Για να είναι αποδεκτή λύση στο Κυπριακό, θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει το ένα ή το άλλο. Αυτή η επωδός έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο σε δηλώσεις ένθεν και ένθεν του κατοχικού συρματοπλέγματος, που χωρίζει την Κύπρο στα δυο. Σάμπως και το Κυπριακό είναι στα πρόθυρα ή σε ακτίνα λύσης και καταβάλλεται προσπάθεια να προδικαστεί είτε η αποδοχή είτε η απόρριψή της.

Ο προσδιορισμός των αδιαπραγμάτευτων «θέλω» ή των «μη θέλω» της μιας Κοινότητας είναι εύκολο να ιεραρχούνται δημόσια, ιδιαίτερα όταν δεν λαμβάνονται σοβαρά και υπεύθυνα υπ' όψιν τα «θέλω» και τα «μη θέλω» της άλλης Κοινότητας.

Οι δυο Κοινότητες έχουν και υπογραμμίζουν η καθεμιά τις δικές της «κόκκινες» γραμμές στη λύση του Κυπριακού, οι οποίες τις πλείστες περιπτώσεις αποτελούν «κόκκινο» πανί για την άλλη Κοινότητα. Ενδιαφέρον να ακουσθεί η γνώμη αυτών, που και στις δυο Κοινότητες εκφράζονται δημόσια και υπερθεματίζουν για τις δικές τους «κόκκινες» γραμμές, πώς θα καταλήξουμε σε λύση αμοιβαία αποδεκτή και από τις δυο Κοινότητες;

Επομένως, αν σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα στις διαπραγματεύσεις η μια πλευρά εμμένει στις δικές της «κόκκινες» γραμμές και ταυτόχρονα η άλλη εμμένει στο ίδιο θέμα στις αντίστοιχες δικές της «κόκκινες» γραμμές, πώς θα εξευρεθεί κοινή συναινετική λύση; Εκτός αν υπάρχει εκατέρωθεν η ψευδαίσθηση ότι η μια πλευρά μονομερώς θα κινηθεί και θα υιοθετήσει τις «κόκκινες» γραμμές της άλλης πλευράς. Κάτι τέτοιο φυσικά αναγνωρίζεται από όλους ότι είναι αδύνατο να συμβεί και είναι εκτός πραγματικότητας.

Στο τραπέζι των συνομιλιών υπάρχουν δυο πλευρές και όσο κι αν η πρώτη θεωρεί τις δικές της προσεγγίσεις ως την πεμπτουσία της λύσης, ιδιαίτερα χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν τις σκέψεις, προσεγγίσεις, ανησυχίες, φοβίες και ό,τι άλλο συνεπάγεται της δεύτερης, δεν είναι δυνατή η προσέγγιση των δυο πλευρών, πολύ δε περισσότερο η εξεύρεση λύσης κοινά αποδεκτής. Επομένως, η εμμονή των πλευρών στις «κόκκινες» γραμμές τους οδηγεί σε αδιέξοδα, άρα σε μη λύση και διαιώνιση, στην καλύτερη περίπτωση, της υπάρχουσας ντε φάκτο κατάστασης.

Οι διαπραγματεύσεις έχουν εισέλθει σε μια κρίσιμη φάση, σύμφωνα με δηλώσεις των άμεσα εμπλεκομένων, οι οποίοι και προδικάζουν ότι οι εντατικές συναντήσεις αυτού του μήνα μεταξύ των δυο ηγετών θα μπορούσαν να έχουν καταλυτική σημασία για την εξεύρεση λύσης μέχρι και το τέλος του 2016. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτό πού στηρίζεται ακριβώς μια τέτοια αισιοδοξία, τη στιγμή μάλιστα που και οι δυο πλευρές με κάθε ευκαιρία τονίζουν δημόσια τα δικά τους αδιαπραγμάτευτα «θέλω».

Μήπως όμως οι εκατέρωθεν δημόσιες δηλώσεις είναι χωρίς αντίκρισμα και αποτελούν απλώς μέρος επικοινωνιακών παιχνιδιών, ενώ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων άλλα λέγονται και συμφωνούνται, τα οποία ενισχύονται ή καταβάλλεται προσπάθεια να προδιαθέσουν την κοινή γνώμη με επιλεγμένες διαρροές;

Ο μόνος που θα μπορούσε υπεύθυνα να διαφωτίσει τουλάχιστον την ε/κ Κοινότητα είναι ο ΠτΔ, ο οποίος έχει καθήκον να ενημερώνει ολοκληρωμένα την πολιτική ηγεσία και κατ’ επέκταση και τον λαό, για το πώς προχωρούν οι διαπραγματεύσεις, αλλά κυρίως πώς η δική μας πλευρά εργάζεται και συμβάλλει ώστε να ξεπεραστούν αδιέξοδα, να εξευρεθούν λύσεις σε διιστάμενες απόψεις, να υπάρξουν συγκλίσεις με στόχο να φθάσουμε σε απόσταση λύσης, πρώτα στις εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού, πράγμα που θα δημιουργεί και την προοπτική επίλυσης των διεθνών πτυχών του προβλήματος.

Σίγουρα μας ενδιαφέρει η λύση του Κυπριακού, αλλά όμως όχι η όποια λύση. Πλείστες τόσες φορές έχει περιγραφεί η επιδιωκόμενη λύση, η οποία να συνενώνει τη χώρα και τον λαό, να διασφαλίζει την ασφάλεια και ισόνομη ανάπτυξη των δυο Κοινοτήτων, να δημιουργεί προοπτικές σταθερής ειρήνης στο νησί.

Οι βασικές αρχές μιας τέτοιας λύσης περιγράφονται τόσο στα περί Κύπρου Ψηφίσματα του ΟΗΕ, όσο και στις Συμφωνίες Κορυφής. Η περιχαράκωση της κάθε πλευράς στις δικές της «κόκκινες» γραμμές είναι αμφίβολο κατά πόσο συμβάλλει στην επίτευξη του ποθητού στόχου, που και οι δυο διαπραγματευτές δημόσια δηλώνουν ότι επιδιώκουν.

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΖΟΥΠΗΣ