(Μην ανησυχείτε, αστειεύομαι!)
«Αν η σκλαβωμένη Κύπρος δεν καθόταν σταυροπόδι και σταυροχέρι 42 άπραγα χρόνια, ψες ίσως να ήταν η νύχτα της».
Τα παραπάνω που έγραψα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια μέρα μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, εδημιούργησαν τεράστιο θέμα και απασχόλησαν πολύ κόσμο μέχρι και σήμερα.
Ομολογώ, δεν περίμενα τέτοια αντίδραση, ιδίως αρνητική, συνοδευόμενη μάλιστα από πολλά απρεπή σχόλια. Από τους σύνοικους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους της Τουρκίας τα δικαιολογώ, από τους δικούς μας όμως;
Και τι είπα που τους ενόχλησε; Ότι δεν ήμασταν έτοιμοι, δηλαδή αν δεν σπαταλούσαμε τα προηγούμενα 42 χρόνια στα ευχολόγια και την απραξία, αλλά κάναμε ότι θα έκανε ένας συνετός λαός υπό κατοχή, δηλαδή να ετοιμάζεται συνεχώς και επί συστηματικής βάσεως για απελευθέρωση, τότε ίσως να ήταν η ευκαιρία μας, μέσα στο χάος και την αβεβαιότητα που δημιούργησε το τουρκικό πραξικόπημα.
Μια λογική προσέγγιση, που πιστεύω θα ήταν στο μυαλό του κάθε υγιούς σκεπτόμενου Έλληνα της Κύπρου αλλά και της Ελλάδος. Επειδή όμως δεν ήμασταν έτοιμοι, καθόλου μάλιστα, αυτή ήταν μια αντίδραση αγανάκτησης για τον μηδενισμό και την ηττοπάθεια που επικρατεί στη δική μας πλευρά όλα τούτα τα χρόνια.
Αυτό το αυτομαστίγωμα λοιπόν προκάλεσε οργή μεταξύ μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου μας, πώς δηλαδή τόλμησε ένας πολιτικός να βάλει στο τραπέζι την ένοπλη απελευθέρωση, ακόμα και υπό τις πιο ευνοϊκές συνθήκες.
Αυτό πραγματικά με ενόχλησε. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν διάβαζα και άκουγα τα διάφορα σχόλια. Άλλαξε, λέγω, τόσο πολύ ο Κυπραίος; Βολεύτηκε στον ρόλο του σκλάβου; Ίσως και να του άρεσε, αφού δεν χρειάζεται να κάνει ή να σκεφθεί οτιδήποτε, που του ταράσσει την ησυχία του;
Από την άλλη όμως αυτός ο κόσμος, όταν κληθεί σε μια επιστράτευση, θα πάει να πολεμήσει, δεν είναι ρίψασπις. Δεν τους ενοχλεί όμως που το κράτος τους δεν προνόησε από την εποχή της ειρήνης να κάνει αυτά που έπρεπε για να υπερασπισθούν την Πατρίδα τους και τους εαυτούς τους, με ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να είχαμε, αν προνοούσαμε.
Και τα έβαλαν μαζί μου, διότι τους υπέδειξα τη γύμνια μας. Και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θέλουν την κεφαλή μου, διότι τους υπέδειξα ότι ξάπλα, φραπέ και χαβαλές είναι αργός θάνατος όταν είσαι αδύνατος και υπό την κατοχή ενός αδίστακτου εχθρού. Το μικρό μας μέγεθος έπρεπε να ήταν αιτία ακόμη μεγαλύτερης προσπάθειας, αντί δικαιολογία παραίτησης.
Δεν υπάρχει άλλο παράδειγμα στο παγκόσμιο, όπου η πολιτική ηγεσία ανεξαρτήτως χρώματος δεν πιστεύει στις δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας της. Αυτή είναι η ουσία της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα και ξεκινά από την ανεξαρτησία. Αυτά είναι που βλέπει ο λαός και χαβαλίζει, αφού ο κατήφορος είναι πάντα ελκυστικός.
Ας τα αφήσουμε λοιπόν έτσι τα πράγματα, χαλαρά και αδιάφορα και ώσπου πάμε.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΡΟΤΣΑΣ
