριακό και ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν έχει σχέδιο Β και δεν είναι ικανή να αλλάξει στρατηγική, μεθοδολογία και στόχους, θα συνεχίσουν να είναι αδιάλλακτοι. Και όταν θα προβούν σε υποχωρήσεις για το θεαθήναι, αφενός θα εισπράξουν το θερμό χειροκρότημα της διεθνούς κοινότητας και αφετέρου θα πάρουν την επαύριον εκείνο που ήθελαν χθες.
Ο Νταβούτγλου προσέφερε καταπληκτικό δώρο για αλλαγή στόχων και στρατηγικής, όταν απέρριψε τα δικά μας περί κυριαρχίας δώρα. Απέδειξε ότι η ομοσπονδία, για να γίνει εφικτή, πρέπει να υποταχθούμε. Εάν δεν την αρπάξουμε την ευκαιρία και αν συνεχίσουμε στη χρεοκοπημένη πεπατημένη και καταλήξουμε σε ομοσπονδιακή λύση, όχι μόνο θα διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε δυο συνιστώντα κράτη, αλλά σταδιακά, όταν θα βολεύεται η Τουρκία, ενδέχεται να πάμε σε διαζύγιο. Ή το κράτος θα λαθροβιοί. Δηλαδή, θα υπάρχει μεν, αλλά υπό τον συνταγματικό, γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό έλεγχο της Τουρκίας.
Συναφώς, υπάρχει και ο εξής τραγικός κίνδυνος: Να θελήσουμε εμείς σε κάποια φάση να πάρουμε διαζύγιο από την ομοσπονδία, αλλά να μη μας το επιτρέπει η Τουρκία. Διότι, προφανώς, δεν θα είναι προς το συμφέρον της να ξεφύγουμε από την ομοσπονδιακή φυλακή του Άπαρτχαϊντ της ανατολικής Μεσογείου, η οποία θα εγκαθιδρυθεί με τις δικές μας υπογραφές και με την τραγική ψευδαίσθηση ότι με τη φόρμουλα αυτή κερδίζαμε την ελευθερία μας!
