ΤΡΙΤΗ ΓΝΩΜΗ

Είναι απίστευτα φοβερό αυτό που ζούμε εδώ και κάποια χρόνια στον ποδοσφαιρικό μας χώρο, και αφορά στις υποχρεώσεις των σωματείων προς όλους όσοι έχουν σχέση με το άθλημα.
Στις προσφυγές παικτών ή και προπονητών, προστέθηκαν τα κριτήρια της ΟΥΕΦΑ και ακολούθως ο μηνιαίος έλεγχος από πλευράς Ομοσπονδίας ήλθε σαν κερασάκι στην τούρτα…

Βγήκε και η διαταγή από το Υπουργείο των Οικονομικών για άμεση καταβολή των χρεών προς Φόρο Εισοδήματος, ΦΠΑ και Κοινωνικές Ασφαλίσεις, και των παραγόντων τα πόδια μπήκαν σ' ένα παπούτσι.
Είναι αλήθεια ότι γίνεται μια υπερπροσπάθεια από τους περισσότερους για να σώσουν ό,τι σώζεται και να σμικρύνουν την τεράστια τρύπα που κληρονόμησαν, όμως κάθε λίγο και λιγάκι νέες υποθέσεις και νέες υποχρεώσεις κάνουν την εμφάνισή τους, και πλέον η όλη εικόνα θυμίζει τη Λερναία Ύδρα, με μόνη αλλά μεγάλη διαφορά ότι απουσιάζει από τη σύγχρονη εποχή ο ημίθεος Ηρακλής για να την εξολοθρεύσει…

Κανείς δεν διαφωνεί ότι οι υποχρεώσεις ειδικά προς το Κράτος πρέπει να εκπληρώνονται.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο το Κράτος οφείλει να διευκολύνει χρονικά τα σωματεία και, κυρίως, αν το ίδιο το Κράτος διαχρονικά έφερε σε πέρας τις ευθύνες που είχε και εξακολουθεί να έχει έναντι του ποδοσφαιρικού χώρου γενικά.

Πολλές ήταν οι φορές που ειπώθηκε από παράγοντες και έγινε αποδεχτό και από πολιτειακούς άρχοντες, ότι το ποδόσφαιρο ήταν και παραμένει ο αξιότερος των πρεσβευτών μας από το 1974 και εντεύθεν.
Ο χώρος αυτός πρόσφερε γενικά πολύ περισσότερα απ' ό,τι έλαβε από την Πολιτεία διά των εκπροσώπων της.

Ήμουν από τους πιο αυστηρούς κριτές των παραγόντων που απλόχερα ξόδευαν λεφτά άλλων ή και έστω κάποια δικά τους και δημιούργησαν οικονομική κόλαση για ομάδες που κάποτε και μεγάλες ήταν και οικονομικά υγιέστατες.

Όμως, έτερον εκάτερον.
Τις παλιές αμαρτίες να τις πληρώσουν αυτοί που είτε ανέχτηκαν είτε και διαδέχτηκαν τους αππωμένους και αποτυχόντες παράγοντες είναι η μια πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη πλευρά είναι η στήριξη από πλευράς Πολιτείας, που όσο προχωρούν τα χρόνια ολοένα και μειώνεται.
Εδώ, είναι γνωστό ότι πάει να εξαφανιστεί η οικονομική βοήθεια προς τα προσφυγικά σωματεία, ειδικά αυτά που στις μικρότερες κατηγορίες δίνουν καθημερινό αγώνα για να κρατηθούν στη ζωή και να κρατήσουν στη μνήμη παλιών και νέων το τι εκπροσωπούν.

Όταν ως πολιτεία απαιτείς από τα σωματεία να αναλάβουν τις ευθύνες τους και έχεις δίκαιο να το πράττεις, την ίδια ώρα πρέπει να είσαι έτοιμη να αναλαμβάνεις και τις δικές σου ευθύνες έναντι αυτού του χώρου.
Και δεν αναφέρομαι στην Πρώτη Κατηγορία ή και στις πιο κάτω, αναφέρομαι και στις Ακαδημίες και σε ό,τι έχει σχέση με υποδομή και ανάπτυξη, για τα οποία κεφάλαια υποτίθεται ότι όλοι κόπτονται…

Πού θέλω να καταλέξω;
Ότι ο καθένας από το δικό του πόστο όφειλε και οφείλει να αναλάβει το μερίδιο ευθυνών που του αναλογούν.

Δεν πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα από τη δική μας οπτική γωνία και μόνο, αλλά θα πρέπει να τα αντικρίζουμε και γενικότερα, και κυρίως όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.
Είναι τόσο απλό, που μόνο εμείς το περιπλέκουμε…