Έθεσε κάποια ερωτήματα ο αρχιτέκτονας Αλέκος Μοδινός στην αντιφώνησή του στην προψεσινή τιμητική βραδιά του, στην Πύλη Αμμοχώστου στη Λευκωσία, που μόνο ρητορικά δεν είναι: «Αν το παιδί σας ήταν ομοφυλόφιλο, εσείς τι θα κάνατε; Θα το διώχνατε; Θα το σκοτώνατε; Θα αυτοκτονούσατε;».

Οι δικοί του γονείς, πριν από πολλές δεκαετίες, όταν η διαφορετικότητα στον σεξουαλικό προσανατολισμό αντιμετωπιζόταν σαν ψυχοσωματική κατάρα, απάντησαν με τρόπο που του επέτρεψε να ζήσει και να αγωνιστεί με αξιοπρέπεια για να σπάσει τα δεσμά της κοινωνικής φυλακής - για τον ίδιο και για όλα τα ομοφυλόφιλα άτομα στην Κύπρο.

«Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό γιατί οι γονείς μου, προικισμένοι με τεράστια αποθέματα αγάπης πριν από 60 χρόνια, αγνόησαν την κοινή γνώμη, με βοήθησαν και με στήριξαν. Το ίδιο κάνουν η αδελφή μου, τα ανίψια μου και η οικογένειά μου», είπε και κατέληξε ως εξής:

«Η ισότητα όλων των πολιτών απέναντι στον νόμο δεν είναι παρά μια ελάχιστη απαίτηση. Αυτό που πρέπει να επέλθει και να καταξιωθεί, είναι η πραγματική ισότητα στην καθημερινή ζωή και στη νοοτροπία όλων των ανθρώπων. Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι, όταν φέρνουμε στον νου μας την ομοφυλοφιλία και το ομοφυλόφιλο άτομο».

Η εκπαιδευτικός Ρένα Χόπλαρου, συντονίστρια της εκδήλωσης, συνόψισε μια μακρά και πολυκύμαντη προσωπική ιστορία, με δυο λόγια: «Ο αγώνας του Αλέκου Μοδινού και με πεισματώνει και με γεμίζει αισιοδοξία. Η πολύχρονη δράση του έχει (ελπίζω ανεπιστρεπτί) ορίσει το πιο βασικό συστατικό της δημοκρατίας μας - αν ένας από εμάς χάσει ένα δικαίωμα, τότε το χάνουμε όλοι μας.

»Θα ήθελα να σας πω δύο στιγμές που έζησα κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνέντευξης που πήρα από τον Αλέκο Μοδινό: μου είπε το απίθανο “εγώ είμαι 80 χρονών, αλλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνομαι δράκος, είμαι σαν πέντε εικοσάρηδες”. Το άλλο που είπε, είναι ότι “στην κόλαση δεν θα πάω για την ομοφυλοφιλία μου, αλλά για τη λαιμαργία μου!”».

Ένα μεγάλο ευχαριστώ απηύθυνε στον τιμώμενο η Επίτροπος Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ελίζα Σαββίδου, «για τα μαθήματα δικαιικού πολιτισμού που έδωσε στην κυπριακή κοινωνία και που κάνουν τέλος-τέλος όλους μας καλύτερους ανθρώπους».

Ενώ η Αλεξάνδρα Ατταλίδου, του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο, υπενθύμισε ότι «ο Αλέκος Μοδινός έβαλε το πρώτο λιθαράκι, που πάντα είναι και το πιο δύσκολο, για να ακουστεί η αντίθετη άποψη, αλλά και για να μπορούν σήμερα τα ΛΟΑΤ άτομα της Κύπρου να μη διώκονται νομικά για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και ταυτότητα φύλου».

Έγραψαν σε άρθρο τους ο Άριστος Τσιάρτας και η Ζηναΐδα Ονουφρίου, από το Γραφείο της Επιτρόπου Διοικήσεως: «Ο Αλέκος Μοδινός πλήρωσε πολύ κόστος, δεχόμενος προσωπικές και ανήθικες δημόσιες επιθέσεις παντός τόνου και ύφους. Παρά ταύτα, αντιμετώπισε στωικά, με μετριοπάθεια και με μεγαλοψυχία τις επιθέσεις που δέχτηκε, απαντώντας ότι τα δικαιώματα των γκέι, των λεσβιών, των αμφισεξουαλικών και των διεμφυλικών προσώπων, δεν είναι ούτε ειδικά ούτε διαφορετικά ούτε ξεχωριστά. Είναι (απλά) ανθρώπινα δικαιώματα για όλους χωρίς διακρίσεις».

Μια παρατήρηση, μόνο, έχει να κάνει η στήλη σε ό,τι αφορά την τεράστια σημασία των εγκωμίων προς τον Αλέκο Μοδινό, που σηματοδοτούν τη μεγάλη αλλαγή στο κοινωνικό προτσές: η αναγνώριση του έργου της ζωής του δεν περιορίζεται στη μειοψηφούσα κοινότητα των ΛΟΑΤ - προέρχεται πια από ολόκληρη τη στρέιτ πλειοψηφία…