Αυτήν τη στιγμή δεν γνωρίζω τι θα συζητήσουν Νταβούτογλου και Σαμαράς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το «Μπαρμπαρός» κάνει βόλτες στην κυπριακή Α.Ο.Ζ., η Τουρκία διεξάγει αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή της Ρόδου και του Καστελορίζου, και ο Νταβούτογλου θέλει να επισκεφθεί τη Θράκη, με ένα τσούρμο υπουργούς του.

Αντίθετα με τους Τούρκους, που «εξήγησαν» στον Πάπα πότε και πού θα προσεύχεται ή θα βάζει τον σταυρό του, οι απόγονοι των 300 του Λεωνίδα, ενώ δέχονται «φτύσιμο» από παντού, δεν μπορούν να ξεφύγουν από το σύνδρομο του «καλού παιδιού».

Ξεθαρρεύουν και βρίσκουν το κατάλληλο υβρεολόγιο και τις κατάλληλες λέξεις μόνο στις αναμεταξύ τους διαφορές, στο ελληνικό κοινοβούλιο και στα τηλεοπτικά κανάλια. Διαβάζοντας την είδηση ότι το πολεμικό ναυτικό του Ισραήλ απέτρεψε επίθεση ισλαμιστών σε πλατφόρμες φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο (περιστατικό στο οποίο δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή), διερωτώμαι τι θα γινόταν στα Μ.Μ.Ε., αν αυτό το περιστατικό (φανταστικά) διενεργείτο από εμάς.

Για όσους παρακολούθησαν τη συνέντευξη του τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δ. Χριστόφια, στον Τάσο Τρύφωνος, μάλλον θα συμφωνούν, ότι αυτές οι συνεντεύξεις θα πρέπει να γίνονται λίγο πριν από τις εκλογές προέδρου, για να είμαστε όλοι υπεύθυνοι και πολιτικά ενεργοί. Φαίνεται ότι, από την ίδρυση της Δημοκρατίας μέχρι σήμερα, η συμπεριφορά μας πιο πολύ συγγενεύει με τηλεοπτική νουβέλα, στυλ «τόλμη και γοητεία», παρά με πολιτικούς και αγωνιστές.

Με μόνη διαφορά ότι αυτές οι τηλεοπτικές σειρές, ευτυχώς, κάποτε τελειώνουν. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορεί κάποιος, επιεικώς, να μας καταλογίσει για τις ανάρμοστες συμπεριφορές μας είναι η απειρία μας ως πολίτες και πολιτικοί.

Μια λογική εξήγηση, στο φαινόμενο της άκρατης διαφθοράς, ίσως, είναι το ότι η ίδια γενιά, που σαν παιδιά περνούσαν ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα, στα παιγνίδια τους συμπεριλαμβανόταν και ο πετροπόλεμος, έπιναν νερό κατευθείαν από τη βρύση και τα αυτοκίνητα τότε δεν είχαν ζώνες ασφαλείας, βρεθήκαν σαν ενήλικες κοινοτάρχες, δήμαρχοι, διευθυντές τραπεζών, διοικητές της κεντρικής τράπεζας, υπουργοί, πρόεδροι κλπ. χωρίς μεσοδιάστημα.

Είναι οφθαλμοφανές ότι από τις πιο μικρές κοινότητες των 100 κατοίκων, που εξελίχθηκαν σε τουριστικές περιοχές ή εξοχικούς προορισμούς, οι κοινοτάρχες και τα συμβούλιά τους, με ανύπαρκτες γνώσεις, έγιναν «διαχειριστές», με αποτέλεσμα η διαπλοκή και η διαφθορά, μικρή ή μεγάλη, να βρίσκεται στην καθημερινότητά τους.

Σε μια χώρα, που η [κριτική» θεωρείται σχεδόν ποινικό αδίκημα και βασιλεύει το να μην καταγγείλεις για να μην καταγγελθείς, ή μη μιλάς για να μην μπλέξεις, ό,τι και να κτίσεις είναι επιφανειακό. Για να επιβιώσουμε, θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία.

Πράγμα σχεδόν αδύνατο, αλλά αναγκαίο. Σκαλίζοντας το παρελθόν, αλλά κοιτάζοντας και το μέλλον, οι «εφιάλτες» δεν είναι το φυσικό αέριο, ο Νταβούτογλου, το «Μπαρμπαρός», τα μνημόνια ή οι ξένοι, αλλά ο ίδιός μας ο εαυτός. Όταν βρούμε την αξιοπρέπεια, την ηθική, τον αυτοσεβασμό αλλά και το χαμένο συναίσθημα της ντροπής, τότε όλοι αυτοί που εκμεταλλεύονται θέσεις και καταστάσεις για προσωπικό όφελος, θα εξαφανιστούν ως διά μαγείας.