Στη βαριά κατηγορία που το ΕΛΑΜ, για να δικαιολογήσει τα έκτροπά του στη Λεμεσό, εκτόξευσε κατά του Τουρκοκύπριου πολιτικού Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ότι είναι, δήθεν, «εγκληματίας πολέμου» και ότι ευθύνεται για τη δολοφονία Ελληνοκυπρίων στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, απάντησα ήδη με άρθρο μου την Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014 ότι κάτι τέτοιο δεν έχει αποδειχτεί σε αναγνωρισμένα, νόμιμα δικαστήρια. Και ότι αν ανοίξει ο φάκελος των εγκληματιών του 1974 και της δεκαετίας 1960, θα πνίξει η δυσωδία όλη την Κύπρο, γιατί δεν εγκλημάτησαν μόνο Τούρκοι, αλλά και Ελληνοκύπριοι.

Την επόμενη μέρα, Σάββατο 29 Μαρτίου 2014, ο ίδιος ο κ. Ταλάτ, μιλώντας από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Άστρα», απάντησε στις ανεύθυνες συκοφαντίες του ΕΛΑΜ, αναφέροντας ότι τον Ιούλιο 1974 βρισκόταν στην Άγκυρα και ότι «ακόμη και για κυνήγι δεν πήγε ποτέ, ούτε θέλει να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που προβαίνουν σε εγκληματικές πράξεις».

Πρόσθεσε όμως και μιαν ατυχή φράση, θεωρώντας ότι θα ενίσχυε την απάντηση και τη θέση του. «Πώς θα μπορούσε ένας πιστός μαρξιστής όπως εγώ», είπε, «να δολοφονήσει κάποιον που θεωρεί αδελφό και φίλο ή και ανθρώπους με τους οποίους θέλει να συμβιώσει;».

Νομίζω ότι ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ θα έπρεπε να αποφύγει τη «μαρξιστικοποίηση» και γενικότερα την πολιτικοποίηση της συζήτησης στο θέμα της εγκληματικότητας, γιατί η Ιστορία, αυτός ο αλάνθαστος καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής, καταδείχνει ότι μερικοί από τους μεγαλύτερους και πιο βάρβαρους πολιτικούς εγκληματίες στον κόσμο, ήταν «πιστοί μαρξιστές» και αγωνιστές της... ειρήνης.

Πιστός μαρξιστής ήταν ο Γεωργιανός μισάνθρωπος Ιωσήφ Στάλιν, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, που στο όνομα του μαρξισμού, στα σχεδόν τριάντα χρόνια της απόλυτης εξουσίας του, έδωσε εντολές να δολοφονηθούν, εξοριστούν και φυλακιστούν εκατομμύρια σοβιετικών πολιτών, που θα έπρεπε να θεωρεί «αδελφούς και φίλους ή και ανθρώπους με τους οποίους θα ήθελε να συμβιώσει».

Ο προβληματικός αυτός άνθρωπος, στο όνομα του μαρξισμού δολοφονούσε τους μαρξιστές στρατηγούς του, τους μαρξιστές συνεργάτες του, τα μαρξιστικά στελέχη της επαγγελματικής και πολιτικής ελίτ της Σοβιετικής Ένωσης, τα μέλη της ίδιας της οικογένειάς του. Ο Στάλιν, ο σκληρός αθεϊστής με τις θεολογικές σπουδές, πίστευε ότι «όλα τα ανθρώπινα όντα είναι αμαρτωλά, που πρέπει να τιμωρηθούν και να εξιλεωθούν.

Πήρε μαζί του στην εξουσία τη βαθιά πεποίθηση ότι το καθήκον του κυβερνήτη, δεν ήταν να κάνει τους υπηκόους του ευτυχισμένους, αλλά να προετοιμάσει τις ψυχές τους για τον άλλο κόσμο». (Donald Rayfield 2004, «Stalin and his hangmen - the tyrant and those who killed for him»).

Ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, πραγματικά ατύχησε, υποστηρίζοντας την αθωότητά του με την επίκληση της μαρξιστικής του ιδεολογίας, μιας βίαιης ιδεολογίας, βαθιά συγκρουσιακής, όπως είναι και η ναζιστική, που στρέφεται εναντίον ανθρώπων που αποκαλεί «εχθρούς του λαού», ή «εχθρούς του έθνους», αντίστοιχα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, μετά την επικράτηση του Μάο Τσε-τουνγκ το 1949 ύστερα από έναν τρομερό εμφύλιο πόλεμο και με καθοδηγητικές αρχές τις θεωρίες του μαρξισμού-λενινισμού και τις ιδέες του Κινέζου μαρξιστή δικτάτορα, επιχείρησε να μεταμορφώσει την Κίνα σε ένα εκβιομηχανισμένο σύγχρονο κομμουνιστικό κράτος, δολοφονώντας 2 εκατομμύρια «εχθρούς του λαού», δηλαδή επιχειρηματίες και μικροεισοδηματίες.

Επίσης, 2 εκατομμύρια «εχθρούς του λαού» δολοφόνησε ο Πολ Ποτ, πιστός μαρξιστής ηγέτης του κομμουνιστικού κινήματος των Ερυθρών Χμερ στην Καμποτία, εφαρμόζοντας την κολεκτιβοποίηση της χώρας το 1976-1979, μέσω μιας χωρίς προηγούμενο γενοκτονίας.

Βέβαια, να μην ξεχνούμε ότι πολιτικοί εγκληματίες εκτρέφονται, γίνονται ανεκτοί και υποστηρίζονται, όχι μόνο σε κοινωνίες και κινήματα όπου κυριαρχούν ιδεολογίες του μίσους, αλλά και σε κοινωνίες εμποτισμένες με τις ιδέες της αγάπης και της χριστιανικής αρετής.

Η Κύπρος μας, έχει μια πλούσια και μακρά εμπειρία πάνω στο ζήτημα αυτό…