ΤΡΙΤΗ ΓΝΩΜΗ

Για την τεράστια επιτυχία του ΑΠΟΕΛ γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμη στις αμέσως επόμενες μέρες πολλά και θα έλεγα δικαίως, υπό την έννοια ότι μια χρονιά που ξεκίνησε άσχημα, την μετέτρεψε στην κορυφαία στις εγχώριες διοργανώσεις από το 1996.

Δεν είναι μόνο το τρεμπλ που μετατρέπει αυτήν τη χρονιά σε ιστορική και ιδανική για τον ΑΠΟΕΛ, είναι και ο τρόπος που ήρθε, ακόμη και η στιγμή που πανηγυρίστηκε, στο γήπεδο κόντρα στην πιο δυνατή φετινή αντίπαλό του.

Ταυτόχρονα, αυτή η τεράστια επιτυχία ανοίγει νέους ορίζοντες και για Ευρώπη, αλλά και για εγχώριες διοργανώσεις, όπως και στο οικονομικό κομμάτι.
Όπως και να το αντικρίσει κανείς, θεωρείται η επιτυχία αυτή, ειδικά η κατάκτηση του πρωταθλήματος, η πιο γλυκιά στην τελευταία 25ετία τουλάχιστον, συν το ότι μετά το 1949 για πρώτη φορά φτάνει στην κατάκτηση δυο συνεχόμενων πρωταθλημάτων…

Και ενώ στον ΑΠΟΕΛ πανηγυρίζουν τη δίκαιη κατάκτηση του τίτλου, στην ΑΕΛ ψάχνουν να βρουν τι έφταιξε και μια χρονιά, που φαινόταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της, είχε τραγικό φινάλε με απρόβλεπτες συνέπειες για το άμεσο μέλλον.

Μπορεί να υποστηρίζουν ότι η κατάρα των τελικών χτύπησε ξανά την ιστορική ομάδα της Λεμεσού, όμως η αλήθεια να γράφεται, για την αποτυχία να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα που φαινόταν να αγκαλιάζει λίγο πριν από το τέλος, φταίνε πολλοί αλλά έχω την εντύπωση πάνω απ' όλους η διοίκηση και ο προπονητής.

Όταν ο βασικός σου αντίπαλος ενισχύεται σημαντικά τον Ιανουάριο, εσύ αφήνεις το πρώτο σου κανόνι να φύγει για μια χούφτα δολάρια και χάνεις την πιο αξιόλογη και σημαντική μηχανή γκολ.
Θυμίζω ότι ο Σα είχε ήδη πετύχει 13 γκολ στον πρώτο γύρο της κανονικής περιόδου…

Και δεν φτάνει αυτό, φέρνεις Ποτογκάρ, Καλουτζέροβιτς, Γκέτσιεφ και Οριόλ, που μαζί δεν φτάνουν σε συμμετοχές και βεβαίως ούτε τα γκολ του Ορλάντο Σα, πόσω μάλλον την προσφορά του.
Μένεις ουσιαστικά χωρίς επιθετικό, στηρίζεσαι στον Μοντέιρο και στον Μπεμπέ και παρά το γεγονός ότι σου κάνουν δώρα σημαντικά και η Ομόνοια και ο Ερμής και ο Απόλλων, εσύ είσαι ακατάδεχτος και πετάς στα σκουπίδια ό,τι έκτισες στην κανονική διάρκεια της περιόδου.

Όταν είσαι πρωτοπόρος, ο βασικός σου αντίπαλος χάνει 4 βαθμούς σε δυο εβδομάδες από την Ομόνοια, χάνει άλλους τρεις από τον Ερμή και μάλιστα στο σπίτι του, χάνει και από τον Απόλλωνα και η διαφορά πάει στους έξι, τρεις μόλις στροφές πριν από το φινάλε, άμα χάσεις τον τίτλο, κανένα δεν μέμφεσαι παρά τον εαυτό σου.

Και δεν είναι το τελευταίο ντέρμπι που έκρινε τον τίτλο, αλλά η ήττα από τον Απόλλωνα, που ουσιαστικά έχασε με κατεβασμένα χέρια.
Για την τραγική κατάληξη της ΑΕΛ, τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν μόνο στους υπευθύνους της διοίκησης, στον πρόεδρο βασικά, και την τεχνική ηγεσία.

Αυτοί απέτυχαν να έχουν την ομάδα σε επίπεδα τέτοια, που να εξαρτάται μόνο από τα δικά της πόδια, αυτοί ουσιαστικά την αποδυνάμωσαν ή και δεν την ενίσχυσαν όσο θα έπρεπε τον Ιανουάριο, αυτοί θα πρέπει να λογοδοτήσουν στον μεγάλο κόσμο της ΑΕΛ.