Όλα είναι έτοιμα για την επανέναρξη των συνομιλιών. Έτσι, τουλάχιστον, λένε. Οι τουρκικοί όροι γίνονται δεκτοί. Οι γεωτρήσεις σταματούν. Το τρυπάνι της ENI πάει για συντήρηση, η εκμετάλλευση της «Αφροδίτης» μπήκε στις ελληνικές καλένδες και είναι παγιδευμένη στα μνημόνια με την Αίγυπτο. Το τερματικό έχει μπει στο ράφι και σε λίγο θα μας πείσουν ότι δεν έχουμε καν φυσικό αέριο εντός της κυπριακός ΑΟΖ! Αλλά ακόμη και αυτό που ήδη έχουμε, δηλαδή στο οικόπεδο 12, θα είναι αργά ή γρήγορα αντικείμενο των συνομιλιών. Ούτε σταγόνα δεν θα μας αφήσουν οι Τούρκοι. Ούτε φυσικού αερίου, ούτε αξιοπρέπειας. Ούτε κράτους. Το οποίο άλλωστε η ηγεσία, το σάπιο, δηλαδή, κομματικό κατεστημένο, φροντίζει να διαλύει καθημερινά μέσα από μιαν ασύλληπτη ανικανότητα και ασυδοσία.
Υπάρχουν και οι φωνές που λένε, καλά, τι θέλετε, να μην πάμε σε συνομιλίες; Να λέμε όχι και να μας κατηγορεί η διεθνής κοινότητα, να μας στήνει στον τοίχο; Το θέμα δεν είναι εάν θα πάμε σε συνομιλίες αλλά τι θα κάνουμε στις συνομιλίες και αν θα πάμε σε λύση ή διάλυση. Άλλωστε, δεν είναι εμείς που θα πρέπει να αποδείξουμε εάν έχουμε ή όχι καλή θέληση, αλλά η Τουρκία, η οποία δεν έχει εκπληρώσει καμία των υποχρεώσεών της. Ούτε την επιστροφή της Αμμοχώστου, ούτε την εφαρμογή του πρόσθετου πρωτοκόλλου, αλλά κυρίως αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, ως όφειλε να πράξει, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 ρητώς καθορίζει.
Όταν η Τουρκία δεν σέβεται τώρα τις δεσμεύσεις της, γιατί να τις σεβαστεί σε μια διευθέτηση του προβλήματος; Για να πάμε σε συνομιλίες, η Τουρκία είναι αυτή που φέρει το βάρος της απόδειξης ότι θέλει λύση και συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι εμείς, οι οποίοι τελούμε υπό κατοχήν. Και για να το αποδείξει, θα πρέπει πρώτα να εκπληρώσει τις ήδη ειλημμένες υποχρεώσεις της. Αλλιώς θα οδηγηθούμε σε νέες περιπέτειες. Χειρότερες από τις προηγούμενες.
Η Άγκυρα όχι μόνο αρνείται την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά τη θεωρεί με έγγραφά της προς την Ε.Ε. ως εκλιπούσα. Χωρίς την ανάλογη αντίδραση της Λευκωσίας, η οποία είναι ως να αποδέχεται το μοιραίο. Κάποιος, μάλιστα, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η στάση. Ότι υιοθετείται η διαδικασία του μιθριδατισμού. Μας δίδουν λίγο - λίγο το δηλητήριο της διάλυσης, για να το συνηθίσουμε. Διότι γνωρίζουν ότι εάν επαναρχίσουν οι συνομιλίες με τους δικούς μας συντελεστές ισχύος διαλυμένους, χωρίς συμμαχίες και υπό καθεστώς μνημονίου, είτε θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο με κίνδυνο να εξελιχθεί η de facto διχοτόμηση σε de jure είτε το υφιστάμενο ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα διχοτομηθεί σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη.
Και η ΑΟΖ θα τριχοτομηθεί. Και τότε μην αποκλείσετε να ξαναβρεθούν ως διά μαγείας τα μεγάλα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων, που δεν υπάρχουν σήμερα, και να τεθούν υπό την επιτήρηση, ασφάλεια και εκμετάλλευση της Τουρκικής Εταιρείας Πετρελαίων. Η οποία έχει ήδη κλείσει συμφωνίες με το ψευδοκράτος, τις οποίες προσδοκά να νομιμοποιήσει μέσω της «λύσης». Χωρίς κανείς ώς σήμερα, είτε Κυβέρνηση είτε κόμματα, να ξεκαθαρίσει ότι οι συμφωνίες αυτές δεν θα ισχύσουν μετά την υπογραφή της διευθέτησης του προβλήματος. Προφανώς, επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα πρόκειται περί λύσης αλλά διάλυσης και εφαρμογής ενός πολιτειακού συστήματος τύπου Φράνκεσταϊν, που θα προκύψει από το πτώμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
