Συνεχίζω από εκεί που έμεινα χθες, δίνοντας τον λόγο στην 66χρονη Ισραηλινή Zehavit Blumenfeld, γεννημένη στο BMH (Βρετανικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο), στην Αγλαντζιά, στις 3 Μαΐου 1948, αφού η μητέρα και ο πατέρας της κρατούνταν από τους Βρετανούς στο στρατόπεδο κράτησης της Δεκέλειας, από το 1947.

Είπε, μεταξύ άλλων, μιλώντας ψες στο Πάρκο της Ειρήνης στην Ξυλοτύμπου, κατά την αποκάλυψη αναμνηστικής πλάκας σε ένδειξη της εκτίμησης του Ισραήλ προς τους κατοίκους του χωριού που βοήθησαν τους Εβραίους πρόσφυγες την τριετία 1946-1949, ενώ ήταν έγκλειστοι στους «κάμπους» της Δεκέλειας-Ξυλοτύμπου:

«Δεν έχω δικές μου, προσωπικές, παιδικές αναμνήσεις από την Κύπρο, τη δεύτερη πατρίδα μου. Όμως, από το λίγο που μιλούσαν οι γονείς μου για τα στρατόπεδα όταν ήμουν μικρή, ένιωθα ότι μια μέρα θα έψαχνα τις κυπριακές μου ρίζες. Σήμερα, 65 χρόνια μετά, εγώ και 2.200 άλλα άτομα ψάχνουμε πληροφορίες για τη ζωή των γονιών μας στα στρατόπεδα και για τα πρώτα μας βήματα σ’ αυτόν τον κόσμο. Εδώ, σ’ αυτήν τη γη, έμαθα τη σημασία του να βοηθάς αυτούς που έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής ή γένους. Αυτό το εφαρμόζω μέσω της εθελοντικής εργασίας και αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να πω ευχαριστώ στους Κύπριους αδελφούς μου.

»Έχω επισκεφθεί την Κύπρο αμέτρητες φορές κι έτσι έμαθα για την Κύπρο που δεν γνώρισα ως παιδί. Και το πιο σημαντικό είναι ότι έμαθα να αισθάνομαι τους ανθρώπους της Κύπρου.
»Ανάμεσά μας απόψε βρίσκονται άνθρωποι που ρίσκαραν τη ζωή τους για να βοηθήσουν τους Εβραίους τις μέρες εκείνες. Μερικοί από εκείνους τους ανθρώπους δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Ο πιο γνωστός από όλους αυτούς είναι ο αείμνηστος Πρόδρομος Προδρόμου, τα μέλη της οικογένειας του οποίου ακολούθησαν τ' αχνάρια του και αποτελούν συνέχεια της στέρεης γέφυρας φιλίας ανάμεσα στους δυο λαούς της Κύπρου και του Ισραήλ.

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους ανθρώπους της Ξυλοτύμπου, και ιδιαίτερα το Κοινοτικό Συμβούλιο, που δεν έχουν ξεχάσει, κι ας έχουν περάσει 65 χρόνια. Η υπέροχη πράξη σας θα δώσει τη δυνατότητα σε μελλοντικές γενεές να θυμούνται, να μην ξεχάσουν. Το πάρκο αυτό θα μετατραπεί σε έναν χώρο συνάντησης, γεμάτο από όμορφα λουλούδια και φωνές παιδιών, τόσο για σας όσο και για πολλούς Ισραηλινούς που θα έρχονται σ’ αυτόν τον χώρο για επίσκεψη. Έτσι, άλλος ένας πυλώνας θα προστεθεί στη γέφυρα φιλίας ανάμεσα στους λαούς μας. Eυχαριστώ τον Πρέσβη και την κυρία Harari που με τίμησαν, αναγράφοντας τα δικά μου λόγια στην αναμνηστική πλάκα:

“Η μισή μου πλευρά, η αριστερή, η πλευρά της καρδιάς μου, είναι Ισραηλινή. Η άλλη όμως μισή, είναι Κυπριακή”.

»Αυτά τα λόγια τα έλεγα σε κάθε Κύπριο που ερχόταν στο Ισραήλ για θεραπεία και που γνώριζα ως εθελόντρια σε ισραηλινά νοσοκομεία. Με την άδειά σας, θα κλείσω με την προσωπική ευχή κάποιας που γεννήθηκε εδώ, πριν από 66 χρόνια:

“Μακάρι, αν είναι θέλημα Θεού, να αφιερώσουμε, στο εγγύς μέλλον, ένα δεύτερο πάρκο, δίπλα στο λιμάνι της ελεύθερης πια Αμμοχώστου. Αμήν”».