Έγραψα ξανά για την απόλαυση να πίνω τη ζεστή μου σοκολάτα παρέα με τους γέρους φίλους μου. Η καινούργια καφετερία απέναντι από την Κεντρική, αλλά κι αυτά τα σαββατοκύριακα των γιορτών, προσφέρονται για περιπέτειες του είδους.

Περιπέτειες; Ξέρω πως οι νεαροί κάτω από σαράντα θα δυσκολευτούν να καταλάβουν… Όμως, αντίθετα από την εικόνα που έχουν πολλοί, οι εβδομηντάρηδες και οι ογδοντάρηδες κάνουν, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, μια καταπληκτική ολοζώντανη ομάδα - και το θέμα του έρωτα και του σεξ δεν λείπει από τις συναθροίσεις τους.

Υπάρχει περίπτωση να μαζευτούν πάνω από ένας Κυπραίοι έστω κι αν είναι εκατό χρονών και να μη μιλήσουν για γυναίκες;
Αλλά… πώς να σας το πω; Αυτοί οι τύποι με τα φαλακρά κεφάλια και τα ωχρά πεσμένα μάγουλα μιλούν για τις γυναίκες -και τις κοιτάζουν καθώς πηγαινοέρχονται γύρω μας- με έναν, θα έλεγα, υπερβατικό τρόπο, με ένα είδος νοσταλγίας που επιδρά καθησυχαστικά, που δεν εξεγείρει και δεν αναστατώνει.

Ο τρόπος τους δεν περιέχει την επιθετικότητα και την ανασφάλεια των αντρών της δικής μου γενιάς που νομίζουν ότι τα έμαθαν όλα, που θέλουν να τα έχουν όλα και να τα ελέγχουν όλα.
Οι ώριμοι φίλοι μου δεν θέλουν να κατακτήσουν τίποτε και κανέναν. Δεν ποζάρουν ούτε για μεγάλοι αναντικατάστατοι εραστές ούτε για φορείς της απόλυτης αλήθειας. Δεν νιώθουν την ανάγκη να δείξουν πόσο σπουδαίοι είναι και πόσα πολλά κατάφεραν. Δεν έχουν λόγο να πουν ψέματα και να παίζουν ρόλους, γιατί ό,τι είχαν να πουν το είπαν, ό,τι είχαν να κάνουν το έκαναν. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτε σε κανέναν κι αυτό τους δίνει ένα φοβερό πλεονέκτημα στην ποιοτική αξιοποίηση του χρόνου τους - των στιγμών τους.

Όχι πως είναι τέλειοι, προς Θεού. Εδώ που τα λέμε, έχουν κάτι κολλήματα να σου φύγει το κεφάλι. Για να καταλάβετε, τον Ανδρέα τον γνώρισα όταν ήρθε στην εφημερίδα να παραπονεθεί γιατί στην παραπομπή ενός θεολογικού του άρθρου για τον Άγιο Ανδρόνικο μπήκε κατά λάθος ο αριθμός 3 αντί ο αριθμός 5 και ήταν απαρηγόρητος γιατί οι αναγνώστες θα έβγαζαν το συμπέρασμα ότι είναι άσχετος και απρόσεκτος κι έτσι απαιτούσε επαναδημοσίευση ολόκληρης της παραγράφου και διευκρίνιση της αβλεψίας - κι εγώ σκεφτόμουν τι του φταίξαμε εμείς και τι του έφταιξε στο κάτω-κάτω και ο καημένος ο Άγιος Ανδρόνικος να υποφέρουμε όλοι τέτοια σχολαστικότητα.

Όχι, οι συνταξιούχοι φίλοι μου δεν είναι απαλλαγμένοι από παραξενιές και πάθη - αλλά τα πάθη τους αφορούν το παρελθόν και σαν τέτοια έχουν και το χάζι τους.
Ο Στάθης τις προάλλες πήρε μπροστά μου την πρώην γυναίκα του στο τηλέφωνο και άνοιξε μαζί της συζήτηση μιας ώρας κατά πόσον τον απατούσε με τον πρώην μάστρο της στο εργοστάσιο, πράγμα που εκείνη αρνείται κατηγορηματικά.

Του φώναζε, λοιπόν, τόσο δυνατά που την άκουγα κι εγώ, ότι δεν έκανε ποτέ τίποτε με τον μάστρο της και ότι ο Στάθης υπήρξε άδικος μαζί της εκείνη την ημέρα που της έδωσε έναν μπάτσο και κτύπησε το κεφάλι της πάνω στη μηχανή της και έτρεχε καταματωμένη στο νοσοκομείο, κρατώντας στην αγκαλιά της τον δύο χρονών γιο τους...

Αντιλαμβάνεστε ότι «εκείνη η μέρα» για την οποία μάλωναν σαν να ήταν χθες, ήταν μια μέρα του 1962 και το «μωρό» τους είναι τώρα πενηντάρης.