Ως πολίτες είχαμε μια κλασική, πλην χαμένη ευκαιρία να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε κομπάρσοι κανενός και με την ψήφο μας να καθορίσουμε το μέλλον της παρτίδας μας

Στις 25 Μαΐου, εν μέσω μιας από τις κρισιμότερες στιγμές της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας, διεξήχθησαν οι εκλογές για την ανάδειξη του επόμενου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Δυστυχώς η εκλογική πραγματικότητα, όπως έχει αποτυπωθεί δια της αποχής, μέσω της οποίας οι πολίτες επέλεξαν να στείλουν τα μηνύματά τους, όχι μόνο δεν προβλημάτισε αλλά επιβεβαίωσε και ξεπέρασε ακόμα και τους χειρότερούς μας φόβους, με την κυβέρνηση από τη μια να μεταφράζει το αποτέλεσμα ως «ψήφο εμπιστοσύνης» και το ΑΚΕΛ από την άλλη να πανηγυρίζει ότι ο κόσμος του δεν το έχει εγκαταλείψει. Αν είναι δυνατόν. Πιο κάτω παραθέτω ένα πλαίσιο σκέψης το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να καθοδηγήσει την απόφαση της κάλπης, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη εδραζόταν, αφενός σε δυο αρχές: α) Το μέλλον της πατρίδας και β) το εθνικό ζήτημα και αφετέρου, σε μια εκ βάθρου αξιολόγηση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.

*(α) Το μέλλον της πατρίδας: Βασικό κριτήριο για την απόφαση της κάλπης θα έπρεπε να ήταν η πορεία της πατρίδας μας προς το μέλλον σε συνάρτηση με την οργή για το παρελθόν. Το να τιμωρηθούν όσοι μας έβαλαν στο Μνημόνιο, ποδοπάτησαν την αξιοπρέπειά μας και θρυμμάτισαν τα όνειρά μας, από μόνο του δεν είναι επαρκές κριτήριο ψήφου. Πρέπει να σκεφτούμε την πορεία και το είδους διακυβέρνησης που θέλουμε, και όχι τι εκδίκηση θα πάρουμε για το τέως ή το νυν κυβερνητικό σχήμα.

Θα έπρεπε να ρωτήσουμε τους υπέρμαχους του Μνημονίου, να μας εξηγήσουν αν η δανειακή σύμβαση είναι βιώσιμη, τι είδους σχέδιο έχουν για το μέλλον της χώρας, πώς θα επιτύχουν τα πλεονάσματα του 4% που προνοεί το Μνημόνιο, για πόσες δεκάρες θα δημοπρατηθούν οι ημικρατικοί και αν πίσω από όλα αυτά κρύβονται δεσμεύσεις προς τους δανειστές πως όλος ο εθνικός μας πλούτος θα πάει προς εξόφληση των δανείων. Σε τελική ανάλυση, τη στιγμή που η μνημονιακή αποικιοκρατία είναι πλέον μια πικρή πραγματικότητα που αλλάζει δεδομένα και ακυρώνει εναλλακτικές, θα έπρεπε πρωτίστως να προβληματιστούμε προτού δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης, μετά από τόσες αποτυχίες και τόση δυστυχία που έφερε η πολιτική τους. Από την άλλη πλευρά δε, πρέπει κάποιες ούτω καλούμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, να εξηγήσουν τι προτείνουν. Γιατί τα μνημονιακά νομοσχέδια πέρασαν κατά πλειοψηφία, ή έστω με την «υπεύθυνη» στάση της αποχής από την Βουλή των Αντιπροσώπων του λαού.

*(β) Το εθνικό ζήτημα: Ο Παναγιώτης Κονδύλης έγραψε «όπως ο Κύριος μωραίνει ον βούλεται απολέσαι, έτσι κι ένας λαός χάνει την ικανότητα της στρατηγικής σκέψης ακριβώς την ώρα που τη χρειάζεται περισσότερο». Αυτή τη στιγμή αριστοτεχνικά συγκεκαλυμμένα, πίσω από το προπέτασμα καπνού που δημιουργήθηκε στην Κύπρο με την πρόσφατη εκλογική διαδικασία, εκτυλίσσονται γεωπολιτικές εξελίξεις με τεράστια σημασία και αλυσιδωτές επιπτώσεις.

