Αν πράγματι επιθυμείς λύση και αγωνίζεσαι 40 τόσα χρόνια για να επιτύχεις έναν έντιμο συμβιβασμό, όντας τώρα, εκ των πραγμάτων, σε μειονεκτική θέση οικονομικά και στρατιωτικά, οφείλεις να είσαι προσγειωμένος

Προσπαθώντας να κατανοήσω πλήρως την έννοια κυριαρχία, που ταλανίζει τώρα τελευταία, και διχάζει κόμματα, πολίτες, και στις δύο πλευρές του νησιού, ανέτρεξα στο λεξικό: Κυριαρχία: Η εξουσία, το απόλυτο δικαίωμα της πολιτείας να είναι εξωτερικά ανεξάρτητη και εσωτερικά κυρίαρχη.

Αλλά, και σε αγγλικά λεξικά, π.χ. στο Oxford Advanced Dictionary, η λέξη sovereignty αποδίδεται ως εξής: Η απόλυτη δύναμη με την οποία κυβερνάται μια χώρα, δηλαδή: The complete power to govern a country. Και σαν επίθετο (sovereign) εξηγείται σαφώς με τη φράση: A country being free to govern itself . Μια χώρα να είναι ελεύθερη να ασκήσει αυτή την κυριαρχία. Να αυτο-κυβερνάται. Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι σε όλες τις εξηγήσεις ή έννοιες, ελληνικών και αγγλικών λεξικών, τονίζονται κυρίως δύο σημεία: Η ελεύθερη-απόλυτη ελευθερία άσκησης εξουσίας και η ανεξαρτησία.

Στην περίπτωση της Κύπρου, λόγω της ύπαρξης δύο κοινοτήτων που δυστυχώς δεν έχουν κοινές εθνικές καταβολές, έχοντας διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, πολιτιστικές παραδόσεις κτλ., το πρόβλημα καθίσταται εκ των πραγμάτων πιο σύνθετο και δυσεπίλυτο, όταν οι συζητήσεις φτάνουν σε αυτό το καυτό-επίμαχο θέμα, που με απλά λόγια θα το αποδίδαμε με την ελληνική φράση: Ποιος θα κάνει κουμάντο;

Άκουσα τον κ. Νικόλα Παπαδόπουλο να εκφράζει επιφυλάξεις ή και ανησυχίες, δικαιολογημένες ενδεχομένως, στην παραχώρηση συγκυριαρχίας προς τους Τ/κ. Για παράδειγμα, στο ποιος θα ελέγχει τον εναέριο χώρο, το συνολικό έδαφος της Κύπρου και, κυρίως, τα θαλάσσια ύδατα πέριξ της νήσου, δηλ. την ΑΟΖ, όπου υπάρχει υπογείως αυτός ο πολυ-διαφημισμένος, τεράστιος πλούτος φυσικού αερίου, που θα μας σώσει από τα πλοκάμια της Τρόικας και του ΔΝΤ, αλλά και πετρελαίου σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες. Η ανόρυξη των οποίων θα μας μετατρέψει εν μιά νυκτί, σε... Άραβες εκατομμυριούχους και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια! Να αποσύρουμε, λέει, τα «δώρα Χριστόφια» προς την άλλη πλευρά, και να αρχίσουμε, αν ορθώς το κατάλαβα, από το σημείο μηδέν. Όμως, και ορισμένα άλλα κόμματα τάσσονται παρά το πλευρό του Προέδρου του ΔΗΚΟ, συμφωνώντας και ενίοτε επαυξάνοντας, προσπαθώντας να συναγωνιστούν το ένα το άλλο, σε εξάρσεις «πατριωτισμού».

Χρησιμοποίησα εισαγωγικά, διότι σήμερα, στη δεινή κατάσταση που βρίσκεται ο τόπος, η έννοια του πατριωτισμού δεν μπορεί να έχει το ίδιο περιεχόμενο που είχε πριν από μια ή δύο δεκαετίες, τότε που νομίζαμε ότι βρισκόμασταν στο ζενίθ της οικονομικής ανάπτυξης παγκοσμίως, μέσα σε ένα λήθαργο-ψευδαίσθηση παντοδυναμίας-ευδαιμονίας. Ίσως η λέξη αυτή θα πρέπει να μετεξελιχθεί στον σύνθετο όρο: Ρεαλιστικός πατριωτισμός. Ή πατριωτικός ρεαλισμός. Δεν ξέρω. Διότι, αν πράγματι επιθυμείς λύση και αγωνίζεσαι 40 τόσα χρόνια για να επιτύχεις έναν έντιμο συμβιβασμό με την αντίπαλη πλευρά, όντας τώρα, εκ των πραγμάτων, σε μειονεκτική θέση οικονομικά και στρατιωτικά, οφείλεις να είσαι προσγειωμένος. Κάνοντας και τους ανάλογους ελιγμούς. Δεν λέω υποχωρήσεις, προσέξτε. Λέγοντας ελιγμούς, δεν αναφέρομαι στην «ευέλικτη πολιτική Χριστόφια», που όλοι γνωρίζουμε ότι δεν κατέληξε πουθενά.

Απευθύνομαι σ΄ εσάς κ. Αναστασιάδη (ή και στον κ. Μαυρογιάννη), που τυγχάνει να κρατάτε σήμερα το πηδάλιο των χειρισμών στο εθνικό θέμα. Και εμπράκτως αποδείξατε το 2004 ότι είστε ρεαλιστής. Λέγοντας ελιγμούς, εννοώ κινήσεις έξυπνα σχεδιασμένης τακτικής, ομόφωνα αποδεκτής από το Εθνικό Συμβούλιο, προκειμένου να πλησιάσετε, κατά το δυνατόν, τις θέσεις τού απέναντι διαπραγματευτή κ. Ερτούγ και της Τουρκίας, σε ένα παιγνίδι πάρε-δώσε, χωρίς φυσικά να παραγράφονται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Για να υπάρχει κάποια ελπίδα προσέγγισης. Αλλά φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ακόμα η απαιτούμενη πολιτική βούληση από ορισμένους. Ένθεν και ένθεν της διαχωριστικής γραμμής. Βλέποντας τη δυστοκία, ακόμη και σε έκδοση κοινού ανακοινωθέντος, επιτρέψετέ μου να χρησιμοποιήσω την κυπριακή παροιμία που συχνά χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου: « Όποιος εν θέλει να ζυμώσει γιε μου, πέντε μέρες κοσσιηνίζει!».

ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΗΣ
Ερευνητής, εκπαιδευτικός