Η κρίση αξιών έχει αντίκτυπο και στην κεντρική οικογένεια, που συνεχώς αλλοιώνεται και ξεφεύγει

Κάθε τρίτη Κυριακή του μηνός Ιουνίου γιορτάζεται η «Ημέρα του Πατέρα».
Πρωτογιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου το 1910. Η εμπνεύστρια της καθιέρωσης μιας ημέρας να τιμάται ο πατέρας ήταν η Σονόρα Ντονζ, στο Σποκέιν, της Ουάσιγκτον.

Στην αρχή, η απόφαση αυτή σχολιάστηκε ειρωνικά. Με τα χρόνια όμως καθιερώθηκε, ιδιαίτερα μάλιστα όταν κάποιες εταιρείες την εκμεταλλεύτηκαν για να πουλήσουν ανδρικά είδη την ημέρα εκείνη.
Στην Κύπρο η γιορτή του πατέρα περνά τις πιο πολλές φορές απαρατήρητη. Ιδιαίτερα σήμερα, μέσα σε ένα πλέγμα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής εξάρτησης, η εξέλιξη της κυπριακής κοινωνίας έχασε τον προσανατολισμό της, οδηγείται σε παλινδρομήσεις και αμφιβόλου αξίας νεωτερισμούς, η εικόνα του πατέρα-στηλοβάτη έχει σβήσει. Η κρίση αξιών έχει αντίκτυπο και στην κεντρική οικογένεια, που συνεχώς αλλοιώνεται και ξεφεύγει.

Αυτή η μομφή είναι άδικη και αστήριχτη, γιατί ο πατέρας μπροστά στη δίνη των όσων καθημερινά βιώνουμε έχασε την εκτίμηση που του ταιριάζει.
Ο ρόλος του πατέρα άλλαξε σήμερα, γιατί τα παιδιά αποκτούν πλέον μια ομαδική προσωπικότητα, η οποία προέρχεται από εξωγενείς παράγοντες, όπως είδωλα του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, του αθλητισμού και ακόμη και της περιθωριακής κοινωνικής παρέας.

Ο πατέρας, όταν παραστεί ανάγκη, θα συντρέξει όλους, θα τους συμπαρασταθεί και θα τους φροντίσει. Θα εγγυηθεί την ασφάλεια και την αξιοπρέπειά τους.
Όμως και από πλευράς του πατέρα θα πρέπει να αναθεωρηθούν κάποιες συνήθειες και εγωιστικές συμπεριφορές.
Ο πατέρας δεν μπορεί να είναι ο αφέντης, ο αδιάψευστος, ο απόλυτος και ο αλάνθαστος.

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι ισότιμο μέλος της οικογένειας, οφείλει σεβασμό και εκτίμηση προς όλα τα μέλη του σπιτιού, και επιπλέον αναλαμβάνει ισότιμα ευθύνες και καθήκοντα.
Δεν είναι ο από καθέδρας απόλυτος άρχοντας, αλλά ταπεινός υπηρέτης των παιδιών και της συζύγου του, προκειμένου να διασφαλιστεί η επιβίωσή τους, η μόρφωση και η υγεία τους.

Χωρίς να υποβαθμίζει τον ρόλο του και χωρίς να ξεθωριάζει την προσωπικότητά του, πρέπει να προσαρμοστεί με τα νέα δεδομένα της κοινωνίας μας, και να παίξει και σήμερα τον σπουδαιότερο ρόλο, αλλά με διακριτικότητα, ειλικρίνεια και αυτοσεβασμό.

Καθήκον του είναι να διατηρήσει, να ενισχύσει και να προστατέψει τον θεσμό της οικογένειας με κάθε τίμημα, με κάθε θυσία.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Εκπαιδευτικός