Οι Δυτικοί πολιτικοί εκπλήσσονται όλο και περισσότερο με τα καμώματα του Ανονόμαστου, ο οποίος πλέον, στο όνομα της δημοκρατίας, κάνει κυριολεκτικά ό,τι του έρθει στο μυαλό. Αν και προσαρμόζει, κάπως, τα λόγια του, όταν απευθύνεται στους ξένους, ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι αντιλαμβάνονται ότι επιθυμεί να κυριαρχήσει παντού, με απόλυτο αυταρχισμό και χωρίς κανένα ηθικό περιορισμό.
Ακούγονται πράγματα που δεν τα χωρά ο Δυτικός νους, όπως, για παράδειγμα, να επιβάλεις τη θανατική ποινή για αδικήματα που δεν την προϋπέθεταν όταν διαπράχθηκαν, για να μην... ταΐζεις αυτά τα... σκουλήκια! Να τους πετάξεις σε λάκκους χωρίς ένα υποτυπώδες τελετουργικό. Το μόνο που δεν ακούστηκε είναι να τους αφαιρέσουν και τα ζωτικά όργανα (με το μικρόβιο της προδοσίας)...
Ο Ελπήνωρ διερωτάται: η Δύση όντως ξαφνιάζεται με όλα ετούτα ή απλώς ενοχλείται με τον απροκάλυπτο, ανεξέργαστο και βάρβαρο τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τα εφαρμόσει; Μήπως ενοχλούνται επειδή ο Ανονόμαστος αποκαλύπτει τα Μυστήρια; Μήπως τους ενοχλεί το γεγονός ότι οι ίδιοι εξουδετερώνουν με άλλες διεργασίες τους αντιπάλους των και τους κοστίζει και «κάτι παραπάνω»;
Σε κάθε περίπτωση, ο παραλογισμός φτάνει στα όρια του αστείου με αυτά που συμβαίνουν στους εκπαιδευτικούς γενικά, και του γελοίου σε ό,τι αφορά τη στάση του απέναντι στους Πανεπιστημιακούς. Το ποσοστό των Πανεπιστημιακών που εκδιώχθηκαν είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας, ότι δεν γίνεται να έχουν τόσο ριζοσπαστικές απόψεις. Προφανώς, αν είχαν τέτοια δύναμη, ικανότητα ή δυνατότητα, θα είχαν οδηγήσει αναίμακτα τη χώρα τους σε άλλες, φωτεινότερες οδούς.
Αν, όντως, είναι επικίνδυνοι αυτοί, τι θα γίνει με τα συγγράμματά τους; Δεν πρέπει κι αυτά «να καώσι»; Δεν πρέπει να ριχτούν στην πυρά, στο όνομα της δημοκρατίας, όλα τα συγγράμματά των «ίνα παύσωσι» να δηλητηριάζουν τη νεολαία; Σε ό,τι αφορά τα υποχρεωτικά μαθήματα, καλώς. Τι γίνεται όμως με τα επιλεγόμενα; Οι φοιτητές που συνεχώς τους επέλεγαν, δεν είναι επικίνδυνοι και, μάλιστα, επικινδυνότεροι λόγω του νεαρού και αυθόρμητου της ηλικίας των;
Ο γράφων γνωρίζει αρκετά τα της εκπαίδευσης. Πέρασε από όλες της βαθμίδες της, διδάχθηκε και δίδαξε σε όλες. Ο Ελπήνωρ δεν πάσχει από λογοφοβία και δηλώνει υπεύθυνα και αδιαφορώντας αν θα επατάρει μερικούς, τα εξής: α) οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στην πλειονότητά τους στους «βραδυπορούντες» της κοινωνίας, β) οι περισσότεροι αποτελούν ένα από τα εντονότερα και συχνότερα παραδείγματα λογοφοβίας (κυρίως στη Δημοτική και Μέση Εκπαίδευση), γ) όσο ριζοσπαστικές κι αν είναι οι ιδέες τους, είναι οι κατ' εξοχήν ακατάλληλοι για να πρωτοστατήσουν σε μια βίαιη ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, δ) αρκετοί έχουν τη σπίθα και τη λάμψη - ελάχιστοι τη φλόγα.
Ο Ανονόμαστος αγνοεί (;) ότι μερικά από τα καλύτερα αποχετευτικά συστήματα σε κάθε πόλη και χώρα, τα διαθέτουν τα πανεπιστήμια και ιδιαίτατα στους κλάδους των ανθρωπιστικών επιστημών.
Ο στοχαστής βλέπει την πυραμίδα που αρχίζει να στενεύει καθώς υφίσταται την Ιερά Εξέταση, όταν υποβάλλει τη διατριβή του τρέμοντας. Στενεύει όλο και περισσότερο κατά την ανάβασή του στις βαθμίδες, απαιτώντας, διαρκώς, από αυτόν, συμβιβασμούς. Η πυραμίδα, πολύ συχνά, τα λαμπερότερα μυαλά τα απομονώνει και τα καταδικάζει. Όταν φτάσει πλέον στην κορυφή μπορεί να επιστρέψει στο φως, αποφεύγοντας επιμελώς όλα όσα θα τον επανέφεραν στην προηγούμενη κατάσταση.
Σε ολόκληρη τη ζωή μόνο έναν γνώρισε ο Ελπήνωρ που είχε σκέψη τόσο φωτεινή, που καμιά υποκρισία δεν μπορούσε να την κρύψει και που ήταν ικανός να διαμορφώνει ικανά, επικίνδυνα, ασύμμετρα και ταυτοχρόνως απολύτως συμμετρικά μυαλά. Ο Ανονόμαστος βρήκε χιλιάδες, ΑΡΑ είναι σοφότερος και γι' αυτό ο Ελπήνωρ τού προτείνει ανακωχή: ας μην τους σκοτώσει για να μην τους ταΐζει - να μας τους στείλει εμάς! Ας μας στείλει δέκα χιλιάδες τέτοιους, κανείς δεν πεθαίνει από πείνα εδώ. Ας μας ανατρέψουν εμάς!
Ο τάφος του Σπινόζα, στο Ντελφτ, ελάχιστα γνωστός είναι, όπως και το ότι αρνήθηκε την Έδρα που του προσφέρθηκε, όμως η «Ηθική» και η «Πολιτική Πραγματεία», που εκδόθηκαν μετά το θάνατό του, ισχυροποιήθηκαν από τους διωγμούς που υπέστησαν και από τους επικίνδυνους που τα μελέτησαν...
ΜΗΝΑΣ ΠΕΤΡΟΥ
