Ε Ν Α Σ ΑΞΙΟΣ να σχολιαστεί τίτλος, στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων, για τ’ αποτελέσματα των ευρωεκλογών της Κυριακής στην Κύπρο, ήταν τη Δευτέρα στον «Πολίτη». Έγραφε, εύστοχα: «Επέζησαν τα κόμματα - βούλιαξε η δημοκρατία». Και διευκρίνιζε στους υπότιτλους ότι, «ίδια σειρά κατάταξης [των κομμάτων], ίδια κατανομή εδρών, αλλά η αποχή έφτασε το 56,03%. Πρώτο κόμμα ο ΔηΣυ με… 16,1%» (26.5.2014).

Π Ρ Ω Τ Η ΕΝΣΤΑΣΗ για τον τίτλο, η κατάχρηση του ονόματος της δημοκρατίας. Επειδή η αλήθεια είναι ότι, το ισχύον και εδώ πολίτευμα της ρεππάπλικ, δεν ήταν ποτέ πολίτευμα δημοκρατίας. Ούτε κατά μακρινή έστω προσέγγιση με το δημοκρατικό πολίτευμα που επινόησαν, λειτούργησαν και άνθισαν, προτού οι επίγονοι το παρακμάσουν, οι γεννήτορές του αρχαίοι εν Αθήναις πρόγονοί μας. Ούτε καν ως κακέκτυπο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εφ' όσον ποτέ ο αντιπροσωπευόμενος δήμος - λαός δεν είχε, ούτ’ έχει, την θεσμική εξουσία και δυνατότητα ν’ ανακαλεί την εντολή αντιπροσώπευσης και να διώχνει από την εξουσία, προ της λήξεως της θητείας του, όποιον αντιπρόσωπο ο ίδιος ο λαός-εντολέας, κρίνει ως παραβάτη της εντολής του.

Π Ο Λ Ι Τ Ε Υ Μ Α Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας είναι το πολίτευμα και της αθλίας ημών ρεππάπλικ, για ν’ ακριβολογούμε. Αυτό το είδος πολιτεύματος δεν έχει ανάγκη, ούτ’ ενδιαφέρεται για την θεσμικά εξοπλισμένη με αποτελεσματικότητα, διαρκή παρουσία και ουσιαστική συμμετοχή του λαού των πολιτών, του συνόλου της κοινωνίας, είτε στις εκάστοτε εκλογές είτε πολύ περισσότερο στις διαδικασίες λήψης των πολιτικών αποφάσεων. Φορολογούμενους υπάκουους υπηκόους θέλει, για ν’ αρμέγει την «δεκάτη» των μισθών και εισοδημάτων. Και όσο πιο λίγους, ευκολότερα ελεγχόμενους κι απόλυτα προβλεπτούς ψηφοφόρους

- πελάτες της Κομματοκρατίας, για ν’ αναπαράγεται και να διαιωνίζεται η απόλυτη κυριαρχία της Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας επί του πολιτεύματος και επί της κοινωνίας. Εξ ου και ο εύστοχος αληθής τίτλος ότι την ίδια κατάταξη έλαβαν τα κόμματα, τις ίδιες έδρες [εξουσία] μοιράστηκαν, απόντος - απέχοντος, του μισού και πλέον εκλογικού σώματος.

Ε Κ Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Σ Μ Ο Σ του πολιτεύματος είναι το ζητούμενο. Με πρώτιστο την επινόηση θεσμικής συμμετοχής του δήμου-κρατούντος της δημοκρατίας, του λαού των πολιτών, της κοινωνίας δηλαδή, πρωτίστως στην λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Πολύ σπουδαιότερη αυτή η θεσμική εξουσία των ίδιων των πολιτών, από την εξουσία (ψηφοφορίας) για την ανάθεση της εντολής στους εκάστοτε αντιπροσώπους του λαού. Εξ ίσου σπουδαιότατη και η θέσπιση της κυριαρχίας του λαού των πολιτών (όχι του λαού των κομμάτων) για διαρκή έλεγχο των πράξεων και των παραλείψεων των εντολοδόχων. Με επικρεμάμενη διαρκώς τη θεσμικά αποτελεσματική ανάκληση της εντολής. Ας τα συλλογιστούμε, λοιπόν….
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΑ 30.5.14
Ποιαν, άραγε, ιδανικά εξωραϊσμένη εικόνα για την όση απέμεινε εξουθενωμένη Αμυντική Θωράκιση είχε στο μυαλό του, όταν ψες εκφωνούσε τον ωραιοποιημένο λόγο του στα 50χρονα της Εθνικής Φρουράς στην Έκθεση Ιστορικών Κειμηλίων και Τεκμηρίων, στην Αρχιεπισκοπή, ο ΠτΔ κ. Αναστασιάδης; Πιστεύει όσα είπε ή είναι θύμα παραπληροφόρησης;
Λάζ. Α. Μαύρος