Μου μίλησε με συγκίνηση ο μουσικός Λευτέρης Μοσχοβίας για την παρουσία του συγκροτήματός του, του εναλλακτικού ethnic group Tat-Tnabar, στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αθαλάσσας.
«Παίζω τόσα χρόνια, αλλά απόψε νιώθω λες και είναι η πρώτη μου φορά», μου είπε. «Δεν ξέρω γιατί… θέλω να δώσω κάτι παραπάνω σ’ αυτούς τους ανθρώπους... να τους δώσουμε πολλή χαρά και ηρεμία. Γιατί η μουσική είναι γιορτή και θεραπεία. Θα παίξουμε για ανθρώπους, ίσως πιο ευαίσθητους, μουσικά. Σε ένα πρότζεκτ που έκανα με το Υπουργείο Παιδείας σε γυμνάσια και λύκεια, είχα 34 μαθητές με ειδικές ανάγκες. Λοιπόν, αυτά τα παιδιά ήταν μουσικά πιο ευαίσθητα από τους υπόλοιπους»...

Με τους δίδυμους 15χρονους γιους του, τον Γιάννη και τον Δήμο, τη σύζυγό του Ελένη και τη Χρύσω στο τραγούδι, τους «τυμπανιστές», όπως μεταφράζονται οι Tat-Tnabar από τα μαλτέζικα, απογειωθήκαμε αυτό το υπέροχο βράδυ στην αυλή του νοσοκομείου Αθαλάσσας.

Πώς τους είπε η ψυχίατρος Αγάθη Βαλανίδου; «Είναι υμνωδοί, θεραπευτές, χορευτές, τροβαδούροι, και χρησιμοποιούν μόνο αυτοσχέδια ανακυκλωμένα μουσικά όργανα - κατσαρόλες, κουβάδες, βαρέλια, πλαστικούς σωλήνες ή ακόμη και λαχανικά! Καταφέρνουν να συνδυάσουν την οικολογία με την τέχνη και να προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα, αλλά ταυτόχρονα να δώσουν και ένα δυνατό μήνυμα για προστασία του περιβάλλοντος. Σε ταξιδεύουν σε μαγικά μονοπάτια όπου μπορείς να ανακαλύψεις ομορφιές του πλανήτη μας, από την έρημο μέχρι τα δάση του Αμαζονίου, από τα βάθη της Αφρικής μέχρι τη σύγχρονη Ευρώπη, από τον βυθό της θάλασσας μέχρι την πιο ψηλή κορφή».

Ναι, ταξιδέψαμε σε μαγικά μονοπάτια, με τους «τυμπανιστές» του Λευτέρη Μοσχοβία και δεν ήταν καθόλου δύσκολο, απ’ τη στιγμή που ακούστηκαν οι πρώτοι ήχοι και το πήραμε απόφαση ότι αυτήν την ώρα ζούμε κάτι ξεχωριστό.

Ασθενείς και υγιείς, έγκλειστοι και επισκέπτες, λικνίσαμε το σώμα και κτυπήσαμε τα δάκτυλα στον ρυθμό, κουνήσαμε πέρα δώθε τα κεφάλια, γελάσαμε δυνατά...
Είδα απέναντί μου μάτια σκοτεινά, γεμάτα οδύνη… στόματα φαφούτικα να χάσκουν πάνω σε ανεξιχνίαστα πρόσωπα… βλέμματα που δεν έχουν μνήμη… ανθρώπους γωνιασμένους στο πιο σκληρό περιθώριο…

Όμως μας έφερε κοντά μια απρόβλεπτη οικειότητα, που έρχεται από πολύ παλιά και πολύ μακριά, ενεργητική, άμεση και αφτειασίδωτη, σαν τη χαμένη μας παιδικότητα.
Όχι, σας βεβαιώνω, δεν ήταν καθόλου δύσκολο.

Απλώς αφήσαμε στη σιδερένια πύλη τη βαριά και ανυπόφορη πανοπλία του καθωσπρεπισμού και της συμβατικής σκέψης… αυτού που πρέπει κι αυτού που δεν πρέπει… και περπατήσαμε απογυμνωμένοι από κάθε υπολογισμό σε αυτήν την ανατρεπτική χώρα της αθωότητας.

Όχι, σας βεβαιώνω, δεν ήταν καθόλου δύσκολο.
Απλώς ανοίξαμε την ψυχή μας στο δροσερό αεράκι, στους τζαζ ήχους με το αφρικανικό άγγιγμα, στην αίσθηση της ελευθερίας σε ένα χώρο όπου ξέρεις πως κανένας δεν πρόκειται να σε κρίνει και να σε κατακρίνει για τίποτε.

Όπου μπορείς να νιώσεις και να εκφράσεις τη χαρά σου, χωρίς να χρειάζεται να δώσεις λόγο σε κανέναν ελαφρόμυαλο κουτσομπόλη και σε κανένα βλοσυρό λογοκριτή.
Όπου πέρασες από τόσο πολύ πόνο, που σε εκτοξεύει στον ουρανό η πιο μικρή, χαμογελαστή στιγμή.