Από της απελευθερώσεως και της σύστασης ελληνικού κράτους, κύριοι σύμμαχοι των Ελλήνων ήσαν κατά κύριο λόγο οι Άγγλοι και οι Γάλλοι από το 1828 και κατά χρονικές περιόδους οι Ρώσοι και οι Ιταλοί, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, τη συμμαχία ανέλαβαν οι Αμερικανοί, που αντικατέστησαν τους Άγγλους στη διάρκεια του εμφυλίου (1946-’49), κατά την επιδίωξη των Άγγλων, επειδή δεν τα ‘βγαζαν πέρα με τις συνθήκες που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Βέβαια, ο όρος συμμαχία, στην περίπτωση, είναι αμφισβητούμενος, διότι ναι μεν ο Θουκυδίδης αποφαίνεται ότι τη συμμαχία επιβάλλουν «ο φόβος, η τιμή και το συμφέρον», αλλά προκαλείται το ερώτημα εάν στις προαναφερόμενες συμμαχίες ίσχυαν οι προϋποθέσεις που ο μέγας ιστορικός επισημαίνει, εφόσον ο μεν φόβος υπήρχε για τους Έλληνες, αλλά η τιμή και το συμφέρον ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο. Οι συμμαχίες ευνοούσαν τους άλλους και όχι τους Έλληνες και μάλιστα οι προεκτάσεις τους ήταν τελικά εχθρικές για την Ελλάδα. Να προστεθούν και οι κατά συγκυρία συμμαχίες με τη Σερβία, τη Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο, που οφείλονταν στον κοινό σκοπό της απελευθέρωσης από την τουρκοκρατία στη διάρκεια του πρώτου Βαλκανικού Πολέμου του 1912, αλλά έπαυσαν να υφίστανται στον δεύτερο Βαλκανικό του 1913, ενώ οι Βούλγαροι με την προστασία των Γερμανών κατέλαβαν ελληνικά εδάφη δυο φορές και κατέσφαξαν τους Μακεδόνες.

Έχει όμως τη σημασία της η χρονική αντίκριση των ιστορικών γεγονότων: Αρχικά οι Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία συμμάχησαν στη ναυμαχία του Ναυαρίνου και στην όχι σχεδιασμένη, αλλά μάλλον συμπτωματική σύγκρουση των 27 πλοίων με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο των 80 πολεμικών που συνέτριψαν, για τα συμφέροντά τους, οι δε υπερισχύσαντες έκτοτε ανέλαβαν ρόλο προστατίδων δυνάμεων, επιχειρώντας επιβολή προτεκτοράτου στο νεοπαγές ελληνικό κράτος, με κατάληξη την κατίσχυση των αγγλικών επιδιώξεων. Διότι με την εκ προμελέτης δολοφονία του Καποδίστρια, ουσιαστικά παρεμερίσθησαν η Ρωσία και η Γαλλία και τα πράγματα υπήχθησαν στην επιρροή του Λονδίνου, αν και στο ιστορικό έγκλημα ήταν συνεργοί οι εκπρόσωποι της Αγγλίας και της Γαλλίας.

Ο αδελφός του δολοφονημένου κυβερνήτη Αυγουστίνος, μετά από μικρό διάστημα αντικατάστασης του Καποδίστρια, εγκατέλειψε αηδιασμένος την πρώτη πρωτεύουσα, το Ναύπλιο, ο δε Ιωάννης Κωλέττης επροτίμησε την παραμονή του στο Παρίσι, όπου συνόδευε κυρία της ελίτ φορώντας φουστανέλα! Εξάλλου στο διάστημα της βαυαρικής αντιβασιλείας, οι Άγγλοι ήσαν οι επικυρίαρχοι του βασιλείου. Εκείνοι δεν επέλεξαν τον ανήλικο Όθωνα που μετέφεραν με το πλοίο «Μαδαγασκάρη» στην Ελλάδα; Ύστερα τον μετέφεραν στην εξορία το 1862 με το πλοίο του «Σκύλα». Πάντα οι Άγγλοι είχαν έτοιμο πλοίο και για τις εξορίες και για τις επανόδους των βασιλιάδων της Ελλάδας. Υπενθυμίζεται ότι ο εισαγγελέας που κατάφερε τη θανατική καταδίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα ήταν ο Άγγλος Μάσσον!

