Έχω διαβάσει όλα τα δημοσιεύματα της εφημερίδας «Χαραυγή» σχετικά με την απόφαση της Κυβέρνησης για την εξόδιο ακολουθία και τον επανενταφιασμό των 12 καταδρομέων και εθνοφρουρών που έπεσαν σε Διατεταγμένη Υπηρεσία στις 15/7/1974.

Θα σταθώ ειδικά στο δημοσίευμα της Κυριακής, 26/10/2014, με πρωτοσέλιδο τίτλο «Τορπιλίζουν την ενότητα», αλλά και σε κάποιες δηλώσεις στελεχών του ΑΚΕΛ.

Η Κυβέρνηση, όπως ανέφερε ο εκπρόσωπός της, Υπουργός Εσωτερικών Σωκράτης Χάσικος, στην επικήδεια ομιλία του, σωστά πήρε την απόφαση για αναγνώριση και δικαίωση αυτών των αδικοχαμένων παιδιών, έστω και με καθυστέρηση 40 χρόνων.

Και πιστεύω σωστά, γιατί αυτά τα παιδιά, που θα μπορούσαν να ήταν και παιδιά οποιουδήποτε από εμάς, όχι μόνο δεν ήταν υπαίτια του προδοτικού πραξικοπήματος, αλλά αντίθετα υπήρξαν και τα τραγικά θύματα εξαιτίας του. Άποψη την οποία συμμερίζεται και η πλειονότητα της κοινής γνώμης.

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι πραγματικοί ένοχοι όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν έκτοτε, αλλά τουναντίον κυκλοφορούν σήμερα ανέμελα ανάμεσά μας, απολαμβάνοντας τα οφέλη των παχουλών συντάξεων, που προέκυψαν από τις πολλαπλές προαγωγές και τα συνεχή αξιώματα που κατάφεραν και εξασφάλισαν έκτοτε.

Επομένως ήταν σωστή η απόφαση της Πολιτείας να αναγνωρίσει και να δικαιώσει αυτά τα δεκαοχτάχρονα παλληκάρια, που άδικα έχασαν τη ζωή τους, γιατί υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε, δεν μπορούσαν να μην υπακούσουν στις διαταγές των ανωτέρων τους. Πέραν τούτου, όμως, κανείς σήμερα δεν είναι σε θέση να αποδείξει το πώς και κάτω από ποιες συνθήκες σκοτώθηκαν. Γιατί, όπως ανέδειξε και η ταυτοποίηση των οστών, ένας από τους 22 συνολικά καταδρομείς και εθνοφρουρούς, ο Ματθαίος Ματθαίου, βρέθηκε θαμμένος μαζί με τους υπόλοιπους, ενώ υπηρετούσε στην Προεδρική Φρουρά.

Άλλο παράδειγμα είναι η μαρτυρία κάποιου ανθρώπου που ήθελε να μιλήσει, όταν είδε τις αντιδράσεις για το τρισάγιο, η οποία δημοσιεύτηκε το 2007 στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» και επαναδημοσίευτηκε στις 16 Ιουλίου 2014.

Λέει, λοιπόν, επί λέξει τα εξής:

«Εγώ είμαι αριστερός. Στις 15/7/1974 υπηρετούσα τη θητεία μου στο ναυτικό, στο Μπογάζι. Θέλω να σας δώσω τη μαρτυρία μου γιατί ήμουν και εγώ στο πραξικόπημα. Το πρωί της 15ης Ιουλίου, μας ξύπνησαν και διάλεξαν τριάντα στρατιώτες τυχαία, όπως διάλεγαν για τις αγγαρείες. Μας έβαλαν σε φορτηγό και μας μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου γινόταν μάχη. Υπό τις διαταγές του περιβόητου Ντάνου, εμπλακήκαμε στη γνωστή μάχη του Νοσοκομείου, χωρίς καλά καλά να ξέρουμε τι γίνεται. Εγώ πυροβολούσα ψηλά, για να μην χτυπήσω κανέναν. Κάποιος με κάρφωσε και ο Ντάνος ήρθε και μου έβαλε το καλάσνικοφ στο κεφάλι, απειλώντας να με εκτελέσει. Ποιος ξέρει εάν άλλοι έμειναν μόνο στην απειλή... Είναι αδικία να φωνάζουν σήμερα, ότι αυτοί οι στρατιώτες ήταν προδότες και ούτε τρισάγιο δεν πρέπει να κάνει η Εκκλησία...».

