Η φωτογραφία αυτή είναι μια απ' τις τρεις που τραβήχτηκαν την ίδια μέρα, πριν από 42 χρόνια, σε ένα πράσινο λιβάδι κάπου στο Τρόοδος και μου στάλθηκαν προχθές, από την παλιά μου συμμαθήτρια Ανθούλα Μαύρου, στο Facebook.

Τα αγόρια από αριστερά είναι ο Αντώνης Κουρρής, ο Μάρκος Κωνσταντίνου, ο Μάριος Δημητρίου και ο Ανδρέας Κουλέντης και τα κορίτσια η Φούλα Μουσουπέτρου, η Κίκα Λόφτη, η Μαρία Χατζηβασίλη, η Άννα Μιχαήλ και η Ανθούλα Μαύρου.

Στη λεζάντα γράφει «Φεβρουάριος 1974, μαθητική εκδρομή, Β΄ Γυμνάσιο Αμμοχώστου» και τα ονόματα των εικονιζομένων. (Η Ανθούλα ξέχασε τον Ανδρέα Κουλέντη, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα παραπονεθεί ιδιαίτερα).

Η Μαρία Λαζαρίδου, που είναι στις δύο από τις τρεις φωτογραφίες, έστειλε το «ευχαριστώ» της και η Ανθούλα Μαύρου σχολίασε γράφοντας «ανεκτίμητα ενθύμια». Η Αναστασία Τσόκκου, που δεν είναι σε καμιά από τις τρεις, εξέφρασε το κάπως μάταιο και… αργοπορημένο παράπονό της, «Ανθούλα εγώ πού είμαι; Απαράδεκτο!».

Ενώ η Τούλα Χαραλάμπους παρατήρησε, φιλοσοφώντας στο εύκολο έδαφος της εξιδανίκευσης και της… λήθης, «Παλιοί καλοί καιροί, ξέγνοιαστοι και αληθινοί, κυνηγώντας τα όμορφα όνειρά μας, όχι τα άθλια pokemon!!». Για να πάρει επιβεβαιωτική απάντηση από την Ανθούλα Μαύρου, «Ακριβώς όπως τα λες Τούλα μου...».

Εντάξει, λοιπόν, ας κουβεντιάσουμε λίγο το ζήτημα… θέλω να πω ότι, ναι, αγαπώ (και το ξέρουν) όλα τα παιδιά που στα 15, 16 και 17 μας χρόνια η ζωή μάς έφερε στο ίδιο σχολείο και στην ίδια τάξη… ναι, είχαμε ωραίες στιγμές μαζί και κουβαλούμε τρυφερές αναμνήσεις… αλλά, προσωπικά, μου πέφτουν βαρυστόμαχα τα… καλλωπιστικά επιφωνήματα και οι αναστεναγμοί της αυτοδικαίωσης, εκείνων που έχουν πίσω τους ένα παρελθόν, για τους «παλιούς καλούς καιρούς» και για το δήθεν άσχημο σήμερα.

Αν το σήμερα είναι άσχημο για εκείνους, είναι ένα πράγμα. Δεν σημαίνει ότι το σήμερα είναι άσχημο για όλους και ιδιαίτερα για τους νέους, που το ζουν με τον δικό τους τρόπο. Δεν σημαίνει ότι το σήμερα είναι άσχημο για όλους τους ανθρώπους της γενιάς μας - πολλοί από εμάς ζούμε με πάθος το σήμερα, όπως ζήσαμε και το χθες και απολαμβάνουμε την ομορφιά του σήμερα, όπως απολαύσαμε την ομορφιά του χθες, χωρίς να κλαψουρίζουμε για τους δήθεν παλιούς καλούς καιρούς που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν.

Γιατί, λοιπόν, «παλιοί καλοί καιροί»; Γιατί «ξέγνοιαστοι» και γιατί «αληθινοί»; Η περίοδος λίγο πριν το πραξικόπημα και την εισβολή, στην οποία αναφέρεται το μήνυμα, ήταν σκιασμένη από τη σκοτεινιά του διχασμού, της ανόητης εμφύλιας εχθρότητας του ενός προς τον άλλο, των κομματικών ψεμάτων και της προπαγάνδας των πολιτικάντηδων, που οδήγησαν στην εθνική τραγωδία. Για μένα προσωπικά -και είμαι σίγουρος ότι το θυμούνται οι συμμαθητές μου- ήταν μια περίοδος εφηβικής επανάστασης ενάντια στην εξουσία του συστήματος (που, με πολλούς τρόπους, ακόμα συνεχίζεται…).

Ναι, κυνηγούσαμε τα όμορφα όνειρά μας… αλλά και οι νέοι σήμερα, τα όμορφα όνειρά τους κυνηγούν. Όμορφα είναι τα όνειρα, όλων των εφήβων, σημερινών και χθεσινών.
Και γιατί είναι άθλια τα pokemon; Μήπως άθλια είναι η μόνιμη κακοκεφιά και η προκατάληψη;