Στη μεγάλη παρτίδα που στήθηκε και συνεχίζεται, με έπαθλο τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου, φαίνεται ότι εμείς έχουμε διαβαθμίσει τους εαυτούς μας σε απλούς παρατηρητές ή καλύτερα σε παθητικούς χειροκροτητές. Συνεχιζόμενες παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ, η πρόσφατη απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης για υφαλοκρηπίδα με το κατοχικό μόρφωμα, η μεθοδευμένη αναβάθμιση του ψευδοκράτους αμέσως μετά το κοινό ανακοινωθέν, η άμεση λύση (η όποια λύση, προφανώς αυτή των μεταανανικών προσχεδιασμάτων), καταδεικνύουν ότι το τέλος της παρτίδας είναι ίσως πιο κοντά από όσο νομίζουμε.

Υπό άλλες συνθήκες οι εκλογές θα μπορούσαν να χαλιναγωγήσουν την αυθαιρεσία και το θράσος των πρώην και νυν κυβερνόντων, ως προς τις επιλογές και χειρισμούς τους στα εθνικά μας θέματα στο άμεσο κρίσιμο μέλλον. Δυστυχώς όμως με την παθητική στάση της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, η χώρα ευρισκόμενη στο χειρότερο δυνατό σημείο (και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο ηθικού της κοινωνίας, και βεβαίως σε επίπεδο ποιότητας ηγεσίας) θα κληθεί πολύ σύντομα να αντιμετωπίσει αυτή τη γεωπολιτική εθνική πρόκληση, χωρίς ουσιαστικά να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος.

Σε αυτό το σημείο προκύπτουν κάποια ερωτήματα σε σχέση με το υφιστάμενο πολιτικοκομματικό σύστημα, το οποίο καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, χάνοντας ψηφοφόρους προς νέες πολιτικές δυνάμεις και τις προσπάθειες ισχυρών κέντρων να χειραγωγήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα, κατασκευάζοντας πρωταγωνιστές: (1) Γιατί στις δημοσκοπήσεις εμφανιζόταν να διαπρέπει ως η εναλλακτική επιλογή ο νεοπαγής (ακίνδυνος για το κατεστημένο) συνδυασμός του Μηνύματος Ελπίδας, με ανυπόστατο πολιτικό λόγο και να καταβαραθρώνεται η Συμμαχία Πολιτών που έχει καταθέσει μεταξύ πολλών άλλων, νομοσχέδια για μείωση επιτοκίων και προστασία των υπερχρεωμένων νοικοκυριών (προς μεγάλο εκνευρισμό των τραπεζών και της τρόικα); 2) Γιατί τα ΜΜΕ προέβαλλαν απρόσκοπτα, πρωτοκλασάτα στελέχη των (πάλαι ποτέ) μεγάλων κομμάτων λες και ήταν οι μόνες επιλογές των πολιτών και δεν αντιμετώπιζαν με ισότιμη αντιπροσώπευση και τους υποψηφίους της Συμμαχίας Πολιτών;

Εν κατακλείδι, ανάμεσα στους συνδυασμούς που ζήτησαν την ψήφο μας υπήρχαν «σκουπίδια» του παρελθόντος, υπήρχαν παγίδες για αφελείς του παρόντος, αλλά υπήρχαν και σωστές, αξιοπρεπέστατες επιλογές που μπορούσαν να μας πάνε στο μέλλον. Κατ’ επέκταση, ως πολίτες είχαμε μια κλασική, πλην χαμένη ευκαιρία να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε κομπάρσοι κανενός και με την ψήφο μας να καθορίσουμε το μέλλον της παρτίδας μας όπως εμείς το οραματιζόμαστε, αναδεικνύοντας πολιτικές δυνάμεις που θα ανανέωναν το πολιτικό σκηνικό από τα ερείπια που δημιούργησε το υφιστάμενο πολιτικοκομματικό κατεστημένο.

ΔΩΡΟΣ ΠΑΦΙΤΗΣ
Συντονιστής Οργανωτικού Συμμαχίας Πολιτών