Αθήνα - Λευκωσία πώς θα εμποδίσουν τον Ερντογάν να τουρκέψει την Κύπρο;
Ελλάδα και Κύπρος πώς θα ανακόψουν και πώς θα εμποδίσουν τον χιτλεροφασίστα Ερντογάν να κατακτήσει και να τουρκέψει τον κυπριακό ελληνισμό; Πώς, εξάλλου, θα αποτρέψουν ή και να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή στην Κύπρο τους καλοκαιρινούς μήνες; Είναι τραγικά εμφανές ότι τα διπλωματικά διαβήματα, τα ψηφίσματα, η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία δεν αρκούν για να αντιμετωπιστεί ή να… κατευναστεί το αττιλικό θηρίο.
Με αφορμή την ογκούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας στο συριακό, κουρδικό και ιρακινό μέτωπο, τις ύβρεις και τις επιθέσεις εναντίον των ΗΠΑ, της ΕΕ, του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Ελλάδος και της Κύπρου, διατυπώνεται ένα εύλογο ερώτημα: «Πού το πάει ο σουλτάνος Ερντογάν;». Και ακολουθεί ένα δεύτερο: «Θα φτάσει μέχρι τον πόλεμο για να επιβάλει τις απαιτήσεις του σε βάρος του ευρύτερου ελληνισμού, τον οποίο θεωρεί ως τον πιο αδύναμο κρίκο στη σκακιέρα του νεο-οθωμανικού αναθεωρητισμού του;». Ποια ήταν η πρακτική, μέχρι σήμερα, στην αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών και κυπρο-τουρκικών αντιπαραθέσεων;
Πριν από ένα δίμηνο ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Τσαβούσογλου, μιλώντας στο τουρκικό Κοινοβούλιο, επισήμανε ότι υπάρχουν τρεις επιλογές. Πρώτον, διά της διπλωματικής οδού. Δεύτερον, διά της προσφυγής σε διεθνές δικαστήριο. Τρίτον, με τη χρήση στρατιωτικής βίας. Η Τουρκία του Ερντογάν έχει τελείως διαφορετική αντίληψη και των τριών επιλογών, σε αντίθεση με την Ελλάδα και την Κύπρο. Αθήνα και Λευκωσία επιμένουν, ορθά, ότι, στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις πρέπει να υπερισχύει το Διεθνές Δίκαιο, το κράτος δικαίου, οι βασικές ελευθερίες και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο Ερντογάν ποδοπατά και καθυβρίζει όλα τα πιο πάνω. Πρώτον, διότι είναι ένας ορκισμένος τζιχαντιστής, δηλ. ιεροπολεμιστής, ο οποίος απαιτεί να επιβάλει το Ισλάμ στην άπιστη Δύση, να απαγκιστρωθεί από τις αρχές και αξίες της και να απαλλάξει το τουρκικό κράτος από την εκκοσμίκευση, την οποία ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ιδρυτής της νέας Τουρκίας, επέβαλε από το 1923. Δεύτερον, ο Ερντογάν είναι ένα κακέκτυπο αλλά επικίνδυνο αντηχείο του Χίτλερ, του οποίου μιμείται τις μεθόδους. Τρίτον, το αφήγημα του ΑΚΡ, του κόμματος Ερντογάν, είναι ότι αυτός είναι ο συνεχιστής του τελευταίου σουλτάνου της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Αβδουλχαμίτ Β'. Τέταρτον, ο Ερντογάν διεκδικεί την κληρονομιά της Τουρκίας στον τουρκικό και αραβικό κόσμο, στα Βαλκάνια και στον Καύκασο, δηλ. επανάκτηση εδαφών.
