Ελάχιστοι, λοιπόν, οι κερδισμένοι, πολλοί οι χαμένοι. Να δώσουμε, τότε, τόπο στη λύπη και να προσπαθήσουμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, να ενεργοποιήσουμε τον λαό
Το γνωστό τραγούδι του Πουλόπουλου «Ξημερώνει Κυριακή» καταλήγει με τους στίχους «το τραγούδι τέλειωσε, μα η λύπη μένει σαν ναυαγισμένη στη θολή ματιά». Δεν θα μπορούσε, ίσως, να αποδοθεί καλύτερα το αίσθημα που μάλλον διακατέχει τους πλείστους πολίτες, μετά τις εκλογές για την ανάδειξη των βουλευτών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της 25ης Μαΐου 2014. Τα τηλεοπτικά και άλλα πάνελ έχουν δώσει πλέον τη θέση τους στις σειρές της καθημερινότητας και με πολύ γρήγορους ρυθμούς επιστρέψαμε στη ρουτίνα της εποχής. Το λυπηρό ζήτημα που παραμένει και πρέπει να εξεταστεί είναι φυσικά η -ιστορική για την Κύπρο- αποχή, αν και συγκρινόμενη στο γενικότερο ποσοστό της αποχής στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κινήθηκε στα ίδια επίπεδα με τον πανευρωπαϊκό μέσο όρο. Υπήρχαν, φυσικά, και χειρότερα, όπως υπήρχαν και καλύτερα.
Τα κόμματα έκτοτε έχουν αναλωθεί στην αποτίμηση των κερδών και των ζημιών τους. Ενδιαφέρον, ως προς τούτη την άσκηση, παρουσιάζει η εξέταση των πραγματικών ψήφων που έχουν αποκομίσει, ήτοι τους απόλυτους αριθμούς που έχουν χάσει σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 2009, αλλά και των ποσοστών που έχουν λάβει σε σχέση με τα έγκυρα ψηφοδέλτια, δηλαδή ανάμεσα στους 258.914 πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες έναντι των 340.025 που δεν εξάσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα, των 2.875 που ψήφισαν λευκό και των 5.102 που προσήλθαν αλλά το ψηφοδέλτιό τους κρίθηκε άκυρο. Τονίζεται ότι τα λευκά και άκυρα δεν συνυπολογίζονται στα έγκυρα ψηφοδέλτια και ότι το εκλογικό μέτρο υπολογίζεται στη βάση των εγκύρων ψήφων.
Στην περίπτωση των απόλυτων αριθμών, τη μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με το 2009 παρουσιάζει το ΑΚΕΛ που έχασε συνολικά 32.694 ψήφους, που κατάφερε, όμως, να διατηρήσει τις 2 του έδρες. Στη δεύτερη περίπτωση, και μη υπολογίζοντας τους νεοφανείς πολιτικούς σχηματισμούς, ο Δημοκρατικός Συναγερμός παρουσίασε αύξηση στα ποσοστά του κατά 1,8% (από 35,65% το 2009 σε 37,75% το 2014) και διατηρήθηκε σταθερά ως το πρώτο κόμμα με σημαντική διαφορά από το δεύτερο, γεγονός που δεικνύει και την πολυσυλλεκτικότητά του.
Η ιστορική για την Κύπρο αποχή, που έφτασε στο 56,03% σε σχέση με 40,60% το 2009, αποτελεί το μεγαλύτερο ζήτημα που προκύπτει από τις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Αποτελεί αναντίρρητο γεγονός ότι το ποσοστό αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και δεν επιτρέπει σε κανέναν να στρουθοκαμηλίζει, αποφεύγοντας έτσι να αντιληφθεί τη μεγαλύτερη εικόνα. Ο λαός επέλεξε, για διάφορους και διαφορετικούς λόγους, να μην προσέλθει στις κάλπες. Το κατά πόσον η επιλογή αυτή αποτελούσε απαξίωση προς τα πολιτικά κόμματα ή αδιαφορία ως προς τις συγκεκριμένες εκλογές ή μιμητισμό ή απαξίωση ή αδιαφορία για τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί τεράστιο ζήτημα, που χρήζει ενδελεχούς επιστημονικής μελέτης.
Το σχεδόν βέβαιο, για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι προς την αντίθετη άποψη, είναι ότι η αποχή δεν μπορεί να αποδοθεί στη μη ύπαρξη νέων επιλογών, ως επίσης και ότι αυτή δεν αποτελεί, από μόνη της, απαξίωση, εκτός και αν συντρέχουν άλλοι λόγοι. Το σίγουρα βέβαιο είναι ότι τα κόμματα, η Πολιτεία, οι κοινωνικοί εταίροι και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς θα πρέπει να εγκύψουν στο εν λόγω θέμα και να επαναφέρουν ξανά την έννοια της συμμετοχής στα επίπεδα που οφείλουμε να έχουμε. Ελάχιστοι, λοιπόν, οι κερδισμένοι, πολλοί οι χαμένοι. Να δώσουμε, τότε, τόπο στη λύπη και να προσπαθήσουμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, να ενεργοποιήσουμε τον λαό.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Λέκτορας Νομικής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
