Το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ χαρακτήρισε «κυνική παρέμβαση», τη δημόσια δήλωση του βουλευτή του ΔΗΣΥ και δικηγόρου Ρίκκου Μαππουρίδη την Τετάρτη, 18.3.2015, σε συζήτηση στο Σπίτι της ΕΕ στη Λευκωσία, με θέμα τη συνενοχή του πελάτη στην εμπορία προσώπων, ότι υπήρξε πελάτης του αγοραίου σεξ και ότι πρέπει να ρυθμιστεί νομοθετικά η πορνεία, παράλληλα με την καταπολέμηση της καταναγκαστικής πορνείας και του σωματεμπορίου (Στέλνοντας το απατηλό μήνυμα ότι η πορνεία, ως δήθεν «επιλογή» της γυναίκας, δεν έχει σχέση με την καταναγκαστική πορνεία και το οργανωμένο έγκλημα του σωματεμπορίου).

Δίνοντας συνέχεια στον πολιτικό σάλο που προκάλεσε η τοποθέτηση του βουλευτή, η ΠΟΓΟ έθεσε σε αυτόν κάποια σημαντικά ερωτήματα: «Γνωρίζει ο βουλευτής, ότι οι αιτίες της εκπόρνευσης μιας γυναίκας είναι πολύπλευρες και ότι μια γυναίκα μπορεί να καταφύγει στην εκπόρνευση, όχι μόνο μετά από καθαρή μορφή εξαναγκασμού από οργανωμένα κυκλώματα και νταβατζήδες, αλλά και μετά από την απειλή της φτώχιας ή ως αποτέλεσμα περιθωριοποίησης;

»Γνωρίζει ότι η πορνεία συνδέεται, άμεσα ή έμμεσα, με όλων των ειδών τα κοινωνικά προβλήματα, όπως η φτώχια, η οικονομική/κοινωνική εξαθλίωση, η περιθωριοποίηση, ο ρατσισμός, ενώ οι αιτίες της είναι συνυφασμένες με την πατριαρχική κοινωνία και την ανισότητα των φύλων; Θεωρεί ότι είναι φυσιολογικό και θεμιτό, ένας άνδρας να καταφεύγει σε μια σεξουαλική σχέση που στηρίζεται στην εξουσιαστική σχέση αγοραστή - εμπορεύματος;

»Γνωρίζει ότι γυναίκες, κυρίως μετανάστριες, πωλούνται στα σοκάκια της παλιάς Λευκωσίας για 5 ευρώ;».
Ξαναδιάβασα την τελευταία αναφορά της οργάνωσης, για τις μετανάστριες των 5 ευρώ.

Είχα καταγράψει την αγοραπωλησία, περιγράφοντας τους αγοραστές.
Ξεχώριζα τα κεφάλια τους, άλλα φαλακρά, άλλα άσπρα, ανάμεσα στο γυναικείο πλήθος με τα μακριά μαύρα μαλλιά. Έβλεπα τα χαρτονομίσματα να γλιστρούν από γέρικες χούφτες και να χάνονται στα γρήγορα χεράκια των λούμπεν κοριτσιών με τα σχιστά μάτια.

Έβλεπα τα απρεπή και αστεία χουφτώματα. Τα αταίριαστα ζευγαρώματα. Τους χοντρούς τρόπους των αντρών, που έμοιαζαν οι περισσότεροι με ευσεβείς επιτρόπους της εκκλησίας, παράταιρα ναυαγισμένους σε αυτή την προεξοχή της κόλασης.

Έβλεπα τα ανεμοδαρμένα τους πρόσωπα να ξεφυτρώνουν απρόσκλητα στις γυναικείες ομηγύρεις και να δίνουν ελαφρώς σατανική χροιά στη χαρά της σχόλης.
Έβλεπα τις τραβηγμένες γκριμάτσες τους, που υποτίθεται ήταν χαμόγελα, τον φόβο πίσω από την πόζα, την αμετάκλητη απογοήτευση πίσω από την τσακισμένη αρρενωπότητα.
Έβλεπα τον πεθαμένο άντρα μέσα τους να ανασηκώνεται στα πόδια του, εκεί που όλοι τον είχαν γραμμένο και ξεγραμμένο και να καίγεται σαν λαμπάδα σε αυτή την τελευταία macho αναλαμπή.

Αφήνουν πίσω τους τις φρόνιμες ζωές τους, τις μοναχικές τους κλίνες στα «βοηθητικά» πίσω από τις διπλοκατοικίες των παιδιών τους και το αξιοπρεπές τους όνομα και κάνουν γιούρια σε αυτό το παζάρι των φτηνών απομιμήσεων.

Εδώ στην πλατεία και στον σταθμό λεωφορείων. Όπου για μερικά ευρώ, θέλουν να σβήσουν την απελπισία τους, αγοράζοντας λίγες στιγμές ξεχασμένης ηδονής, από γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι εγγονές τους.