Αν η λύση στο ερώτημα «τι-πρέπει-να-γίνει-με-τα-G3-των-εφέδρων;» είναι η πλήρης ΑΠΟΣΥΡΣΗ μέχρι να δούμε τι κάνουμε και που πάμε, να προχωρήσουμε τώρα. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία.

Αν καταφέρουμε να σώσουμε έστω και μια ζωή θα ‘χουμε πετύχει. Αν γλυτώσουμε από τα οπλισμένα χέρια ενός παρανοϊκού δολοφόνου ένα παιδί θα ‘χουμε εκπληρώσει το μέγιστο. Και ας μην το μάθουμε ποτέ. Μας αρκεί η συσσωρευμένη γνώση αυτού που ζούμε. Η τραγωδία. Η -ασύλληπτη και φρικτή- τραγωδία.

Αν η λύση στο ερώτημα «τι-πρέπει-να-γίνει-με-τα-G3-των-εφέδρων;» είναι η πλήρης ΑΠΟΣΥΡΣΗ μέχρι να δούμε τι κάνουμε και που πάμε, να προχωρήσουμε τώρα. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία. Μετά τις «συσκέψεις» των αρμοδίων.

Γιατί ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι «συσκέψεις» που θα γίνουν σήμερα-αύριο και θα καταλήξουν μεθαύριο σε «μέτρα» δεν είναι η λύση. Το μάθαμε μια-δυο-τρεις. Το εμπεδώσαμε. Γι’ αυτό χίλιες φορές καλύτερα ένα μέτρο που φέρνει αποτελέσματα σήμερα, παρά άλλη μια τραγωδία αύριο.

Ήταν τον περασμένο Οκτώβριο που ο πρώην Υπουργός Άμυνας Φώτης Φωτίου μας έλεγε ότι μετά τις συσκέψεις που έγιναν λήφθηκαν «καθοριστικές αποφάσεις» και ότι θα τεθεί τέλος στην α-ν-ε-ξ-έ-λ-ε-γ-κ-τ-η παροχή στρατιωτικών τυφεκιών σε όλους τους εφέδρους. «Οι διαδικασίες αυτές», μας έλεγε ο Φωτίου μετά την προηγούμενη τραγωδία, «θα βελτιώσουν θέματα ασφαλείας και είμαστε αυτή τη στιγμή στη διαδικασία ετοιμασίας αυτής της πρότασης, σε συνεργασία με πολλές άλλες εμπλεκόμενες υπηρεσίες ώστε να αποφεύγονται αυτά τα δυσάρεστα που είχαμε στη Λεμεσό αλλά και σε άλλες περιπτώσεις». Μπούρδες! Ο Υπουργός έλεγε μπούρδες! Τα μέτρα που λήφθηκαν ήταν αποσπασματικά και συμπτωματικά. Ανεπαρκή. Τραγικά ανεπαρκή. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;

Αν το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει ποιους οπλίζει και ποιους όχι, ας ξεκινήσει απ’ την αρχή. Και αν ακόμα έχει νόημα να δοθούν όπλα σε εφέδρους, ας γίνει με φειδώ και συγκεκριμένες διαδικασίες. Δεν χρειάζεται να ζήσουμε άλλη μια τραγωδία για να μάθουμε. Το ζούμε.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
[email protected]