Εκατό χρόνων γίνεται σε λίγες μέρες η Αμερικανίδα ζωγράφος κουβανικής καταγωγής Κάρμεν Χερέρα (Carmen Herrera), που ουσιαστικά σφράγισε την καθιέρωσή της στον κόσμο της τέχνης μετά από 65 χρόνια αδιάκοπης, σκληρής και απαρατήρητης δημιουργικής εργασίας. Μόλις πριν από δέκα χρόνια, η κυρία Χερέρα πούλησε το πρώτο της έργο, από τα αμέτρητα που ζωγράφισε στη ζωή της και κρατούσε στην ιδιωτική της συλλογή.
Σήμερα τα μεγάλα έργα της πωλούνται έναντι 30 χιλιάδων δολαρίων, ενώ ένα έργο της κατά παραγγελία κοστίζει 44 χιλιάδες δολάρια - ποσά που δεν μπορούσε να διανοηθεί ποτέ. «Έχω σήμερα περισσότερα χρήματα απ’ όσα είχα σε όλη μου τη ζωή», είπε, «αλλά μόνο η αγάπη μου για τη ζωγραφική με βοηθά να συνεχίζω».
Καθηλωμένη στην αναπηρική καρέκλα της, η μικροκαμωμένη Κάρμεν Χερέρα με τα ολόασπρα μαλλιά ήπιε μια γουλιά από τη σαμπάνια της και μίλησε για την αφηρημένη ζωγραφική της με τις ίσιες γραμμές και το φωτεινό, ασκητικό στυλ: «Ζωγραφίζω επειδή νιώθω υποχρεωμένη να το κάνω. Είναι μια ώθηση που πάντα μου δίνει ευχαρίστηση. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα την αίσθηση των χρημάτων και θεωρούσα ότι η φήμη είναι κάτι το χυδαίο. Οπότε, απλώς δούλευα και περίμενα».
Στη διάρκεια βράβευσής της από τον Διευθυντή του Κέντρου Τέχνης Γουόκερ της Μινεάπολης, έκανε πρόποση ο ζωγράφος και στενός φίλος της Τόνι Μπεκάρα: «Στο Πουέρτο Ρίκο έχουμε ένα ρητό που λέει ότι το λεωφορείο έρχεται πάντα για όσους περιμένουν». Και η κυρία Χερέρα του απάντησε αυθόρμητα, γελώντας με την καρδιά της: «Όντως, Τόνι, εγώ περίμενα πολλά χρόνια στη στάση!».
Διάβασα αυτές τις μέρες ένα άρθρο για την πληκτική ζωή των ηλικιωμένων: «H πλήξη αποτελεί για πολλούς υπερήλικες ένα δυσβάστακτο βάρος, που μπορεί να καταστρέψει τη ζωή τους. Είναι ο πόνος τού να προσπαθούμε, αλλά να μη βρίσκουμε ποικιλότητα και ενδιαφέροντα στην καθημερινή μας ζωή. Κι όταν ακόμα διατηρεί την υγεία και την πνευματική του διαύγεια, ο ηλικιωμένος μπορεί να γίνει θύμα της ανίας και της πλήξης. Αυτό συμβαίνει όταν το άτομο χάσει την κοινωνική του θέση μαζί με την εργασία του, και αισθάνεται πως έχει υποβιβασθεί και έχασε το παλιό του κύρος. Δημιουργείται ένα αίσθημα μεγάλου κενού - ιδιαίτερα σε αυτούς που ζουν σε ιδρύματα, με την πλήξη να καταστεί τόσο βαθιά, ώστε να εξαφανίσει κάθε δυνατότητα να ξεπεραστεί».
Όμως το άρθρο τελειώνει με ένα αισιόδοξο μήνυμα - την έκφραση της πεποίθησης ότι τα ηλικιωμένα άτομα μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την απραξία και την έλλειψη ενδιαφερόντων, που τους οδηγούν στην απάθεια και τη μελαγχολία, με το ενδιαφέρον, τη στοργή και τη φροντίδα για τους άλλους. Όπως αναφέρει, «δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός, πως και ο ηλικιωμένος είναι ένα πρόσωπο που ακόμα μεγαλώνει, μαθαίνει και κερδίζει εμπειρίες και η ζωή του εμπεριέχει, όπως όλων μας, την υπόσχεση του μέλλοντος, τη χαρά και την ευτυχία».
Είμαι σίγουρος ότι η καταπληκτική κυρία Κάρμεν Χερέρα, από τη Νέα Υόρκη, κατανοεί απολύτως την άποψη αυτή - την τεκμηριώνει εξάλλου με εκατόν ολόκληρα χρόνια δίψας για μάθηση, ανυπομονησίας για το αύριο, αναμονής στη στάση του λεωφορείου.
