Καθήκον η συμμετοχή στον πόλεμο κατά της ισλαμικής απειλής, αλλά να υπάρξει διαφύλαξη της ασφάλειάς μας από τις Μεγάλες Δυνάμεις

Η Κύπρος έχει, όχι απλώς υποχρέωση, αλλά και καθήκον να προσφέρει, έστω και με τις μικρές της δυνατότητες, βοήθεια στους συμμάχους για να συντρίψουν το ισλαμικό τέρας. Απ' εκεί και πέρα, όμως, δικαιούται να απαιτεί τη διασφάλιση της ασφάλειας της χώρας και των πολιτών της. Και οι λόγοι είναι εύλογοι. Οι κίνδυνοι που διατρέχει από τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους είναι τεράστιοι και, ίσως, μεγαλύτεροι από τους κινδύνους που αντιμετωπίζει οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.

Πρώτο: Είναι, ίσως, το πιο κοντινό κράτος στον χώρο όπου δρουν οι τζιχαντιστές. Δίπλα στη Συρία.
Δεύτερο: Υπάρχει εδώ η τουρκοκρατούμενη περιοχή, όπου οι νόμιμες Αρχές δεν είναι σε θέση να ελέγξουν ενδεχόμενη διείσδυση και διακίνηση τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους, εντός του κατεχόμενου τμήματος.
Τρίτο: Αυτή η χώρα είναι ουσιαστικά ανοχύρωτη. Δεν διαθέτει ούτε αεροπορία ούτε άλλα σύγχρονα μέσα, για να αντιμετωπίσει ισλαμική απειλή εντός του εδάφους της.

Συνεπώς, ποίες εγγυήσεις προσφέρουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, ώστε να διαφυλάξουν την ασφάλεια της χώρας μας; Τους έχουν επεξηγηθεί από την Κυβέρνησή μας οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η -ουσιαστικά- ανοχύρωτη Κυπριακή Δημοκρατία, από την ισλαμική εκδικητικότητα; Τους ζητήθηκε να προσφέρουν κάλυψη και να έλθουν σε βοήθεια, αν συμβούν τα απευκταία; Ελάβαμε διαβεβαιώσεις ότι θα ανταποκριθούν;

Η Κύπρος είναι κράτος, του οποίου η μισή επικράτεια βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή και η υπόλοιπη υπό στρατιωτική ομηρεία. Η ασφάλειά της απειλείται από την Τουρκία, ένα άλλο ισλαμικό κράτος, το οποίο παρουσιάζεται από τους Δυτικούς ως σύγχρονο και κοσμικό κράτος. Αλλά οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε σε όλη την ιστορία της η Τουρκία, ακόμη και πρόσφατα με την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, δεν διαφέρουν από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι σημερινοί τζιχαντιστές. Δεν μπορεί η μικρή Κύπρος να αντιμετωπίζει δύο τρομοκρατίες, εκείνην της Τουρκίας και εκείνην των φανατικών ισλαμιστών. Με Γκρίζους Λύκους, άλλωστε, είναι γεμάτη η βόρεια Κύπρος.

Κανένας Ελληνοκύπριος δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος, βιώνοντας την άμεση τρομοκρατία της Τουρκίας και την ορατή απειλή των τζιχαντιστών. Και αν η Κυβέρνηση έχει επίγνωση των κινδύνων, οφείλει να απαιτήσει απ' όσους θέλουν να αξιοποιήσουν τις υπηρεσίες της, να της διασφαλίσουν την ασφάλεια του κράτους και των πολιτών της. Όταν κράτη της Ευρώπης τρέμουν στη σκέψη να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο των ισλαμιστών, μέσα στην ίδια τη χώρα τους, γιατί η ανοχύρωτη και τελούσα υπό στρατιωτική κατοχή, Κύπρος, να μην απαιτεί προστασία και διασφάλιση των πολιτών της;

Γράφεται, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συζητούν με την Κυβέρνηση θέματα ασφάλειας. Αν είναι έτσι, ζητήθηκε να καλύψουν την Κύπρο σε περίπτωση ισλαμικής απειλής;
Η Βρετανία είναι εγγυήτρια δύναμη. Χρησιμοποιεί τις εδώ στρατιωτικές Βάσεις της, ως ορμητήριο κατά των τζιχαντιστών. Καθιστά έτσι τη χώρα μας, στόχο τρομοκρατικών ενεργειών από μέρους του Ισλαμικού Κράτους. Ζητήθηκε από το Λονδίνο να διασφαλίσει τη χώρα που χρησιμοποιεί ως ορμητήριο κατά των τρομοκρατών;

Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να είμαστε οι καλοί Σαμαρείτες, και να βαστάζουμε το βάρος κάθε αντιτρομοκρατικής επιχείρησης, να φιλοξενούμε πρόσφυγες και μετανάστες κάθε φορά που φεύγουν από τις πατρίδες τους, να καταβάλλουμε το οικονομικό κόστος και να αντιμετωπίζουμε άλλους χίλιους δυο κινδύνους -πέραν εκείνων που αντιμετωπίζουμε με την τουρκική κατοχή- και να μην απαιτούμε το ελάχιστον: Την προστασία της ασφάλειας της χώρας μας είτε τη συμμετοχή των συμμάχων και εταίρων μας στα οικονομικά βάρη.

H συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά της ισλαμικής απειλής είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αν δεν δαμάσει η ανθρωπότητα το ισλαμικό τέρας, οι κίνδυνοι για την Κύπρο θα είναι άμεσοι και τρομακτικοί. Αλλά δικαιούται η Κυπριακή Δημοκρατία να απαιτεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις να προστατεύσουν την ασφάλεια του κράτους και των πολιτών του.

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Το ΑΚΕΛ και το «ορμητήριο»
Το ΑΚΕΛ «κόλλησε» στην παλιά θεωρία του «να μη γίνει η Κύπρος ορμητήριο κατά των λαών» και δυσανασχετεί επειδή η χώρα συμμετέχει στην παγκόσμια εκστρατεία κατά του Ισλαμικού Κράτους. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για κανένα λαό. Πρόκειται για τρομοκράτες, που απειλούν και την Κύπρο. Συνεπώς προς τι η επιστροφή σε απολιθωμένες αγκυλώσεις;