Δύο αναλύσεις του γράφοντος σχολιάζει σήμερα ο εκλεκτός φίλος και αναγνώστης μας Ανδρέας Τ. Λουκά, πρόσφυγας από το Αγριδάκι της κατεχόμενης αλλά μη εκχωρούμενης Κερύνειας μας. Έγραψα ότι για να σωθεί η Κύπρος χρειάζεται μιαν επανάσταση μυαλών και βούλησης για «να ανατραπεί το σαθρό, βρομερό και σαπισμένο καθεστώς που λυμαίνεται τον τόπο», αλλ’ ο αγαπητός Ανδρέας εξηγεί γιατί δεν πρόκειται να γίνει. Μου γράφει:
«Στο χθεσινό σου άρθρο με τίτλο ‘Το τουρκικό ροκ του επικίνδυνου μέλλοντος της Κύπρου’, περιγράφεις τον τρόπο με τον οποίο οι Τούρκοι ‘δουλεύουν’ τον Πρόεδρο. Κάπου αναφέρεις εκείνο που θα έπρεπε να κυριαρχεί στη σκέψη και στις πράξεις όλων των Ελλήνων, όχι μόνο ημών των Κυπρίων. Ότι οι Τούρκοι, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ένα μόνο έχουν στο μυαλό τους: ‘...με ροκ συναυλίες ή χωρίς, επιμένουν σε από μακρού χρόνου τεθέντες στόχους τους ανάκτησης της Κύπρου’! Χθες το πρωί, από το πρόγραμμα του Λάζαρου Μαύρου, δυο δικοί μας άνθρωποι περιέγραψαν με πολύ καθαρό τρόπο πώς οι Τούρκοι έδρασαν και στο Κυπριακό για να πετύχουν τον εν λόγω στόχο τους, αλλά και σήμερα για να επιτύχουν εμπλοκή των Αμερικανών στον πόλεμο στη Συρία, που όπως φαίνεται είναι τελικά δικής τους κατασκευής.
»Πρώτα κολάκεψαν και απείλησαν τους Σύρους. Τώρα κολακεύουν, δουλεύουν, απειλούν, εμπαίζουν τους χρήσιμους ‘ολοπρόθυμους’ δικούς μας, μέχρι να τους οδηγήσουν εκεί που τους είχαν και το 2004 και μετά μας κανονίζουν. Μπορεί ο Ν. Αναστασιάδης ‘με βροντερή φωνή (να) υπογράμμιζε πως δεν θα πήγαινε σε διάλογο κωφών, ούτε για να του πουν κάποιοι εκ των υστέρων ότι θα μεσολαβήσουν, αφού οι συνομιλίες δεν προχωρούν’, αλλά ΄δεν άκουσε κανέναν!’, όχι επειδή έτσι του υπέδειξαν οι επικοινωνιολόγοι του.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο εντασσόταν και η συνέντευξη, στην οποία ‘ο Πρόεδρος αφιέρωσε δύο τηλεοπτικές ώρες για να την ερμηνεύσει (την Κοινή Δήλωση) στα ανησυχούντα κόμματα και στους δύσπιστους πολίτες’. Εμείς, με την απλή μας νοημοσύνη, καταλαβαίναμε πολύ καλά πως μας υποτιμούσε χυδαία και πως απλώς εφάρμοζε το αρχικό του σχέδιο: Να δικαιωθεί και για τις επιλογές του 2004 και για τον ‘αγώνα’ που διεξήγε για να μας μπήξει το σχέδιο Ανάν, αλλά και για τον ‘αγώνα’ του να δυσφημήσει τον αείμνηστο Πρόεδρο Παπαδόπουλο, για τη στάση του εναντίον εκείνου του σχεδίου.
»'Απλά πράγματα’, λες: ‘Οι Τούρκοι αξιώνουν μοιρασιά στο φυσικό αέριο’.
Έτσι κάνουν πάντα: Και το 1960 έγιναν συνέταιροί μας στο κράτος που προέκυψε μετά τον Αγώνα μας, στον οποίο εκείνοι ήσαν και σύμμαχοι με τους Εγγλέζους, και το 2004 έγιναν Ευρωπαίοι πολίτες και απολαμβάνουν ΜΟΝΟ τα καλά της ένταξής μας στην ΕΕ, η οποία έγινε δυνατή με τις θυσίες ΜΟΝΟ ημών των παντοτινών κορόιδων, αλλά και σήμερα θέλουν μοιρασιά στο φυσικό αέριο, το οποίο βεβαίως εμείς ανακαλύψαμε, ενώ εκείνοι αγωνίζονται να παραδώσουν στην Τουρκία όχι μόνο το αέριο αλλά και την Κύπρο ολάκερη, με συμμάχους βεβαίως και τους ολοπρόθυμους δικούς μας χρήσιμους. Σαν κατακλείδα: Είναι ηγεσία αυτή που έχουμε εμείς οι δυστυχοφουκαράδες οι Έλληνες της Κύπρου;
»Σήμερα μιλάμε μόνο για τα πολιτικά τους ‘κατορθώματα’. Γιατί αν μιλήσουμε και για τα οικονομικά τους τέτοια, μάλλον θα πρέπει να αυτοχειριαστούμε. Χρειάζεται, όντως, επανάσταση, όπως έγραψες και στο προχθεσινό σου άρθρο. Αλλά, για να γίνει επανάσταση, χρειάζονται επαναστάτες. Και εμείς μόνο επαναστάτες δεν είμαστε. Σφάγια, έτοιμα και ολοπρόθυμα για σούβλισμα, ναι! είμαστε! Για κουβέντες και παλληκαριές στα καφενεία, ναι, είμαστε! Αλλά όχι και επαναστάτες! Επειδή, για να αποβάλεις τον τρόμο του ραγιά μπροστά στον αφέντη, θέλει αρετήν και τόλμην (και κάτι άλλο, που δεν γράφεται…)».