Περαιτέρω: Τα περίεργα δάνεια του 1824, 1832, 1843, 1893 έγιναν με πρωτοβουλία των Άγγλων και προς το συμφέρον των Άγγλων, όπως έγραψα σε πρόσφατα άρθρα στον «Φιλελεύθερο». Συνήπταν δάνεια οι Έλληνες και κέρδιζαν οι Άγγλοι τόκους, μεσιτικά, συμβολαιογραφικά κ.ά. Παράλληλα ήταν οι πολεμικές επεμβάσεις των Αγγλογάλλων με αποκλεισμούς της Ελλάδας, αποβάσεις και εκβιασμούς, όπως στον Κριμαϊκό πόλεμο του 1854, του 1915, ’16, ’17, του 1922, του 1944.

Τονίζεται το δάνειο του 1893 και η επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, που επέβαλε ουσιαστική επικυριαρχία μέχρι το 1978! Ακολούθησαν τα γεγονότα του 1913 με το επαίσχυντο πρωτόκολλο Φλωρεντίας με τις «προστάτιδες» χώρες της Αλβανίας (!) Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία, Αυστροουγγαρία και η κατάπτυστη διακοίνωση για αποχώρηση της Ελλάδας από τη Βόρεια Ήπειρο διαφορετικά η Ελλάδα θα έχανε τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου! Το 1916 Γαλλία και Ιταλία αντέδρασαν στις αξιώσεις των Βορειοηπειρωτών και η Ιταλία το 1919 παρεσπόνδησε στο σύμφωνο Βενιζέλου - Τριτόνι.

Το 1944, με την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, οι σύμμαχοι Άγγλοι εισέβαλαν στην Αθήνα με τα τανκς του Σκόμπι και αργότερα του Ρόλινγκς. Ο Μακμίλαν, ο Λίπερ και ο Μπάλφουρ ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις μέχρι που παρέδωσαν τη χώρα στον Βαν Φλιτ και στους Αμερικανούς, για να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά του εμφυλίου, στην κόλαση του οποίου οδήγησαν τα σχέδια του Τσιόρτσιλ και συντήρησε η σιωπή του Στάλιν με τη συνέργεια της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας. Κι όταν το 1949 έληξε η αδελφομαχία με τους 154.000 νεκρούς, οι επιρροές οργίασαν με τις εκτελέσεις αριστερών όπως του Μπελογιάννη, του Καλούμενου, του Μπάτση, του Αργυριάδη, 30 Μαρτίου 1952 και του Πλουμπίδη 14 Αυγούστου 1954, τους εκτοπισμούς και τα ξερονήσια.

Κλείνω όμως με απλές αναφορές της στάσης των συμμάχων στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, στα Κύπρια πάθη γενικά όπως του 1963, στο πραξικόπημα, στην τουρκική εισβολή και την παρατεινόμενη κατοχή. Και το ερώτημα που εξ αρχής ετέθη εγείρεται: Με εξαίρεση την τριετία 1917-’20, επί Βενιζέλου, από το 1828 μέχρι σήμερα, οι Έλληνες είχαμε συμμάχους; Είδαμε συμφέροντα από τις συμμαχίες των 187 χρόνων; Ή μήπως ούτε συμμάχους είχαμε ούτε πολιτικούς, εξ ου και τα εθνικά δεινά που βύθιζαν τον Ελληνισμό στην άβυσσο τόσων ολέθρων.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ
www.giannisspanos.com