Ήδη, από τη δεκαετία του 1980, σε βιβλίο που εκδόθηκε στα γαλλικά, ο τότε πρόεδρος, Οζάλ, ονειρευόταν την Τουρκία να εκτείνεται από την Αυστρία μέχρι το Βλαδιβοστόκ! Τέτοιες νεο-οθωμανικές ονειρώξεις! Από την άλλη, τίθεται ένα εξίσου σοβαρό ερώτημα: Γιατί ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Ισραήλ, ανέχονται την επιθετικότητα, τον αναθεωρητισμό και τους πολέμους, τους οποίους ο Ερντογάν διεξάγει στην περιοχή μας, με προφανή κίνδυνο ευρύτερης και ανεξέλεγκτης ανάφλεξης; Απάντηση: Συμφέροντα! Οικονομικά, στρατηγικά, ενεργειακά, γεωπολιτικά και πυρηνικά. Πέραν αυτών, ο Ερντογάν τα τελευταία 15 χρόνια ενίσχυσε τον στόλο, την αεροπορία, τον στρατό ξηράς και με όπλα τουρκικής κατασκευής.
Ο σουλτάνος προβάλλει έμπρακτα στρατιωτική ισχύ διότι θεωρεί ότι η Τουρκία είναι μεγάλη δύναμη η οποία, όμως, εκδηλώνει καθαρά επιθετικούς, κατακτητικούς στόχους. Επίσης, με συμμαχίες, βάσεις και αμυντικές συνεργασίες ο Ερντογάν επιχειρεί στρατηγική περικύκλωση Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου. Ο Νταβούτογλου κατέγραψε τη θεωρία, ο σουλτάνος μεταποιεί στην πράξη το «Στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας στην περιοχή μας, με άξονες ρωσο-τουρκικούς ή ρωσο-ιρανο-τουρκικούς ή ακόμα και αφρικανικούς ώστε η Τουρκία του νέου Αβδουλχαμίτ να αναδειχθεί σε υπολογίσιμη δύναμη.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να αναλυθεί και να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα. Ο σουλτάνος, ακολουθώντας πάγια και διαχρονική στοχοθεσία, την οποία επαυξάνει με την προβολή ισχύος και επιθετικούς-κατακτητικούς πολέμους, επιδιώκει, πέραν από το να είναι ήδη ομοτράπεζος των μεγάλων δυνάμεων, να αναδειχθεί σε περιφερειακή και παγκόσμια δύναμη. Η συμμαχία και συνεργασία με τη Ρωσία είναι εποχική λυκοφιλία επειδή εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα της Μόσχας και της Άγκυρας. Έναντι της Ευρώπης ασκεί αδίστακτον εκβιασμό: Θέλει ένταξη a la carte αλλά και δισεκατομμύρια για τα 3,5 εκ. προσφύγων, τους οποίους επισείει ως εφιάλτη προς τους τρεμαλέους Ευρωπαίους.
Έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, ο Ερντογάν είναι ασύδοτος και αδίστακτος. Αθήνα και Λευκωσία είναι οικονομικά και στρατιωτικά αδύναμες μπροστά στον αττιλικό οδοστρωτήρα. Ανακύπτουν δύο ερωτήματα. Πρώτον, γιατί ο ελληνισμός υποτίμησε για πέντε σχεδόν δεκαετίες τον τουρκικό συσφιγκτήρα βόα και αποψίλωσε την άμυνά του; Τώρα η Ελλάδα θα διαθέσει ένα δισ. ευρώ για να καλύψει κάποια κενά στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Δεύτερον, από το 1956 ξεκάθαρος στόχος της Τουρκίας είναι η επανάκτηση της Κύπρου ως πολύτιμου γεωστρατηγικού εφαλτηρίου για τον νεο-οθωμανικό αναθεωρητισμό.
Ελλάδα και Κύπρος πώς θα ανακόψουν και πώς θα εμποδίσουν τον χιτλεροφασίστα Ερντογάν να κατακτήσει και να τουρκέψει τον κυπριακό ελληνισμό; Πώς, εξάλλου, θα αποτρέψουν ή και να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή στην Κύπρο τους καλοκαιρινούς μήνες; Είναι τραγικά εμφανές ότι τα διπλωματικά διαβήματα, τα ψηφίσματα, η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία δεν αρκούν για να αντιμετωπιστεί ή να… κατευναστεί το αττιλικό θηρίο.
