Αυτό που ξηστηκός παρακολούθησε ο λαός στην Κύπρο διαδραματιζόμενο στη νέα μασκαράτα, τής Γενεύης, δεν είναι απλώς ο εξοργιστικός διασυρμός τής λογικής. Ούτε η παραλυτική αδράνεια όσων περί τον κ. Αναστασιάδη ένθρονοι εθεώντο ανέκφραστοι τη διαδικασία διάπραξης τού διασυρμού. Είναι η ασύγγνωστη ανοχή τους, μπροστά στην ανεμπόδιστα εξελισσόμενη μακάβρια κατάρρευση τού (εναπομείναντος) κράτους τής Κύπρου, που εξέπληξε τον θεώμενο, το εκπληκτικό εκείνο φαινόμενο, λαό. «Μακάβρια» δε η κατάρρευση, κατά το ότι, καλώς ή κακώς, (εγώ λέω κακώς…) είναι απελπιστικά συνδεδεμένος πια με αυτό το υπόλειμμα, έστω, κράτους και την επιβίωσή του, ο ίδιος ο Ελληνισμός εδώ κάτω!
Οι ως άνω ένθρονοι, είδαν πρώτα το άλλοτε προεδρικό αυτοκίνητο τού κ. Αναστασιάδη με τον επιβάτη του, να καταφθάνει στο κτήριο τού συνεδρίου, απογυμνωμένο από ό,τι παλαιόθεν έφερε μονίμως ως έμβλημα: Τη σημαία τής Κυπριακής Δημοκρατίας! Ακολούθως είδαν, να τον καθίζει, τον επιβάτη, ο ταξιθέτης τής αίθουσας πίσω από μια ταμπελίτσα, όπου αναγραφόταν η επιγραφή «ο Εξοχότατος κύριος Αναστασιάδης»!
Πιο μετά πρόσεξαν και πού ακριβώς τον έβαλε ο ταξιθέτης να καθίσει. Τότε μπερδεύτηκαν: Δεν καθόταν δίπλα στον συνδαιτυμόνα Γραμματέα τού ΟΗΕ! Καθόταν παραπέρα, μετά από τον Έιντε. Κι ούτε «εκ δεξιών» τού Γραμματέα. (Εκ δεξιών καθόταν - «εξοχότατος» επίσης - ο κ. Ακιντζί…). Κάπου στα αριστερά, αριστερότερα και τού γραμματειακού απεσταλμένου Έιντε καθότανε! Τότε είναι που αντέδρασε ο Κοτζιάς, από την άλλη πλευρά τού τραπεζιού. Έκθαμβοι (πάλι θεατές) οι ένθρονοι, είδαν να τού στέλλει σε χαρτάκι τα εξής οργισμένα: «Το παραξήλωσες ρε Νίκο!
Εσύ είσαι που έχεις, απ’ όλους εδώ μέσα, το υψηλότερο αξίωμα: Πρόεδρος κράτους, εκλεγμένος! Όλοι οι άλλοι, υπουργοί, κρατικοί εντεταλμένοι, (και κρατικοί εγκάθετοι…) είμαστε διορισμένοι. Κι όμως σού φάγανε τη θέση σου δίπλα στον Γκουντιέρες! Φυσικό, βεβαίως, αφού τρέμεις να πεις πως είσαι Πρόεδρος, μήπως και σου φύγει ο Τσαβούσογλου... Όμως πρέπει να ξέρεις: «Όλοι έχουμε ιστορικές ευθύνες για το Κυπριακό. Μη γίνεσαι λοιπόν (όπως τα παπαγαλάκια σου), "ουρά του τουρκικού εθνικισμού". Κάνε επιτέλους κάτι…»