Εάν αυτός σκοτωνόταν στη μάχη, ή ακόμη και αν τον εκτελούσε ο διοικητής του, θα έπρεπε η πολιτική μας ηγεσία σήμερα, να τον θεωρούσε πραξικοπηματία και η οικογένειά του να κατάπινε για 40 χρόνια την πίκρα της απόρριψης, της ρετσινιάς και του μίσους, που συντηρεί άσκοπα και άδικα για τόσα χρόνια;

Φανταστείτε, λοιπόν, την ανακούφιση που ένιωσαν οι πονεμένοι συγγενείς όταν ενημερώθηκαν για τη λήψη αυτής της απόφασης, που ήρθε, έστω και αργά, να απαλύνει κάπως τον πόνο και τη θλίψη που ένιωθαν εδώ και 40 χρόνια.

Ειδικά μετά την αναστάτωση και την αγανάκτηση που ένιωσαν, όταν ενημερώθηκαν από τον υπεύθυνο για τις εκταφές κ. Καλλή, ότι τα οστά των συγγενών τους, όχι μόνο δεν βρέθηκαν κάτω από τις ταφόπλακες που ήταν γραμμένα τα ονόματα, αλλά αντίθετα, τα είχαν ρίξει με τη μεγαλύτερη προχειρότητα (χρησιμοποιώ τη φράση του κ. Καλλή), μέσα σε ένα κοινό λάκκο, όπως ρίχνουν τα ψόφια πρόβατα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά χωρίς να τους έχει γίνει κηδεία, μνημόσυνα και τρισάγια στους τάφους επί χρόνια, ωσάν να ήταν αλλόθρησκοι.

Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν όσα προανέφερα, η Κυβέρνηση, όχι μόνο δεν είχε ανάγκη να επικαλεστεί τη φράση Διατεταγμένη Υπηρεσία, για να υποστηρίξει την απόφασή της, αλλά αντίθετα και πολύ σωστά μάλιστα πήρε αυτή την απόφαση, που θα έπρεπε η Πολιτεία να είχε πάρει εδώ και πολλά χρόνια. Αν και στην πραγματικότητα, οι βεβαιώσεις αυτές για Διατεταγμένη Υπηρεσία δόθηκαν στους συγγενείς των πεσόντων δύο φορές, μια τον Ιούνιο του 1975, επί διακυβέρνησης Μακαρίου και μια τον Ιούλιο του 2002, επί διακυβέρνησης Κληρίδη. Είναι αυθεντικές σφραγισμένες και υπογραμμένες από το ΓΕΕΦ και το Υπουργείο Άμυνας.

Η φράση Διατεταγμένη Υπηρεσία δεν είναι σε εισαγωγικά, όπως θέλει να την παρουσιάζει στις δηλώσεις του ο βουλευτής του ΑΚΕΛ, Άριστος Διαμιανού, στην προσπάθεια του να πείσει το αναγνωστικό κοινό περί του αντιθέτου.

Η συντονιστική επιτροπή συγγενών των πεσόντων καταδρομέων και εθνοφρουρών απέστειλε πριν από την ημερομηνία της κηδείας, επιστολές και προσκλήσεις σε όλους τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, όπως παρευρεθούν και τιμήσουν με την παρουσία τους τη μνήμη των πεσόντων, τόσο στην εξόδιο ακολουθία, όσο και στον επανενταφιασμό των λειψάνων. Απόσπασμα των επιστολών αναφέρει και τα εξής:

«Πιστεύουμε ότι μετά από παρέλευση 40 χρόνων, είναι καιρός πια, να αφήσουμε πίσω τα μίση και τα πάθη, να μην επαναλάβουμε τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος, αλλά αντίθετα μονιασμένοι επιτέλους, να κοιτάξουμε το σήμερα και το αύριο της πατρίδας μας, να αντικρίσουμε την πραγματικότητα και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, να ανοίξουμε τον δρόμο, που θα εξασφαλίζει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Με την ελπίδα ότι θα έχουμε τη θετική ανταπόκρισή σας και επομένως την τιμητική παρουσία σας, σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων».

Ορισμένοι αρχηγοί κομμάτων όχι μόνο δεν παρεύρεθηκαν, αλλά ούτε καν απάντησαν στην πρόσκληση, γιατί όπως φαίνεται, δεν ήταν σε θέση να αντικρούσουν με πειστικά επιχειρήματα, τη θετική προσέγγιση της επιστολής μας.

΄Εχω την εντύπωση ότι και ο αναγνώστης της εφημερίδας «Σημερινή», κ. Παύλος Χριστοδουλίδης, μετά που θα διαβάσει το δημοσίευμα, θα πρέπει να προβληματιστεί και να απολογηθεί για το περιεχόμενο του δημοσιεύματός του στη «Σημερινή» στις 31/10/2014.

Τελειώνοντας λοιπόν, διερωτώμαι, ποιος επιδιώκει με τις ενέργειές του την ενότητα, και ποιος την τορπιλίζει.

Το αφήνω στην κρίση της κοινής γνώμης.