Τι άλλο μπορεί να έχει προκαλέσει την απονεύρωση της συνείδησής μας, την εξαφάνιση κάθε ίχνους ευαισθησίας, τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε άναρχη ζούγκλα

Τις πιο σοβαρές αλήθειες τις έχουν πει μεγάλοι κωμικοί. Και στη σημερινή πραγματικότητα της ευρωπαϊκής Κύπρου του 2014, στο νου μου έρχονται τα λόγια του πάντοτε συμπαθέστατου Θανάση Βέγγου με εκείνο το αμίμητο: «Αχ, καλέ μου άνθρωπε!». Και εγώ συμπληρώνω: «Μόνο καλοί και ανθρώπινοι δεν είμαστε». Και πώς μπορούμε να είμαστε καλοί και ανθρώπινοι όταν ως Πολιτεία δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε τις κατ’ επανάληψιν αυτοκτονίες στο μεγαλύτερο σωφρονιστικό μας ίδρυμα;

Μέσα σε λίγες ημέρες πέντε αυτοκτονίες και μια απόπειρα αυτοκτονίας. Για να μην πω πόσες άλλες απόπειρες και πόσα άλλα άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και κανείς, μα κανείς δεν έκανε κάτι το ουσιαστικό γι’ αυτό το θέμα που λέγεται Κεντρικές Φυλακές. Μα τι λέω, τέλος πάντων. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», λέει ο Ανδρέας Κάλβος. Και κανένας δεν είχε την ελεύθερη βούληση να τολμήσει. Δεν δικαιολογείται με τίποτε η αδράνεια κανενός.

Αλλά και ως κοινωνία γενικότερα. Πού φτάσαμε, Θεέ μου; Τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας με όλη αυτήν την ασυδοσία που επικρατεί στην πάλαι ποτέ φιλήσυχη Κύπρο μας! Βρέφος μέχρι ενός μηνός να πετάγεται νεκρό ή ζωντανό στα σκουπίδια και να εντοπίζεται στον τόπο ταφής των απορριμμάτων, λίγο πριν το άψυχο σωματάκι του πολτοποιηθεί! Ζώα να βασανίζονται μέχρι θανάτου από ασυνείδητους και ανεγκέφαλους, συρόμενα στους δρόμους δεμένα σε αυτοκίνητα ή κρεμασμένα στα συρματοπλέγματα περιφράξεων. Πόσος αμοραλισμός, πόση αποσύνθεση; Ένα «απόστημα» δεκαετιών, που μεγάλωνε και μεγάλωνε, μέχρι που έσπασε στα μούτρα μας και η δυσοσμία είναι ανυπόφορη. Μπορεί μια κοινωνία, που έπεσε τόσο χαμηλά, να έχει ελπίδες ανόρθωσης και επιβίωσης;

Και ας μην τα ρίξουμε όλα στην οικονομική κρίση και στην ανεργία. Δεν είναι μόνο οικονομική κρίση που μας μαστίζει. Περισσότερο είναι κρίση αξιών. Τι άλλο μπορεί να έχει προκαλέσει την απονεύρωση της συνείδησής μας, την εξαφάνιση κάθε ίχνους ευαισθησίας, τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε άναρχη ζούγκλα.

Ναι, καλέ μου Βέγγο, μόνο καλοί και ανθρώπινοι δεν είμαστε.