Μετά από το σημείωμα εκείνο, όλοι (ακόμη και οι ένθρονοι τής συνοδείας του) είδαν τον κ. Αναστασιάδη όντως να κάνει κάτι: Κάλεσε τον ταξιθέτη τής αίθουσας, έσκυψε, και «ξεκάθαρα» (και προσοχή στο «ξεκάθαρα») τού ψιθύρισε. «Σού κάνω μια δήλωση: Είμαι Πρόεδρος τής Κυπριακής Δημοκρατίας»! Η «δήλωση» τού κ. Αναστασιάδη φαίνεται διαδόθηκε από τον ταξιθέτη σ’ ολόκληρη την αίθουσα, αν κρίνει κανείς από τα χάχανα που ευκρινώς ακούστηκαν από τη μεριά όπου καθόταν («συρμένος» προφανώς εκεί από τον Τορναρίτη) ο Τσαβούσογλου... Ούτε, όμως, και τότε, από την προεδρική εκείνη μασκαράτα, ούτε όμως και σε λίγο, απ’ εκείνη τού Τσαβούσογλου, οι ένθρονοι τής προεδρικής συνοδείας, είτε αντέδρασαν, είτε έδρασαν. Διότι όπως ήδη το είχε πει ο ποιητής:1*
«Μητέρα, δεν βλέπεις πως μας αφαίρεσαν τα οστά / και σωριαζόμαστε στο παραμικρό / και προσπίπτουμε;»
Φυσικά, ο ποιητής ποιητής μιλούσε το 1965! Σήμερα, τα «σωριαζόμενα στο παραμικρό» και «προσπίπτοντα» τότε εύπλαστα όντα, ήδη πολτοποιημένα κατέληξαν πια σε υγρή κατάσταση. («Υγρά» στοιχεία, που παίρνουν εκάστοτε το σχήμα τού ποτηριού όπου θα τους βάλουν). Δεν βρίσκονταν δε κι από πουθενά, ο Αβέρωφ, (ή και ο Προδρόμου) με την τρέχουσα στην ιδεολογία τού εξ επαγγέλματος εμπαιγμού τής λογικής γλώσσα τους, (γλώσσα των υγρών πια στοιχείων τού ποτέ στέρεου Συναγερμού) να τού εξηγήσουν ότι κακώς χαχανίζει: Αυτοί έχουν ανά χείρας, γι’ αυτήν ακριβώς την προεδρική δήλωση, και νομική γνωμάτευση!2* Υπέρλαμπροι αστέρες τού «χαμένου κέντρου», που έλεγε κι ο Ζήσιμος Λορεντζάτος...*
Υπάρχει όμως το ερώτημα: Τι να σκέφτονται αλήθεια, εκείνοι οι, καμιά δεκαριά όλοι κι όλοι, νεαροί τότε, ιδεολόγοι, που, και καταδιωκόμενοι, μαζεύονταν το 1975 στο κτήριο εκείνο, Κωστή Παλαμά και Ομήρου γωνία, (απέναντι στον προμαχώνα «Τρίπολη») κι οραματίζονταν κίνηση συναγερμού τής, όσης απέμεινε, εθνικής ψυχής, ώστε παρατώντας πια τα ξυλοκέρατα τής δεκατετράχρονης εξορίας, να επανέλθει όθεν το 1960 αποδήμησε. (Όνομα ειρήσθω τής «κίνησής» τους Εθνικός Συναγερμός).
Και αυτά ένα ολόκληρο χρόνο πριν αφιχθεί (αλλαχόθεν εκπαραθυρωθείς) ο Κληρίδης, και να γίνει αρχηγός του. (Οπότε και το Εθνικός, έγινε αίφνης «Δημοκρατικός Συναγερμός»!) Τί να σκέφτονται, λοιπόν, εκείνοι, (εν οίς και ο γράφων!) τώρα που βλέπουν ποια (υπέρλαμπρα) υγρά στοιχεία οδηγούν τον ποτέ Συναγερμό. Τί άλλο από ό,τι λέει, πιο κάτω, ο ίδιος ποιητής:
«Τώρα οξειδώθηκαν όλα μέσα μας, μητέρα / τώρα σκέβρωσαν όλα μέσα μας».
1*Ο …«σκοτεινός» (θού Κύριε...) Κώστας Μόντης: (Πρώτο) ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ.
2*Σάμπως βρίσκεται και κανένα χαμίνι πια, που να φωνάξει, «ο βασιλιάς είναι γυμνός»…
ΧΑΡΗΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
Διδάκτωρ τού ΕΜΠ
