Τη νύκτα της 15ης προς την 16η Ιουλίου 2016, τα ΜΜΕ ανακοίνωναν ένα πραξικόπημα στην Τουρκία εναντίον της κυβέρνησης του κ. Ερντογάν. Το πραξικόπημα, όμως, αυτό κατεστάλη σχεδόν αμέσως και ο κ. Ερντογάν παρουσιάσθηκε στην τηλεόραση θριαμβευτής, ζητώντας την κεφαλή των ενόχων «για το καλό του λαού, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Ο κ. Ερντογάν, με αφορμή αυτό το πραξικόπημα, επέβαλε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη χώρα του για τρεις μήνες, πράγμα το οποίο θα του επιτρέψει να περνά νόμους και διατάγματα χωρίς την έγκριση του Κοινοβουλίου και γενικά να εφαρμόσει την πολιτική του για αλλαγή του Πολιτεύματος (Βλ. «Le Monde», 22 Ιουλίου 2016, σελ. 1, 2, 3 και 25).

Από τη μέρα της καταστολής του πραξικοπήματος, το καθεστώς του κ. Ερντογάν συνέλαβε, απέλυσε και οπωσδήποτε εξουδετέρωσε 55.000 πρόσωπα. Επενέβηκε στο δικαστικό σώμα, στους πανεπιστημιακούς, στους δημοσιογράφους, στα ΜΜΕ, στην κοινωνία των πολιτών, στους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε οποιοδήποτε ήταν εμπόδιο στον κ. Ερντογάν και στο καθεστώς του.

Μερικοί λένε ότι το πραξικόπημα είχε σχέση με το καθεστώς, ίσως, όμως, αυτό να ανήκει στη ‘conspiracy theory of history’. Το γεγονός, όμως, είναι ότι ο κ. Ερντογάν επωφελήθηκε αυτού για να προωθήσει την πολιτική του. Άλλωστε, τα δικτατορικά μέσα που χρησιμοποιεί ο κ. Ερντογάν από χρόνια καταγγέλλονται συνέχεια από την αντιπολίτευση.

Πριν από την 15η Ιουλίου τα καταγγέλλει ο κ. Demirtas, Πρόεδρος του αντιπολιτευόμενου κόμματος HDP, σε άρθρο του στη «Le Monde Diplomatique» καθώς και η L. M. Gavenaux (Βλ. Selahattin Demirtas, «L’ homme qui se prend pour un Sultan», (‘Ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του Σουλτάνο’), «Le Monde Diplomatique», Juillet 2016, σελ. 1, 4). Ο κ. Ερντογάν συνεχίζει την πολιτική του χρησιμοποιώντας κι όλα τα εφόδια που του παρέχει το κόμμα του AKP, που κατέβηκε στους δρόμους για να τον υποστηρίξει.

Αυτή είναι η κατάσταση στην Τουρκία. Η Τουρκία βρίσκεται συνέχεια σε ένα καθεστώς που δεν συμβαδίζει με τη δημοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε στη Δύση. Μέσα στα 50 τελευταία χρόνια είχαμε τρία άλλα πραξικοπήματα στην Τουρκία, το 1960, το 1971 και το 1980.

Οι Δυτικοί, όμως, παρόλο ότι γνωρίζουν την κατάσταση δεν είναι διατεθειμένοι να σταματήσουν να θωπεύουν τη χώρα. Το ΝΑΤΟ, γιατί τη θεωρεί ως βασικό του εταίρο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και η ΕΕ, γιατί πιστεύει ότι τη χρειάζεται για το θέμα των μεταναστών.

Έτσι η Τουρκία θα συνεχίζει να καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της και άλλων λαών χωρίς να βρίσκει σημαντική αντίσταση από τους Δυτικούς. Και παρόλο που οι λαοί γενικά δεν συμφωνούν με αυτά που γίνονται στην Τουρκία, οι κυβερνήσεις, για κακώς νοούμενα συμφέροντα, την υποστηρίζουν και την αφήνουν στο απυρόβλητο.

ΔΡ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ
[email protected]
Δικηγόρος, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων