Οι πολιτικές της μείωσης μισθών και της λιτότητας στοχεύουν στην επιβίωση του ευρώ και των τραπεζών, γιατί η διόγκωση του χρέους μετακυλά στους φορολογούμενους των διασωζόμενων χώρων και μ’ αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η αποπληρωμή των χρεών

Από την τελευταία παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε το 2008, η Ευρωζώνη είναι βαθιά βυθισμένη σε οικονομική κρίση, που δεν μπορεί να ανακάμψει και οδηγεί τις περιφερειακές οικονομίες και κοινωνίες των μελών της σε πολυεπίπεδη κρίση, η οποία παγιώνει ακόμη πιο πολύ τη διαίρεση Βορρά και Νότου και θέτει τέλος στις απατηλές έννοιες περί σύγκλισης και συνοχής στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.

Τα μέτρα και τα σχέδια που λήφθηκαν από Τρόικα, Ε.Κ.Τ και Δ.Ν.Τ. μαζί με τα σκληρά μέτρα λιτότητας, προκάλεσαν πτώση της εγχώριας ζήτησης, άνοδο της ανεργίας, περικοπές στα κοινωνικά προγράμματα και τις δημόσιες επενδύσεις, οδηγώντας σε ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, αύξηση στη μετανάστευση δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, καθώς επίσης και σε μόνιμη λιτότητα.

Οι ισχύουσες πολιτικές προκαλούν αυξημένη λαϊκή δυσαρέσκεια γύρω από τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, λόγω των απαράδεκτων επιπέδων ανεργίας, της έλλειψης προοπτικής ανάπτυξης και απασχόλησης, της στασιμότητας και μείωσης των μισθών, της απουσίας οράματος για το μέλλον, του αντιδημοκρατικού καθεστώτος διακυβέρνησης, της οικονομικής και νομισματικής ένωσης που προκαλούν εχθρικό κλίμα για την περαιτέρω ολοκλήρωση.

Τα δεινά που υφίσταται η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη οφείλονται στο γεγονός ότι η ολοκλήρωσή τους στηρίζεται στις ακραίες νεοφιλελεύθερες αρχές και παραδοχές για την οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη, που βασίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία είχε αντιδημοκρατικά πολιτικά θεμέλεια που αποκλείουν την ενδυναμωμένη συμμετοχή.

Στόχος αυτής της πολιτικής είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και όχι το κοινό καλό των Ευρωπαίων πολιτών.
Οι πολιτικές της μείωσης μισθών και της λιτότητας στοχεύουν στην επιβίωση του ευρώ και των τραπεζών, γιατί η διόγκωση του χρέους μετακυλά στους φορολογούμενους των διασωζόμενων χώρων και μ’ αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται η αποπληρωμή των χρεών.

Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές για την απελευθέρωση της οικονομίας οδηγούν στη διάλυση του κράτους πρόνοιας, στην πώληση περουσιακών στοιχείων του Δημοσίου σε εξευτελιστικές τιμές.
Σχετικά με την ανταγωνιστικότητα, αυτή είναι διατυπωμένη σύμφωνα με τους νεοφιλελεύθερους όρους, που εξαθλιώνουν τον κόσμο της εργασίας, ενώ από την άλλη αυξάνονται τα κέρδη των μεγάλων και πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Άλλο βαρύ φορτίο που κουβαλούν οι λαοί του Νότου, είναι το κόστος της διάσωσης των τραπεζών, που μεταφέρθηκε στους ισολογισμούς του δημόσιου τομέα μαζί με τη χαμένη εμπιστοσύνη των επενδυτών και καταθέτων.

Για να κυλήσουν οι συρμοί της ανάπτυξης, χρειάζεται να μειωθεί το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, αλλαγές στα μνημόνια, διαρθρωτικές και θεσμικές αλλαγές που μειώνουν την αποτελεσματικότητα της αγοράς, κεφαλαιακή ενίσχυση των χρηματικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων, διευκόλυνση της αποπληρωμής χρεών και δανείων, ολοκλήρωση της τραπεζιτικής ένωσης, εδραίωση της νομισματικής σταθερότητας και των τραπεζών, προώθηση οικονομικής ανάπτυξης μέσω υγειών σχεδιασμών, αύξηση των μισθών, πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, αύξηση της απασχόλησης, ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, ζήτηση των προϊόντων του Νότου από τον Βορρά, πάταξη της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και των αφορολόγητων παραδείσων.

Όλα αυτά θα φέρουν ανάσα στους λαούς του Νότου, αύξηση του βιοτικού επιπέδου, έξοδο από τα μνημόνια, συνεννόηση και ολοκλήρωση της Ε.Ε. και, τέλος, το πρόσθετο εισόδημα θα εξυπηρετεί τα χρέη και όχι οι εκποιήσεις.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΕΡΑΚΛΗΣ