ΑΠΟΨΗ

Άντε, καλή χρονιά, και τον νου μας. Οι καρχαρίες παραμονεύουν κι η μοίρα της μαριδούλας γνωστή και παμπάλαια!

Φεύγει, λέει, ο χρόνος! Και σκέφτεσαι: Πόδια έχει για να πάει κάπου; Και πού; Κυλάει, χάνεται, σβήνει και μαζί του σβήνω λίγο-λίγο κι εγώ! Δεν τον ξέρω, μα ορίζει τη ζωή μου χωρισμένος σε τέρμινα, ώρες, μέρες, νύχτες, μήνες! Βλέπω τα σημάδια του (πρόσωπο, μαλλιά, κορμοστασιά, άσ' τα να πάνε!) και νιώθω πως με κλέβει, βάζοντας μιαν ακόμα μονάδα, όχι κέρδος, μα βάρος στην καμπούρα μου, που ήδη γέρνει. Δεν γελιέμαι, αυτός ο κύριος μ’ οδηγεί στον βαθύ ωκεανό της αιωνιότητας.

Κι αν για κάθε χρόνο που φεύγει το ξεπροβόδισμα κυμαίνεται από το «καλό κατευόδιο» ώς το «στα τσακίδια», αναλόγως της συμπεριφοράς του αποχωρούντος, για τον φετινό τι θα βγάλουμε απ’ την ψυχούλα μας να την ξαλαφρώσουμε; Να του πούμε «στον αγύριστο»; Γιατί, γύρισε κανείς απ’ τους όμοιους και χειρότερούς του; Χάρη του κάνουμε να τον στείλουμε να τους βρει! Και καλά, το μαύρης μνήμης 2013, το ’τρεμες έτσι κι αλλιώς, μ’ εκείνο το δεκατριάρι του, για τους δικούς σου λόγους. Αυτό που μας έρχεται, χωρίς τη ρετσινιά του γρουσούζικου, μα με σφαίρες ελαστικές -να μας βαράνε με το μαλακό- από τραπεζίτες, υπουργούς, ΔΝΤ, Τρόικες, τι να περιμένεις;

Μας το… υποσχέθηκαν από αρκετά ώς πολύ πιο δύσκολο από το 2013. Από την πρώτη του κιόλας μέρα, νέες φορολογίες, νέα μέτρα, ας όψονται το μνημόνιο και οι υπογραφές που βάλαμε. Άντε τώρα να το παίξεις και φέτος το παιχνίδι με τις χαρούλες και τις υποδοχές! Με κουρεμένους τους μισθούς, τις συντάξεις, μα κυρίως τα όνειρα, με τόσους και τόσους να κλαίνε για τα πιο βασικά και απαραίτητα. Κι άσε τις ηρωικές παρηγόριες του τύπου «παρόλα τα μαύρα του ο χρόνος που φεύγει δεν μου ’δωσε και χαρές, δεν έχω ακόμα αντοχές, δεν είμαι γερή και ολόρθη να παλεύω τα δύσκολα;». Τι λες, καλέ, που τα ’κανε όλ’ αυτά ο χρόνος! Η παλληκαριά σου μήπως; Η περηφάνια σου να μην παραδοθείς αμαχητί; Μην παραμυθιάζεσαι. Χρόνος δεν υπάρχει.

Ο χρόνος είσαι εσύ. Το ατελές δημιούργημα του ανώτερου όντος, που σε στέλνει εδώ χωρίς να σε ρωτήσει αν θέλεις και θα σε αποσύρει πάλι χωρίς να σε ρωτήσει αν θέλεις και αν φοβάσαι το μετά. Οι βαθιά θρησκευόμενοι πιστεύουν πως ταυτίζοντας το δικό τους θέλημα με το θέλημα του Θεού κερδίζουν την αιωνιότητα που είναι ο ίδιος ο Θεός και που τα γήινα μάτια μας δεν μπορούν να τη δουν. Όσοι δεν έχουμε φτάσει σε τέτοια ύψη συνταύτισης, επιστρατεύουμε ρόδια, γούρια, συγγενείς που κάνουν καλό ποδαρικό, πετάμε νομίσματα στο κατώφλι μας πριν το περάσουμε για να ξορκίσουμε κάθε κακό που θα μπορούσε να μας φέρει αυτό που λέμε χρόνο. Πάντα αυτό δεν κάναμε; Φέτος, είναι ακόμα πιο μεγάλη η ανάγκη για όλ’ αυτά, αφού τα κουράγια μαζί με τα εισοδήματα λιγοστεύουν, κι οι ανάγκες μαζί με τους φόβους πληθαίνουν.

Ας ξεθάψουμε, όσο βαθιά κι αν είναι μέσα μας, όποιο ίχνος κουράγιου και, προς Θεού, μη φορτώσουμε τα όσα θα μας βρουν στον χρόνο που θα ’ρθει. Την αστοχασιά τη δική μας των νάνων που την είδαμε ξαφνικά γίγαντες και την αχορτασιά των γιγάντων που την είδανε ξαφνικά κυρίαρχοι των πάντων, χρόνο τα λένε τώρα; Όχι, για να ’μαστε δίκαιοι. Και, τέλος πάντων, έτσι για να μη χαλάσουμε την παράδοση, ας τα κρατήσουμε τα έθιμα, ας διαβούμε το κατώφλι του 2014 με χαμόγελο κι ας οπλιστούμε με όσο κουράγιο και σύνεση μπορούμε. Άντε, καλή χρονιά, και τον νου μας. Οι καρχαρίες παραμονεύουν κι η μοίρα της μαριδούλας γνωστή και παμπάλαια!

ΑΛΕΚΑ ΓΡΑΒΑΡΗ ΠΡΕΚΑ