Δημήτρης Χορν - ο μέγας

1957: Θέατρο ΡΟΓΙΑΛ, Λευκωσία, Θίασος Λαμπέτη - Παππά - Χορν, «Το κουρέλι» του Νικοντέμι. Παιδάκι γαντζωμένο στα σανίδια της ράμπας μαγεύεσαι. Μέσα ανύπαρκτα, μόνο ψυχή κι ευαισθησία. Καταγράφεται.

1962: Θέατρο ΠΑΡΚ, Αθήνα, «Οδός Ονείρων», ο μάγος Μάνος Χατζιδάκις σημαδεύει κατάστηθα την Αθήνα της μεταπολεμικής φτώχιας. Το ιερό τέρας δίνει την ψυχή του ολόκληρη: «Ο ταχυδρόμος πέθανε», «Ηθοποιός σημαίνει φως» κι εξομολογείται πως έβαζε στα τρύπια παπούτσια του χαρτόνια για να μη βρέχεται. Κλαίει απ’ το χειροκρότημα και τα «μπράβο».

Γιος ενός σημαντικού συγγραφέα, του Παντελή και μιας ξιπασμένης σνομπ, της Μίκας, που διατείνεται ότι δεν είναι δυνατόν ο Τάκης της, με τόσο μεγάλα μάτια να έχει μυωπία!, παραπαίει. Φεύγει για σπουδές στην Αμερική, γυρνά γρήγορα, «δεν βαριέσαι, παντού τα πάντα, μου έλειψε το χάλι μας, εδώ δημιουργώ!». Αργότερα θα πει «ποτέ δεν θα πάψω να πιστεύω πως ήταν λάθος μου να γίνω ηθοποιός».

1964: Θέατρο ΡΕΞ: «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ. Από βασιλική οικογένεια ως πρωθυπουργό, υπουργούς, πολιτικούς, μέχρι και σε καρέκλες στους διαδρόμους, ο Χορν καταγράφει συγκλονιστικά τι είναι τρέλα και τι μπορεί να σε τρελάνει.

1978: ΗΡΩΔΕΙΟ. Στο κέντρο της ορχήστρας η άσπρη φιγούρα, ένα ολόκληρο θέατρο όρθιο παραληρεί, τον εξαντλεί, εκείνος κλαίει γοερά, οι αρχαίες πέτρες ζουν μοναδικές στιγμές με κορώνα τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι: «Τίμων ο Αθηναίος», απ’ τα σημαντικότερα έργα της αρχαίας παρακαταθήκης, εκείνος χρωματίζει έτσι τα συναισθήματα που δακρύζεις αβίαστα.

1980: Θέατρο ΔΙΟΝΥΣΙΑ: «Ο αρχιμάστορας του Σολνές», συμφέροντα, ρουσφέτια, αναξιοκρατία, ζωντανεύουν με τη μοναδική φωνή του σαν απ’ τα βάθη της ψυχής αυτού που μετάνιωσε πικρά που τα ’χε κάνει
θρησκεία του.

Πού χώρεσαν ανάμεσα σ’ αυτά δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, δέκα κινηματογραφικές ταινίες, μα κι ελαφρά και τρυφερά τραγούδια: «Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές σου οι χάντρες», «Ποιος το ξέρει;», όλα μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Ο θρυλικός έρωτάς του με τη Λαμπέτη γεννά στον δικό μας Μιχάλη Κακογιάννη την ταινία «Κυριακάτικο ξύπνημα», αποτέλεσμα του έρωτα που κι ίδιος ένιωσε για την Έλλη και θα δηλώσει το 1980 σε εκπομπή του ΡΙΚ: «Δεν ερωτεύτηκα άλλο πλάσμα στη ζωή μου, δεν υπήρχε περίπτωση να μην την ερωτευτείς». Έρχεται ύστερα «Το κορίτσι με τα μαύρα», σταθμός στον ελληνικό κινηματογράφο, η θρυλική «Κάλπικη λίρα», το «Μια ζωή την έχουμε».

Το 1960 θα τιμηθεί με το Α΄ βραβείο ανδρικού ρόλου για το «Αλίμονο στους νέους». Οι ραδιοφωνικές εκπομπές του έγραψαν ιστορία: «Ο ταχυδρόμος έφτασε», «Τα καθημερινά του καθημερινού», πάντα με άφθαστη τέχνη κι αγάπη για ό,τι έκανε.

Καρδιακός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή περνά το 1974, με τη μεταπολίτευση, στην ΕΡΤ, ως Γενικός Διευθυντής, τα βροντά γρήγορα κάτω.

Η ζωή κύλησε, ο έρωτας «μπήκε στο μπουκάλι» όπως είπε ο ίδιος: «Ζήλευα ελεεινά, με ζήλευε εκείνη πιο ελεεινά, τρελαινόμασταν ο ένας για τον άλλο, μα δεν τ’ αντέξαμε». Τη γαλήνη θα φέρει στη ζωή του η Άννα Γουλανδρή, γεννιέται το ίδρυμα Γουλανδρή - Χορν για τη μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Η Άννα θα φύγει το 1988 και ο Τάκης ώς τις 16 Ιανουαρίου 1998 που την ακολούθησε, ζούσε συντροφιά με τη φωτογραφία της, χτυπημένος από το ανελέητο Αλτσχάιμερ.

Τιμημένος με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου του Α΄, αφήνει κληρονομιά το βραβείο Χορν, που απονέμεται κάθε χρόνο στους καλύτερους νέους ηθοποιούς, μνήμες άσβηστες, καλλιτεχνικό θησαυρό στις ασπρόμαυρες ταινίες και το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο-Λύκειο «Δημήτρης Χορν» Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης. Λίγο πριν από τον θάνατό του απαντά έτσι αυθόρμητα, μ’ εκείνη την ίδια τσαχπινιά στα μεγάλα μαύρα μάτια του των 77 χρόνων, στην ερώτηση αν είμαστε οι Έλληνες λαός πολιτισμένος: «Όχι, γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι».

Αυτός ο σνομπ, πανέξυπνος, αεικίνητος τύπος, που όπως έλεγε «έσπαγε πλάκα με τον εαυτό του», είναι ο Δημήτρης Χορν. Υπόκλιση. Αυλαία.